Κραυγή από τα παλιά. Στα 21α γενέθλια.

Το Θρυλικό μότορσιπ ''ΟΣΤΡΑΚΟ '' 
Το πρώτο Ελληνικό σιδερένιο σκαρί του Αιγαίου

Ένα σκουριασμένο, κινούμενο φέρετρο, όλο τρύπες και ρήγματα. Που μυαλό και φόβος για τον κίνδυνο. Το μόνο καλό που είχαν τότε οι καιροί, ήταν η μακροχρόνια παραμονή στα λιμάνια.

Αργούσες να πατήσεις στεριά,  αλλά άμα πατούσες, ξεχνούσες να φύγεις.  Κάτω από τέτοιες συνθήκες, είχαν περάσει είκοσι επτά μήνες στη θάλασσα χωρίς τίποτα σημαντικό. Είχαμε φορτώσει μινεράλι από κάποιο λιμάνι της ανατολικής Αυστράλιας. Προορισμός μας η Yokohama. 

Είχαμε περάσει τις Φιλιππίνες, όταν από το μηχανοστάσιο ενημέρωσαν ότι ή στάθμη νερού της σεντίνας του Νο 5 αμπαριού, αυξάνονταν με ανεπίτρεπτο ρυθμό. Κατεβήκαμε  στο αμπάρι. Πράγματι σε δυο νομείς, υπήρχαν  ρήγματα στην εξωτερική λαμαρίνα του πλοίου. 
Χωρίς χρονοτριβή, αρχίσαμε τη γνώριμη εργασία μας. Καλουπώσαμε... Κάναμε χαρμάνι με ταχείας πήξεως τσιμέντο και μίγμα από το φορτίο, μετά από κάμποσες ώρες όλα ήταν έτοιμα. 

Σαν ανέβηκα στη γέφυρα για βάρδια, αδίπλωτος ανθυποπλοίαρχος τότε, είδα τον καπετάνιο και τον ασυρματιστή σκυμμένους πάνω στο χάρτη. Ήταν στενοχωρημένοι και σκεπτικοί. Ο μαρκόνης, μου ψιθύρισε στο αυτί, ότι ο καπετάν Παναής, δεν ήθελε να αλλάξει πορεία και πήγαινε ντουγρού να σπάσει τα μούτρα του πάνω στον καιρό.                                                                                            

Μάταια προσπαθούσαν Γραμματικός και Πρώτος Μηχανικός να του αλλάξουν γνώμη. Ανένδοτος ο καπετάνιος . Επέμενε ότι παρά τις προβλέψεις, ο καιρός θα στρίψει και θα κάνει τόπο να περάσουμε ακούνητοι. Αυτή ήταν η απάντηση του. Και να σκεφθεί κανείς ότι μέσα στο πλοίο ήταν η σύζυγος του, ο πεθερός του, ο πρώτος του εξάδελφος και πάμπολλοι χωριανοί του. 

Εγώ με τον Πατέρα μου. Ο μάγειρας και ο παραμάγειρας αδέρφια. Το ίδιο και ο άλλος ανθυποπλοίαρχος, με το καμαροτάκι. Ο λοστρόμος με ένα ναύτη, γαμπρός και κουνιάδος. Καμαρότος και καμαροτάκι αδέλφια. Όλο το πλήρωμα μηχανής από το ίδιο χωριό. Φαντάζεστε την τραγωδία που θα κτυπούσε τα δύστυχα σπίτια μας!

Εμείς όλοι, ζωσμένοι με τα σωσίβια, άφωνοι, γαντζωμένοι στα ρέλια, στοιβαγμένοι δεξιά - αριστερά στις βαρδιόλες ή μέσα στη γέφυρα. Άκουγε  ο ένας τους κτύπους της καρδιάς του άλλου ή ψιθυρισμό προσευχών από ασπρομάλληδες της αρμυρής βιοπάλης.

Θεέ και κύριε....! Η λογική σταματούσε, αδύναμη να παραδεχτεί την εικόνα που έβλεπαν τα μάτια.  Μετά από τόσα χρόνια, στο τέρμα της ζήσης μου, σας περιγράφω τη φρίκη. 
Σήκωνα την κεφαλή και έβλεπα τις κορυφές των κυμάτων να ξεπερνούν κατά πολύ τα άλμπουρα.  Σαν άρχιζε το γέρικο σκαρί να ανεβαίνει, αναρωτιόμουν... Άραγε αυτή τη φορά θα φτάσει εκεί που τελειώνει η μανιασμένη θάλασσα και αρχίζει ο Θεός ; 
Από εκεί πάνω, με δέος έβλεπα το απίστευτο βάθος,  μεταξύ των δυο κυμάτων αναρωτιόμουν, άραγε  θα φτάσουμε εκεί κάτω για θα τουμπάρουμε ; 
Κάθε τόσο τα S.O.S που παίρναμε θύμιζαν πως δεν είμαστε μόνοι στην κοσμοχαλασιά. 
Ένας - ένας  οι συνάδελφοι άρχισαν να κουράζονται και να ξαπλώνουν στο πάτωμα. Είχαν σβήσει πριν έρθει ο χάρος να ζητήσει τη τυραννισμένη τους ψυχή . 

Το μούσκεψαν. Το μάτωσαν. Το έκαψαν τα καυτά  δάκρυα μου. «Μάνα μου»  φώναξα  κλαίγοντας δεν θα με ξαναδείς !  
Γύρισαν όλοι απορημένοι και με κοίταγαν «Κουράγιο, μη λυγίζεις έχει ο Θεός». Άκουσα τον μαρκόνη να τους λέει «Είχε χθες τα γενέθλια του»  ... «Βρε τη δόλια του τη μάνα, τον έχει ένα και μονάκριβο»… «Είναι μοναχογιός και μοναχοπαίδι» «Πουτάνα θάλασσα.....!» 
Σύρθηκα στο Chartroom. Μέσα στη γενική αναστάτωση,  πείρα ένα μολύβι και άρχισα να γράφω τα τελευταία  λόγια της λιγόχρονης ζωής μου σε μια σελίδα των Notice to Mariners ...

ΠΡΙΝ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ