''Το Κάστρο που μας στοίχειωσε''. Ένα βιβλίο με αξία και λόγο ύπαρξης.

Το νέο βιβλίο της Ιωάννας Θεοδωράτου ''Στο Κάστρο που στοιχειώσαμε'' παρουσιάστηκε την Τετάρτη το απόγευμα 1η Αυγούστου 2018 στην Αίθουσα ''Μιχαήλ Βουρνούς'' της Περιφερειακής Ενότητας Χίου.

                      Ένα πραγματικά πολύ καλό βιβλίο με αξία πολύπλευρη όπως φάνηκε άλλωστε καθαρά τόσο από τις λογοτεχνικές και επιστημονικές επισημάνσεις που διαπίστωσε η Ευτυχία Βλυσίδου (Φιλόλογος Ιστορικός και Διευθύντρια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χίου) που μίλησε για το έργο, όσο και από τα αποσπάσματα του βιβλίου (που πραγματικά απορρόφησαν καθήλωσαν και μάγεψαν το κοινό με τη θέρμη,τη συγκεντρωμένη και διάχυτη αφθονία και τη ζωντάνια τους) που ερμήνευσε η.Στέλλα Τσιροπινά (Φιλόλογος) με τον χαρισματικό και ανεπανάληπτο τρόπο της.

                      Ο αέρας σφυρίζει απ' τα Μπεντέμια... δυο νέοι επισημοποιούν κρυφά τον έρωτα τους μέσα σ' ένα κοτέτσι (για να κακαρίζουν οι κότες και να χει φασαρία)...''σοβαρά προσώπατα'' με καπελαδούρες (σαν Λόρδοι εξερχόμενοι από τη Βουλή) εκστομίζουν βρισιές με τόση ταχύτητα και ''επιτυχία'' σαν να 'χανε κάνει πρόβες...ταπεινά παράθυρα με θέα την αυλή τ' Αγιού Γιωργιού και σπίτια με απέραντες βιβλιοθήκες στη Σμύρνη και στο Πέραν...η καθημερινή ζωή στο συκοφαντημένο μας Κάστρο...η αμαρτία που λέγεται προσφυγιά...η μικρή Ελισσώ με τη Μαλαματή...ο Σιδερής...το Δημητρό, ο Ποιητής...κι ''οι Σκύλες της Λύσσας''από τους στίχους του Ευρυπίδη που ζωντανεύουν στην πλατεία του Κάστρου. ''Το Κάστρο που μας στοίχειωσε, που το στοιχειώσαμε, εμείς οι πρόσφυγες από την πέρα πατρίδα που κάθε βράδυ ανάβει τα φώτα της σε ένδειξη ότι μας θυμάται...''. Ένας μικρός περίπατος στο Κάστρο της Χίου αρκεί για να φανερώσει ολοζώντανα πρόσωπα και πράγματα στον καθένα που συλλογίζεται.

                       Τα ''υλικά'', τα πρόσωπα, τα περιστατικά...μα πιο πολύ τα άϋλα στοιχεία αυτού του βιβλίου είναι που του δίνουν την Ιστορική και διαχρονική αξία του. Είναι ''must'' για κάθε βιβλιοθήκη. Πολύ σωστά είπε ο κ. Κάρμαντζης (Αντιπερειφερειάρχης) ότι η νεαρή Συγγραφέας και το βιβλίο ''μας δίνουν θάρρος πως η πατρίδα μας θα περπατήσει στο μέλλον γιατί είναι σε καλά χέρια''. Δικαίως αναφέρθηκαν από τους ομιλητές ο Ηλίας Βενέζης, ο Κώστας Ταχτσής και το ''Τρίτο στεφάνι'', ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και οι Αρχαίες Τραγωδίες. Το βιβλίο εφάπτεται σε πολλά στοιχεία του με όλα αυτά, ''αγγίζει την ψυχογραφία, είναι Ιστορικό, είναι και Πεζογραφία και Ηθοπλαστική'' όπως είπε και η κ. Βλυσίδου.''Οι διάλογοί του είναι ζωντανοί και αγγίζουν την πιο ευαίσθητη χορδή του αναγνώστη...είναι ένα Ιστορικό Μυθιστόρημα...και ταξικό'' όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο Γιάννης Μουρατίδης (μεταφραστής-επιμελητής) που συντόνισε τη συζήτηση στην παρουσίαση του βιβλίου. '' Ήρθανε οι παραλήδες να μας κάνουν τους νταήδες '' γράφει το βιβλίο σε κάποιο διάλογο που αναφέρεται σε Χιώτες που έχουν μια προστριβή με κατοίκους του Κάστρου και συγχέουν τη φτώχεια με την προσφυγιά, γιατί δεν μπορούν να διακρίνουν ακόμα ''από κεκτημένη ταχύτητα'' (όπως σωστά παρατήρησε ο κ. Μουρατίδης) την επιχειρηματική, εμπορική, επιστημονική και καλλιτεχνική επιτυχία και ανάπτυξη των προσφύγων, που πραγματοποιήθηκε μόλις σταθήκαν (λιγάκι) στα πόδια τους.

                     Η μητέρα της Συγραφέως Αργυρώ Ψώρα έγραψε για το βιβλίο τους στίχους σε ένα τράγούδι (που το βιντεοκλίπ του παρουσιάστηκε στην εκδήλωση) .Έχει τίτλο '' Ένα τραγούδι θα σου γράψω να θυμάσαι...την αμαρτία που τη λένε προσφυγιά'' και το τραγούδησε το Μουσικό Συγκρότημα ''Τεχνάσματα''.

                     Η Στέλλα Τσιροπινά (που είχε μαθήτρια τη Συγγραφέα) ανέφερε ότι όταν η Ιωάννα Θεοδωράτου έφυγε για να πάει στην Κεφαλλονιά (μιας κι έχει διπλή καταγωγή (Κεφαλλονιά και Χίο) κάποια Καθηγήτρια είπε ότι ''το Τμήμα έχασε τη Ναυαρχίδα του'' και η συγγραφέας είπε με τη σειρά της ότι στην Κεφαλλονιά της έλειψαν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, που τους διοργάνωνε η κ. Τσιροπινά και έκαναν τη μαθητική ζωή και τα μαθήματα να παίρνουν και άλλη αξία.

                     Το βιβλίο είναι γραμμένο με πραγματική μαεστρία όπως τόνισαν όλοι κι όπως είναι φανερό άλλωστε. Τυπώθηκε από τις ''Εκδόσεις Ωκεανίδα'' που σε συνεργασία με το Βιβλιοπωλείο ''Πυξίδα'' πραγματοποίησαν την παρουσίασή του στη Χίο.

                     Όμως την αξία της Συγγραφέως δεν την δίνει ούτε η μαεστρία της, ούτε οι σπουδές, ούτε οι πέντε γλώσσες που ξέρει, ούτε η επαγγελματική της δράση στη Δικηγορία, ούτε το επόμενο βιβλίο που ετοιμάζει (Αστυνομικό Θρίλερ στα Επτάνησα), ούτε οι γνωριμίες που έκανε με τούτο, ούτε η συγγραφική της επιτυχία, που είναι πράγματα σαφώς πολύ σημαντικά...την αξία της την δίνει η αντίληψη και η διάθεσή της να διακρίνει το σημαντικό από το ασήμαντο, το σωστό και το λάθος...και το κάνει τόσο καλά! Είπε η Ιωάννα Θεοδωράτου στο τέλος της σύντομης ομιλίας της αναφερόμενη στο κοινό και στους παρουσιαστές ''...δεν ήθελα να σταματήσετε να μιλάτε...χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα σε πρόσωπα αγαπημένα''. Τοποθετεί τις ανθρώπινες σχέσεις ψηλά και τα λόγια που γράφει είναι έργα, έργα με ουσία και λόγο ύπαρξης. 

                     Ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου ''Στο Κάστρο που στοιχειώσαμε'' (που έχει κυκλοφορήσει εδώ κι ένα δίμηνο) αναφέρεται σε Μαθητική Έκθεση της μικρής Ελισσώς ότι κάποια γειτόνισα ''συνέχεια μας υβρίζει και μας υποτιμά, θεωρώντας μας παρακατιανούς, χωρίς να την έχουμε βλάψει. Δεν είναι δείγμα αυτό κακού ανθρώπου; Παρ' όλα αυτά ο γιος της είναι φίλος μου και καθόλου δεν της μοιάζει, που σημαίνει ότι η κακότητα είναι επίκτητο χαρακτηριστικό και όχι κληρονομικό. Τέτοιο φίδι κολοβό είναι, τέτοια οχιά διμούτσουνη, που βάζει λόγια του Παπά να διώξει από το Εκκλησίασμα τη Σταματού, ενώ και ο Χριστός μας ακόμη έσωσε την πόρνη. Αυτό μας διδάσκει ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι ανοιχτή για τις πόρνες που μετανοούν, αλλά όπως πιστεύουμε εγώ και η Τασώ αποκλείεται να είναι ανοιχτή για τους αμετανόητα κακούς ανθρώπους.'' 

                     Το βιβλίο, εκτός απ' όλα τ' άλλα, έχει και μηνύματα καλά, μηνύματα πανανθρώπινα και είναι πολύ σπουδαίο που τα γράφει ένας άνθρωπος τόσο νέος. 

Δημήτρης Ζαφείρης