Ο Καρδαμυλίτης Χρήστος Σαρικάκης ήταν Γυμνασιάρχης και Λαογράφος, στον οποίο ο Δήμος Χίου αφιέρωσε μια μεγάλη σε μήκος οδό, που διασχίζει το Λατόμι και καταλήγει στον χείμαρρο Αρμένη.
Η οδός είναι συνέχεια της Ιωάννου Καρρά και αρχίζει από το σημείο που η Καρρά συναντάται με την Σταματίας Γλύκα. Μια σειρά από κάδους και μια… προπολεμική στάση λεωφορείων δεν είναι η καλύτερη θέα για το Βενζινάδικο Κυρλαγκίτση, απέναντι από το οποίο υπάρχει μια αποθήκη, δίπλα από την οποία και στην σκιά μιας τσικουδιάς υπάρχει η πρώτη πινακίδα της οδού.
Αριστερά και δεξιά μας χωράφια με χωμάτινες παρόδους ενώ από την μια πλευρά εμφανώς το έδαφος βρίσκεται ακόμα και δύο μέτρα από το ύψος του δρόμου, με σπίτια στο βάθος, μια κατάφορτη πορτοκαλιά, σπίτια στο κεραμιδί χρώμα, το πρασινωπό και το καφέ, υπερυψωμένα ακόμα και τρία επίπεδα από παρτέρια, σπίτια που αντικρύζουν απέναντι την θάλασσα και τις Οινούσσες.
Στο Νο 17 διαβάζουμε τα επώνυμα Ασπιώτη – Λιγνού ενώ παρατηρούμε τον αγώνα μιας μητέρας να μεταφέρει το παιδί της σε καρότσι σε έναν δρόμο, που δεν έχει πεζοδρόμιο ούτε για… δείγμα.
Μια αλυσίδα εμποδίζει την στάθμευση μπροστά σε γκαράζ, ένα διώροφο σπίτι με μια ιδιωτική δίοδο στον αριθμό 23, οικίες επίσης από την άλλη πλευρά, μια με ένα ιδιαίτερο πλακάκι με τον αριθμό 30, ένα γιασεμί στη γωνία, ένα τούβλινο σπίτι εγκαταλειμμένο εδώ και χρόνια, απέναντι από ένα άλλο με εντυπωσιακή είσοδο και ψηλές σκάλες να οδηγούν στην είσοδο του, ένα τοιχίο, ελαιόδεντρα από τις δύο πλευρές, μια στέρεη μπάρα, με επίσης ελαιόδεντρα στο βάθος, μια μπάρα που οδηγεί ανοδικά στην είσοδο άλλου σπιτιού από το οποίο προβάλει στο βάθος η θάλασσα με την «Δόξα των Ψαρών» να ταξιδεύει για το λιμάνι της Χίου, εσπεριδοειδή δεξιά, μια συστάδα σε άσπρα άνθη, χωρίς μυρωδιά αλλά με εκπληκτική οπτική ομορφιά, ένας τοίχος με λουλούδια, ένα σπίτι με αντικρυστά περιστέρια στην γωνία, ένα άλλο με κρεμαστό το νούμερο 42 στην είσοδο του, μια Αροκάρια και ένα τοίχος πνιγμένος από κισσούς και εδώ η Χρ. Σαρικάκη ανταμώνει στην στροφή προς την Στ. Βίου.
Εδώ άλλο ένα τοιχίο με ακαταλαβίστικα συνθήματα αφού ουδείς σκέπτεται ότι θα μπορούσε εδώ να υπάρχει μια ωραία ζωγραφιστή σύνθεση, ένα σπίτι με τα ονόματα των ενοίκων του στο νούμερο 53, ένα τριώροφο δεξιά, οικίες και από τις δύο πλευρές, μια με λαχανόκηπο και εδώ στρίβει η οδός εκεί ακριβώς που κατεβαίνει η οδός Μακεδονίας, με μια λουλουδιαστή γωνία και μια κατηφοριά στην οποία ανταμώνουμε την κυρία Στέλλα Καραμαούνα, που σημειώνει το πρόβλημα με τα Ι.Χ. που κάθε άλλο παρά λείπουν από την οδό.
Συνεχίζουμε κατηφορικά, με ένα ακόμα τοιχίο, ενώ από την δεξιά πλευρά παλιές είσοδοι, ανενεργές σήμερα δείχνουν το παλιό ύψος της οδού, που από την αριστερή της πλευρά ανηφορίζει η οδός που οδηγεί στην Παναγία Λατομίτισσα που ξεπροβάλει.
Ένα εικονοστάσι στην συνέχεια, ένα τοίχος με λουλούδια με δύο Γρύπες στις γωνίες στο νούμερο 83, μια σκιερή είσοδος γκαράζ, ένα συγκρότημα σπιτιών απέναντι, μια συκιά στην γωνία προς την Χαραλάμπου Κανόνη, απέναντι από την Σταματίου Τσιμή και εδώ αριστερά μας ένα ανοιχτό χαντάκι ομβρίων, αναγκαστικά βάζει τα σπίτια μέσα από πεζογέφυρες, πράγμα που ισχύει ακόμα και για τα γκαράζ, ενώ εδώ υπάρχει ένα φανάρι που προειδοποιεί για τα φανάρια που θα ακολουθήσουν, ενώ μια αυτοσχέδια πινακίδα αποτρέπει την ρίψη σκουπιδιών.
Εδώ δεξιά μας τα σπίτια βρίσκονται πάλι σε άλλο επίπεδο, με κήπους και κοτέτσια ενώ αριστερά μας ξεπροβάλλει ο Χριστός Λειβαδίων με το Αίπος πίσω του, ενώ αριστερά μας υπάρχουν χωράφια με λαχανόκηπους και στο βάθος το Πηγάνιο όρος.
Στο σημείο αυτό ανταμώνουμε τα φανάρια των Λειβαδίων, με περιβόλια από την μία πλευρά και οικίες από την άλλη ενώ εδώ η οδός Χρ. Σαρικάκη στενεύει, στην γωνία ήδη διαβάζουμε το νούμερο 108, αντικρύζουμε ένα μικρό Εκκλησάκι, περιβόλια με άδεις πλέον στέρνες, ενώ μια πινακίδα μας ειδοποιεί να κόψουμε ταχύτητα, αφού ουδείς εδώ ανοίγει στροφές «κόβοντας» κτίρια.
Στο σημείο αυτό ανταμώνουμε με ένα τοιχίο σκεπασμένο με πρασινάδα με μπλέ χωνάκια, ένα παλιό σπίτι, μια βοκαμβίλια που σκεπάζει άλλο σήμα που ενημερώνει για μείωση ταχύτητας, το γνωστό μας σπίτι με τον ξύλινο κιοσέ στο ύψος ενός μέσου ανθρώπου και μέσω αυτού οδηγούμαστε στις πινακίδες που μας ενημερώνουν ότι φτάσαμε στον Βροντάδο, που για άγνωστους λόγους κάποιοι επιμένουν ότι λέγεται και… Ομηρούπολη, αφού από την οδό Καρρά ξεκινήσαμε την περιήγηση μας και στον χείμαρρο Αρμένη στην είσοδο του Βροντάδου «Φτου και βγήκαμε».
Ρεπορτάζ Γιάννης Τζούμας
Φωτογραφίες – εικονοληψία Κώστας Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας Νέλο Μέσι
