Ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου ήταν οι πρώτοι αγωνιστές του Κυπριακού αγώνα, που καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν δι’ απαγχονισμού από τους Άγγλους δυνάστες του νησιού, στις 10 Μαϊου του 1956.
Ο πρώτος ήταν 23 ετών και ο δεύτερος 22.
Η γενναία στάση τους, μπροστά στους δημίους τους και το γεγονός της θανάτωσης τους, προκάλεσαν παγκόσμια αντίδραση και κατακραυγή. Την προηγούμενη μέρα στην Αθήνα 4 διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους, μετά από συγκρούσεις με την Αστυνομία, με αίτημα την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Προς τιμή των δύο Κυπρίων ηρώων πολλοί δρόμοι στην Κύπρο και την Ελλάδα φέρουν το όνομα τους.
Ο Δήμος Χίου έκανε το ίδιο με την μέθοδο της… σαλαμοποιήσεως. Ελλείψει ανωνύμων οδών, αλλά και για να τους τιμήσει δεόντως, έκοψε το ωραιότερο κομμάτι της Καλουτά, του δρόμου, που από τα παλιά Ταμπάκικα οδηγεί στο Νοσοκομείο και τον ονόμασε Καραολή και Δημητρίου, άνευ ετέρων στοιχείων για να μην… παραμορφωνόμαστε. Σε κάποια σημεία γίνεται και Ιερομαρτήρων, το υ ή παρακαλούμε, αλλά και εδώ χωρίς πολλές - πολλές εξηγήσεις.
Πρόκειται πάντως από τους κεντρικότερους, τους φαρδύτερους δρόμους της πόλης, το μοναδικού ίσως με πεζοδρόμιο για… ανθρώπους, κάγκελα, που εμποδίζουν την στάθμευση οχημάτων και δυο σειρές δενδροστοιχίες, που λειτουργούν αισθητικά, πρακτικά ως φυσικό κλιματιστικό, αλλά με ένα μόνο ίσως κακό, όπου αυτό είναι κακό, κόβοντας την θέα στις ιδιαίτερες προσόψεις κάποιων σπιτιών.
Ο δρόμος ξεκινάει από το πρώην Μπακάλικο Βαξάλη και συναντάται στο σταυροδρόμι με την Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ενώ μια πινακίδα ενημερώνει τις διαφορετικές κατευθύνσεις Βολισσού και Καρδαμύλων.
Ε, τώρα αν κάποιος θέλει να πάει στον Βροντάδο, μπορεί να κατεβεί να κουνήσει τον κάδο, που κρύβει την κατεύθυνση και να πάει μια χαρά στον προορισμό του.
Το ίδιο μπορεί να πάθει αν ακολουθήσει το πρώτο στενό δεξιά, διότι αν γελαστεί και προχωρήσει, ξαφνικά μπορεί να βρεθεί στο… κενό, αφού κάτω ακριβώς βρίσκεται η Σούδα, η τάφρος δηλαδή του Φρουρίου, που τώρα σ’ αυτή την φάση είναι… πάρκιγκ, διότι ως γνωστόν διετέλεσε και… προσφυγικός καταυλισμός.
Όπως σημειώνει ο κάτοικος Κώστας Μπουλάς, το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα τους είναι η σκόνη που τους πνίγει ειδικά το καλοκαίρι, βάζοντας μας στην αυλή του, από την οποία μπορούμε να δούμε ότι όλα τα σπίτια της Καραολή και Δημητρίου, από την… πίσω μεριά τους, έχουν κήπους και μικρά περιβολάκια, και θέα στην ημιτελή τάφρο και τα τείχη του Κάστρου, που ακόμα δεν έχουν καταρρεύσει.
Επιστρέφοντας πάλι στην οδό, περπατάμε στο φαρδύ πεζοδρόμιο, παρατηρώντας ότι τα σπίτια βρίσκονταν πάντα σε υψηλότερο σημείο, ενώ στα ισόγεια τους, που σιγά – σιγά γίνονται… υπόγεια, υπάρχουν ακόμα και κάγκελα στα παράθυρα για λόγους ασφαλείας.
Δεξιά μας από την εποχή του… καταυλισμού έμεινε για λόγους προστασίας ένας φράκτης, ο μοναδικός ίσως που έχει και… αριθμό κυκλοφορίας, βλέπουμε την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική κάποιων σπιτιών, αφού τα αντίστοιχα τους απέναντι, μάλλον χαρακτηρίζονται σύγχρονα.
Αροκάριες εμφανείς και… στριμωγμένες, το μοναδικό σπίτι με… θαλασσινό χρώμα, που παρατηρούμε ότι είναι το μόνο μονώροφο και ένα στενό πάντα δεξιά, που αυτή τη φορά είναι φαρδύτερο, δεν οδηγεί στην… τάφρο, και σκιάζεται από λεμονιές και μια συκιά, που τις βλέπουν μούσες από… κάγκελα.
Το επόμενο στενό παρακάμπτοντας σπίτια με… δωρικές κολώνες και εμφανή κόκκινα τούβλα, οδηγούμαστε και πάλι πάνω από την Τάφρο, που είναι ο αφανής ήρωας μιας οδού, που έχει… πλούσια χαρακτηριστικά, φάρδος, δενδροστοιχία αλλά και… εγκατάλειψη, αφού ένα έμπειρο μάτι μπορεί να δεί ότι το ¼ σχεδόν των σπιτιών είναι ή κλειστά ή εγκαταλελειμμένα.
Μια οδό που συνεχίζει στην οδό Καλουτά αλλά τυπικά τελειώνει μόλις αρχίζει να κατηφορίζει.
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Κάμερα - Φωτογραφίες: Κώστας Μιλτ. Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
