Είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας ποιός είναι αυτός που δε λαχτάρησε να πιει, αυτή την γλύκα της κλεμμένης ευτυχίας λίγο πολύ όλοι την έχουμε γευτεί.
Το να ακτινογραφήσουμε τους δρόμους της πόλης, όπως φιλοδοξούμε, αφήνοντας έξω την οδό Δρομοκαΐτη, ε, θα είναι όντως… αμαρτία.
Και στην οδό, που φέρει το όνομα του μεγάλου Χιώτη ευεργέτη του έθνους Ζωρζή Δρομοκαΐτη, που δώρισε στην πατρίδα μας, το πρώτο και μεγαλύτερο Ψυχιατρικό κατάστημα, το «Δαφνί» αν δεν είναι μαζεμένη όλη η αμαρτία, τουλάχιστον είναι αυτή, που αφορά την… επίσημη της μορφή, αφού για όσους δεν το γνωρίζουν, με βάση τον πληθυσμό του νησιού, η Χίος δικαιούται 5 επίσημους Οίκους Ανοχής.
Και η… ανοχή είναι επίσης μια παλιά υπόθεση, όπως δεν είναι τυχαία και η θέση των Οίκων Ανοχής στην οδό Δρομοκαΐτη.
Ένα προσεκτικό μάτι θα δεί ότι στην γύρω περιοχή στον «Μεζά» ήταν η έδρα της Δημογεροντίας και επίσης αν δώσει και γιατί να μην δώσει βάση στις φήμες, οι Δημογέροντες τις ατέλειωτες ώρες των συνεδριάσεων, όλο και ακολουθούσαν υπόγειες και μη διαβάσεις, που οδηγούσαν αν όχι σε τράπεζες συνεδριάσεων τουλάχιστον σε κρεβάτια…ανοχής.
Ε, απλά η… ανοχή συνεχίστηκε στις μέρες μας επισήμως, μέχρι να φθάσει στην σημερινή φθορά.
Και φθορά, γιατί όπως μας εξήγησε μια κυρία, που από το 1986 εργάζεται σε νυχτερινό κατάστημα στην οδό της… αμαρτίας, οι άνδρες είναι σήμερα… ευνουχισμένοι.
Ο άντρας μας λέει είναι κυνηγός. Αν δεν τρέχει να φύγει η πέρδικα να την φτάσει, αν του προσφέρεται στο πιάτο, τότε από… κυνηγός γίνεται… βοσκός, διαφορετικό πράγμα.
Η οδός Δρομοκαϊτη, εκτός από τους Οίκους Ανοχής, που έφταναν παλιά ακόμα και τους 7 με δύο εισόδους, οι περισσότεροι, για ευνόητους λόγους, φιλοξενούσε και εμπορική δραστηριότητα.
Στην γωνία βρίσκονταν πάντα τα καταψυγμένα του Σούκα, ένα ιχθυοπωλείο και στο κέντρο το ιστορικό Μπακάλικο του Παπαμονιώδη.
Όμως παρά τα μόνιμα ή κατά καιρούς καταστήματα, αυτό που κυριαρχεί είναι η… αμαρτία.
Ο Νίκος Πούπος θυμάται τις… κυρίες της εποχής, ο Λάμπρος Καλιμάνας καταθέτει την αλήθεια ότι από εδώ πέρασε και γεύτηκε τον αγοραίο έρωτα, όλος ο ανδρικός πληθυσμός του νησιού ένα αιώνα τώρα, ο Χρίστος Κόρνιας καταθέτει την δική του εμπορική μαρτυρία, ενώ ο Δημήτρης Μπίρμπας, συνεχίζει την παράδοση ενός ουζερί σήμερα, παλιό νυχτερινό… πολιτιστικό Κέντρο.
Εδώ μας είπε η Μαρία, υπήρξε εποχή, που δούλευαν 17 γυναίκες με… νυχτοκάματο 50.000 δραχμές και έσοδα 500.000 δρχ. η μία. Εδώ μοιράστηκε πολύ χρήμα, έγιναν πολλές φασαρίες, διαλύθηκαν οικογένειες, αλλά και ελάχιστες τυχερές γυναίκες, γνώρισαν μεγάλους έρωτες και έφτιαξαν οικογένειες.
Το ενδιαφέρον είναι ότι πίσω από το μαγαζί του Μπίρμα, βρίσκεται η άσημη οδός Γορδάτου, επίσης από τις ελάχιστες σωζόμενη με μπαβέδες, όπως και η Σκαναβή, που σήμερα χρησιμοποιείται στην ουσία ως… πάρκιγκ, αλλά άνετα θα μπορούσε να φιλοξενήσει γραφικά ταβερνάκια, αν δεν είχε… κακό όνομα, το οποίο προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε, αφού από την οδό Δαμαλά ξεκινήσαμε, τους μπαβέδες της Σκαναβή παρακάμψαμε, την οδό Δρομοκαϊτη επισκεφθήκαμε, και μέσω αυτής στα πισινά της, με μπαβέδες επίσης, Γορδάτου περπατήσαμε, και στην οδό Βουπάλου «Φτού και βγήκαμε».
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Κάμερα - Φωτογραφίες: Κωστής Αναγνώστου
Μοντάζ: Νέλο Μέσι
