Κατ΄αρχήν ΜΠΡΑΒΟ στον Δήμο Χίου για τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό, που δεν αφορά μόνο την… Πλατεία, αφού Χίος καλώς και… καλώς δεν είναι μόνο το… Βουνάκι.
Διαβάζω και ακούω τα περί στολισμού από τους ενθουσιώδεις μέχρι τους μουρτζούφληδες, που γκρινιάζουν μονίμως και έχουν ένα κοινό σημείο.
Αναφέρονται στην Απλωταριά, στην Πλατεία, άντε και στην Προκυμαία.
Και όμως εγώ ζώ κάθε Σαββατοκύριακο την προσπάθεια του Πολιτιστικού Συλλόγου Μεστών, να στολιστούν τα πάντα στο Χωριό, από την είσοδο, την Πλατεία, τα στενά, τον Λιμένα και αυτό που έχουν να πούν είναι ότι επιτέλους κάποιος τους νοιάστηκε και αυτός είναι ο Δήμος.
Δεν ξέρω πόσο ενθουσιάζει η… μπάλα στην πλατεία Ν. Πλαστήρα και πόσο κοστίζει, αφού ως… Έλληνες είμαστε ειδικοί και επί των τιμών, ξέρω πως οι Μεστούσοι και προφανώς δεν είναι μόνο αυτοί, κάνουν σαν μικρά παιδιά, που επιτέλους κάποιοι σκέφτηκαν, πως το νησί είναι λίγο… μεγαλύτερο από την περίμετρο της κεντρικής Πλατείας.
Άντε λοιπόν να στολίσουμε παντού, αυτό πρέπει να είναι το πρώτο μήνυμα. Το δεύτερο είναι να στολίσουμε πρώτα αυτά που έχουμε.
Έτσι καλό, άξιο και όμορφο το Χριστουγεννιάτικο Έλατο, αλλά εγώ λέω του χρόνου να γίνουμε… Παρίσι, με την λογική κατ’ αρχήν και μετά στην πράξη.
Ποιά είναι η λογική;
Στολίζω, αλλάζω όψη, άρα και διάθεση, δίνω χρώμα, καθιστώ για λίγο διαφορετικό, ξεφεύγω με αυτό που έχω. Επεμβαίνω αν δεν έχω.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Και ας το κάνουμε του χρόνου. Αντί να πάρουμε ένα κομμένο Έλατο και να το στηρίξουμε στην Πλατεία, ας στολίσουμε τις Αροκάριες του Δημοτικού κήπου, που βρίσκονται ακριβώς πίσω του και που έχουν το τριπλάσιο ύψος του. Το ίδιο μπορεί να γίνει με την Αροκάρια που βρίσκεται δίπλα στην Εθνική τράπεζα και που περνάει… αθέατη.
Ιδιαίτερα φυσικά στολίδια με φωτισμό του κορμού και των κλαδιών τους, ένα – ένα μπορούν να γίνουν τα πλατάνια, καθώς και η μαρμάρινη βρύση στην Πλατεία και όχι μόνο.
Δεν θέλω να μπώ σε λεπτομέρειες, δεν είναι η δουλειά μου, υπάρχουν καλοί και άξιοι Διακοσμητές και Αρχιτέκτονες. Εκείνο που εγώ θέλω να προτάξω, είναι πρώτον, πόλη, στολισμός, σημασία, δεν είναι μόνο το Κέντρο, και δεύτερον, πριν εισάγουμε, αξιοποιούμε το ωραίο που έχουμε.
Κλείνω με τις ένθετες φωτογραφίες του λιμανιού των Οινουσσών, με το ερώτημα που τίθεται για κάθε Δημόσιο έργο. 5 χρόνια μετά πως κατάντησε το έργο έτσι. Με… πλαστελίνη το φτιάξανε;
Υ.Γ.: Προς Δικηγορικό Σύλλογο για την πορεία του έργου του νέου Δικαστικού Μεγάρου. Και εμείς το βλέπουμε που… προχωράει. Κάθε μέρα δουλεύει μέσα ένας εργάτης με ένα… σκεπάρνι. Με τον ρυθμό αυτό θα προλάβει το έργο το… Φράγμα.
