Η υπόθεση είναι γνωστή και πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης. Προς το παρόν ένας 25χρονος μετανάστης – πρόσφυγας -δεν έχει καμιά σημασία η εθνικότητα- κατηγορείται για απόπειρα βιασμού 12χρονου κοριτσιού, πάλι μετανάστη – πρόσφυγα -και πάλι δεν έχει σημασία η εθνικότητα.
Και καλά τι έχει σημασία;
To γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια σε πρόσφυγες – μετανάστες στον Μέγα Λιμνιώνα, όπου διέμεναν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που συγκεντρώσαμε, αρκετοί νεαρής ηλικίας μετανάστες – πρόσφυγες μαζί με 5 ανήλικα προσφυγόπουλα.
Η κριτική είναι εύκολη. Γιατί δεν διέμεναν στην π. ΒΙΑΛ; Άραγε οι συνθήκες εκεί, ειδικά για τα ασυνόδευτα, θα ήταν καλύτερες; Γιατί η Ύπατη Αρμοστεία, ας πούμε, που ενοικίασε τα δωμάτια, έβαλε δίπλα – δίπλα νεαρούς με ασυνόδευτα; Γιατί αν ήταν 50 – 100 μέτρα πιο κάτω θα υπήρχε διαφορά;
Κακά τα ψέματα και μεγάλο το δράμα, ασύλληπτο.
Τα ψέματα συνίστανται στο ότι η Ελλάδα δεν έχει την υποδομή για τέτοιου είδους προβλήματα. Προσωρινά δίνει τη λύση η «Κιβωτός», αλλά για πόσο καιρό και για πόσα παιδιά, την ίδια ώρα που η ίδια δέχεται χορηγίες… φρέσκου γάλακτος για τα δικά της παιδιά;
Και αργά ή γρήγορα φτάνουμε στο ασύλληπτο και όποιος μπορεί ας το περιγράψει.
Τι πρέπει να γίνει για να αφήσει ο άλλος το παιδί του στην τύχη; Τι καταστροφή, τι χαμός, τι τρόμος, ακόμα και τα ζώα δεν εγκαταλείπουν τα μικρά τους, παρά μόνο αν κυνηγημένα τα σπρώχνει το ένστικτο σωτηρίας της ζωής τους.
Πόσα προσφυγάκια χάσαμε το 1922; Πόσα παιδιά έφυγαν από το χέρι των γονιών τους; Πόσα χρόνια αργότερα, σαν να ακούω τώρα το ραδιόφωνο στ’ αφτιά μου, ο Ερυθρός Σταυρός έψαχνε να ενώσει οικογένειες;
Τα προσφυγάκια που έχαναν την μάνα τους, ή η μάνα κατέληγε στη Θεσσαλονίκη και το παιδί στη Χίο, και άντε μέσα στο χαμό του 1.500.000 προσφύγων και με τα μέσα της εποχής να τα ενώσεις, αλλά εν πάση περιπτώσει το παιδί βρισκόταν με ομοεθνείς του, μίλαγαν την ίδια γλώσσα, είχαν τις ίδιες αξίες, έκαναν τον ίδιο Σταυρό.
Ποιος, ποια δύναμη μπορεί να περιγράψει το δράμα ενός παιδιού -αν μιλάγαμε για ένα κάτι θα γινόταν- μόνο στη Χίο είναι δεκάδες, που βρίσκονται μόνα τους, μεταξύ αγνώστων, σε μια ξένη χώρα, που δεν καταλαβαίνουν λέξη, που δεν μπορούν να κλάψουν στην αγκαλιά μιας μάνας, που δεν μπορούν να πιάσουν το χέρι ενός πατέρα, που τους είχε αλλά τους έχασε ή τους είδε νεκρούς, που έφυγε από τη Συρία, για παράδειγμα, και βρέθηκε στη… Χίο και πού ξέρει κανείς πού θα πάει.
Όμως το δράμα εδώ παίρνει άλλες διαστάσεις, το θέμα δεν είναι πού θα πάει αλλά πώς θα πάει. Αν στον Μέγα Λιμνιώνα είχαμε απόπειρα βιασμού ή κάτι άλλο, θα τα βρει αυτά η Δικαιοσύνη, αν το παιδί εκεί ακούστηκε και η Αστυνομία έτρεξε, πόσες δεκάδες, εκατοντάδες χούφτες ενός κτήνους δεν σκέπασαν το στοματάκι ενός παιδιού ή όταν το… ξεσκέπασαν το πήραν μετά υπό την… προστασία τους;
Θυμάμαι τον Διευθυντή της «Κιβωτού Αιγαίου», τον Νίκο Τάγαρη, που μου έλεγε για περίπτωση τυχερού παιδιού, τυχερού γιατί κατέφυγε στην αγκαλιά της Κιβωτού, που όταν πήγε στο Αίπος έκλαιγε γοερά γιατί δεν το… έδερναν. Είχε το παιδί συσχετίσει τη… φροντίδα κάποιου και το ενδιαφέρον με το… ξύλο.
Δυστυχώς, αυτά συμβαίνουν, σίγουρα παρά τη θέλησή μας, δίπλα μας και κυρίως τα βλέπει, όσο και να κάνει ότι δεν τα βλέπει, και η Ευρώπη, που θα τα βρει μπροστά της.
Γιατί θεσμοθέτησαν τον… εγκλωβισμό στα νησιά, αλλά αφήνουν ακόμα και τα ασυνόδευτα παιδιά στην τύχη τους. Και αυτό αν θέλετε είναι το έγκλημα των εγκλημάτων.
Υ.Γ.: Πάει και ο Τάσος με το αστείρευτο χιούμορ του. Την τελευταία φορά που λογόφεραν κάποιοι στην προκυμαία για το νέο σχέδιο του λιμανιού, πέταξε την ατάκα: «Γιατί μαλώνουμε για το νέο λιμάνι, μήπως θα το… δούμε;».
