Σοφές όλες οι παροιμίες, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά από τα πρωτοφανή γεγονότα στον Βροντάδο. Χρόνιες κτηματικές διαφορές οδήγησαν τελικά στον βαρύ τραυματισμό ενός συμπολίτη μας και άνοιξαν τις πόρτες της φυλακής για τον άλλο.
Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι έχουν και οι δύο σώας τας φρένας, θα αναλογίζονται ο καθένας με το δικό του δράμα, το οποίο σηκώνουν θέλοντας και μη και οι οικογένειες τους, αν άξιζε όλο αυτό το δράμα για μερικά μέτρα χώμα, το οποίο παρεμπιπτόντως κανείς δεν παίρνει μαζί του.
Όμως δεδομένης της εξελίξεως, μπαίνει στο τραπέζι της συζητήσεως η εύκολη χρήση όπλων, που αν παρακολουθήσει κανείς με προσοχή το Αστυνομικό δελτίο, θα δεί ότι στο νησί μας ξεπερνούν εκείνη της… Κρήτης, όπου η οπλοκατοχή είναι περίπου εθιμικό δίκαιο.
Επιτέλους, κάποια στιγμή πρέπει να γίνει κατανοητό το αυτονόητο. Τα όπλα και τα κυνηγετικά δεν είναι παιχνίδι, ούτε τα κουβαλάμε μαζί μας για ψύλλου πήδημα ή για δήθεν προστασία. Όταν μπούμε στην λογική αυτή, εγώ το κουβαλάω γιατί φοβάμαι, εγώ για να ρίξω μια μπαταριά στον τάδε λαθραίο γιατί μπήκε στην αυλή μου και δεκάδες άλλα παραδείγματα, τότε το χάσαμε το παιχνίδι.
Άλλο ο λόγος και ο καυγάς κύριοι, άλλο ο διαπληκτισμός και άλλο κουβαλάω όπλο πάνω μου, και δεν θα το χρησιμοποιήσω.
Τα νεύρα δεν είναι καλός σύμβουλος και γρήγορα μπορούν να αποδείξουν πως ότι φέρνει η ώρα δεν το φέρνει ο χρόνος.
Το παράδειγμα του Βροντάδου ας είναι το τελευταίο. Οι καραμπίνες είναι για τα πουλάκια, όποιος δεν το καταλαβαίνει ή νομίζει ότι μπορεί να μετατραπεί η κοινωνία σε φαρ ουέστ, ας πάει καλύτερα να το παραδώσει στην Αστυνομία.
Υ.Γ. Το τελευταίο διάστημα για διάφορους λόγους είχαμε χρήση κυνηγετικού όπλου τουλάχιστον τέσσερις φορές.
