Η πραγματικότητα είναι σκληρή και είναι γύρω μας.
Εκτός των... μονίμων κατοίκων μεταναστών – προσφύγων, εκτός των 2000 απόρων του Κοινωνικού Παντοπωλείου του Δήμου, εκτός των 400 οικογενειών, που συμπαρίσταται μονίμως ο Ερυθρός Σταυρός, εκτός των 600 και βάλε μερίδων φαγητού των συσσιτίων της Εκκλησίας και των αγνώστου αριθμού, που περιθάλπουν οι Ενοριακές Εκκλησιαστικές Επιτροπές, πρέπει τώρα να προστεθεί και η Χίος των… αστέγων.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, που η Χίος έπεσε από τα… σύννεφα, όταν συμπολίτισσα μας, πέθανε στον καναπέ καταστήματος, ενός απ’ όσα, συγκεκριμένης γειτονιάς, που την έβαζαν το βράδυ να κοιμηθεί στα μαγαζιά τους, για να αποφύγει τουλάχιστον το κρύο και την υγρασία των… οικοδομών.
Τώρα δεν χρειάζεται παρά να φύγει το… σύννεφο της νύχτας για να φανεί αυτό, που θα μπορούσε να πεί κανείς ότι έχει μονιμοποιηθεί.
Αναφερόμαστε στην είσοδο των γραφείων του Συνδέσμου Πολυτέκνων, στο… ιστορικό πλέον Δημοτικό κτίριο της οδού Λάδης, αυτό που δεν κατάφερε να γκρεμίσει μια Δημοτική αρχή να περάσει εκεί ακριβώς, στην ιστορία.
Μονίμως λοιπόν το τελευταίο διάστημα η είσοδος έχει μετατραπεί σε υπαίθριο… Ξενοδοχείο. Αστεγοι άνθρωποι, αρκετές φορές αθίγγανοι, αλλά όχι μόνο, καταφεύγουν εκεί για να περάσουν την νύχτα τους, χρησιμοποιώντας για… στρώμα παλέτες ξύλων από μεταφορές υλικών στον Σύνδεσμο πολυτέκνων.
Δυστυχώς το σημείο αυτό δεν είναι το μοναδικό, απλά το συγκεκριμένο έχει μονιμοποιηθεί και το κυριότερο έχει… μονιμοποιηθεί το συναίσθημα σε όσους τους βλέπουμε κάθε πρωί ότι αυτό είναι φυσιολογικό.
Αυτό λοιπόν που δεν γνωρίζω είναι αν το δεύτερο συναίσθημα είναι χειρότερο του πρώτου. Αλλά ας μην διαφωνήσουμε στην σειρά. Εδώ και πολύ καιρό είναι φανερό ότι οι δομές πρόνοιας, το βάζουμε γενικά κι’ ας το προσωποποιήσουν αυτοί που το αισθάνονται, ότι πρέπει να διευρύνουν το αντικείμενο τους πέρα των άλλων και στους αστέγους.
Το φαινόμενο αυτό, που εννοείται χτύπησε την πόρτα μας ή μάλλον κοιμάται απ’ έξω, δεν κρύβεται με τίποτα.
Υ.Γ. Σημειώστε ότι ήδη ο Δήμος Χίου καλύπτει το ενοίκιο ή μέρος του σε ανθρώπους, που μπορεί και να πέθαιναν στον δρόμο, αλλά απ’ ότι φαίνεται το πρόβλημα φούσκωσε.
