Στο καλό Αρχηγέ και μην ξεχάσεις όταν δείς τους παλαιότερους εκεί πάνω να τους πείς ποιοί γίνανε… Κυβερνήτες. Ηταν μια ιστορία απ’ αυτές που του άρεσε να λέει.
Σε μια κηδεία σαν καλή ώρα σήμερα, διαδήλωση δηλαδή, πάει ένας χαζούλης, λέει κάτι στο αυτί του συγχωρεμένου του προύχοντα και σκάει στα γέλια.
Βρε έλα εδώ, τον τσιμπάνε οι τούρκοι Χωροφυλάκοι, του τραβάνε ένα χεράκι ξύλο, ήταν μεγάλο παράπτωμα να προσβάλλεις νεκρό, αλλά ο αρχιζαπτιές (βαθμοφόρος) τον ρωτάει: Πες μου βρε τι είπες του αποθαμένου;
«Του είπα να πεί στους παλαιότερους, που θα ανταμώσει, ποιοί είναι σήμερα στο Κουβέρνο, σκέφτηκα το γέλιο που θα πέσει και… συμμετείχα»
«Χύσε, λοιπόν Μαριώ τα βούτυρα» έλεγε ο Αρχηγός εννοώντας την απέραντη σπατάλη σε οτιδήποτε είναι Δημόσιο, άρα με την ελληνική ερμηνεία του όρου δεν είναι… κανενός και με δεδομένη την επίσκεψη Τσίπρα στην Κίνα, θυμήθηκα μια άλλη του Γιωργάκη Παπανδρέου όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών και είχε πάει στην «χώρα γίγαντα» για να προετοιμάσει το ταξίδι του τότε Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη.
Ως γνωστόν τον Πρόεδρο Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς, στα επίσημα ταξίδια τούς συνοδεύουν δημοσιογράφοι και σύμφωνα με την Γ.Γ. Τύπου τότε, ένας απ’ αυτούς εκπροσωπούσε τον Επαρχιακό τύπο. Η Ενωση μας τότε είχε ορίσει την συμμετοχή ενός εκάστου εξ ημών εκ περιτροπής.
Για να μην κουράζω, ειδοποιήθηκα ότι ήρθε η σειρά μου και θα πήγαινα στην… Κίνα.
Πήρα τότε και τον… Μαθιούδη μαζί μου και εξηγώ αμέσως πως και πήγα. Επιβιβαστήκαμε σε ένα Μπόϊγκ 747, τα μεγαλύτερα που είχε τότε η Ολυμπιακή, τεράστιο ταξίδι γαρ, που όμως ήταν… άδειο. Εμείς, 25μελής περίπου αποστολή παίζαμε μέσα μπάλα. Σκεφτόμουνα αν μπαίναμε σε ένα αεροπλάνο, που πήγαινε έτσι κι’ αλλιώς Κίνα, με ανταπόκριση από Ευρώπη, πόσα λεφτά θα γλυτώναμε, αλλά είπα, σιγά εγώ είμαι ο έξυπνος, δεν το έχουν σκεφθεί άλλοι;
Μην σας κουράσω, πήγαμε στο Σινικό τείχος, σε Μουσεία, σε Βιομηχανίες, στην Πρεσβεία μας στο Πεκίνο, στην απαγορευμένη Πόλη, στο παλάτι των Αυτοκρατόρων δηλαδή, καθίσαμε συνολικά 10 μέρες.
Εμπειρία και κακά τα ψέματα εκδρομή, μέχρι που ήρθε η ώρα της επιστροφής. Νάμαστε πάλι στο Αεροδρόμιο, να το το Μπόϊγκ, με … συμπτωματικά το ίδιο πλήρωμα.
Τι έγινε ρε παιδιά στην Ελλάδα, πως οι ίδιοι στη βάρδια, πακέτο πάτε; «Mα δεν φύγαμε» ήρθε η κεραμίδα. Συγνώμη κάθεστε εσείς και το αεροπλάνο 10 μέρες στην Κίνα;
Η απάντηση φυσικά… ελληνικότατη. «Και τι σε νοιάζει ρε εσένα, εσύ πληρώνεις»; Ακολούθησε η χαριστική βολή. «Ασε, που το να καθόμαστε ακόμα και στην Κίνα συμφέρει αφού η κίνηση των 747 είναι ζημιογόνα. Ξέρεις τι κέρδισε το Δημόσιο από… καθισιό μας»;
«Χύσε Μαριώ τα βούτυρα» άκουσα τότε στην… Κίνα τον Μαθιούδη. Εδώ υπάρχει μια χώρα που σκορπά, που της συμφέρει να κρατά υπαλλήλους για δεκαήμερη… εκδρομή στην Κίνα με ακίνητο ένα Μπόϊγκ 747, άρα πότε άραγε θα σπάσει αυτό το απόστημα;
Αν θέλετε να ακούσετε ξανά τον Μαθιούδη διαβάστε το υστερόγραφο.
Υ.Γ. "Αύριο κλούν" (κλαίνε)
