Την καταστροφή μας τη βάφτισες σωτηρία. Το ΟΧΙ το μετέτρεψες σε ΝΑΙ. Μας άφησες ρέστους και ταπί και το αποκάλεσες δικαιοσύνη. Παρότι ρέστοι –οι περισσότεροι- σε ρωτάμε: πόσα θες να μας τρελάνεις, αφού ούτε κι αυτό τζάμπα δε θα το κάνεις; Πας στη ΔΕΘ – λες και δεν ξέρουμε ποιοι σε πάνε εκεί κάθε χρόνο για να ακούσουν αυτά που θέλουνε να ακούσουν- και μας φλομώνεις στο όνειρο, στη ψευτιά, σε λόγια κάλπικα και μεγάλα. Τα βάζεις με τους δικούς σου χειρισμούς, λες και κυβερνά άλλος. Έλα όμως που δε μασάμε όλοι κουτόχορτο. Κι αν νομίζεις πως ένας λαός περιμένει να ακούσει από τον άμβωνα της ΔΕΘ και μέσω των τηλελιβανιστηρίων όσα μας λες, γελάστηκες. Μας θυμίζεις την σατυρική ατάκα του Χάρρυ Κλυνν “Ο καλλιτέχνης δώνει και ο λαός παίρνει. Κι άμα δε του δώκεις ρε μάγκα του λαού, τι θα πάρει;” Αποφάσισες, λοιπόν, αφού δεν είχες τίποτ’ άλλο προς βρώση και μη όντας καλλιτέχνης, να μας δώσεις κουτόχορτο. Χρόνια τώρα μας το δίνουν τόσοι και τόσοι, ας το φάμε κι από σένα. Αλάθητη συνταγή, δε συμφωνείς;
Κι αφού διαφήμισες το κουμανταδόρικο επιτελείο σου σαν τον καλύτερο πωλητή (α)εθνών (και όχι διεθνών) επενδυτών και επιχειρηματιών με εκείνο το αμίμητο GREXIT που έγινε GRINVEST (σ.σ. επένδυση στην Ελλάδα), έδωσες και σε μας -το λαουτζίκο- τενεκεδάκια και καθρεφτάκια, όπως μοιράζαν στους ιθαγενείς οι κονκισταδόροι για εντυπωσιασμό και ευκολότερη υποταγή. Μας μοίρασες μία από κοινωνική δικαιοσύνη, μία από ανακούφιση, μία από δίκαιη ανάπτυξη στο πιο άδικο σύστημα που πρεσβεύεις, μας τα μάσησες με τον ΕΝΦΙΑ -λες και είμαστε Κιμμέριοι- για να καταλήξεις ότι φεύγει, για να μείνει δια παντός.
Παρέλειψες όμως να μας πεις πως η “ανάπτυξη” που ευαγγελίζεσαι είναι η κόλαση που βιώνουν μέρα και νύχτα οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι. Παρέλειψες να πεις πως τούτη την “ανάπτυξη” την έφεραν τα μνημόνια που ψήφισες κι εσύ και οι προηγούμενοι όμοιοί σου, ενώ διακήρυττες πως θα τα έσκιζες. Παρέλειψες να πεις ότι τα πλεονάσματα, που τόσο εύκολα ευημερούν σαν λέξεις, κρύβουν πίσω τους μισθούς και συντάξεις πείνας, απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς, τσάκισμα κάθε εργασιακού δικαιώματος, εργασιακό μεσαίωνα. Παρέλειψες να πεις πως αν αποκλίνεις από τους στόχους που έχουν θέσει οι τοκογλύφοι δανειστές, νέο τσεκούρι μας περιμένει. Παρέλειψες να πεις πως τα προγράμματα στήριξης της νεολαίας δεν είναι άλλο από μισοδουλειά-μισοζωή για αυτήν και φοροελάφρυνση για τους εμπλεκόμενους επιχειρηματίες. Απέκρυψες αδέξια ότι η φορολογική κόλαση που ζούμε ως λαός είναι ένας φορολογικός παράδεισος για τους πλούσιους και τα κέρδη τους.
Παρέλειψες και απέκρυψες πολλά, αφού σκοπός σου ήταν και είναι να φυλάξεις και να αυγατίσεις τον πλούτου των ολίγων με τη μέθοδο της εξαθλίωσης των πολλών. Δεν περιμέναμε κάτι περισσότερο, κάτι καινούργιο από αυτό το λαϊκό νανούρισμα που ακούμε, Θεσσαλονίκη μεριά, κάθε Σεπτέμβρη. Ούτε και οι επενδυτές περίμεναν κάτι άλλο, αφού εκείνοι είναι οι σκηνοθέτες αυτού του μαύρου θεάτρου. Ο κοσμάκης όμως έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει τις ψευδαισθήσεις, να κοιτάζει πίσω από τις λέξεις, αναγνωρίζοντας την παρέλαση του Παλιού Καινούργιου, όπως την περιγράφει ο Μπρεχτ: “Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο» (…) Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο”…
Αυτά τα ολίγα και μόνο μεταξύ σοβαρού και καθόλου αστείου, για την αλάθητη συνταγή σου.-