Επιτέλους! Έφυγε το 2015 και μπήκε το 2016! Και τι έγινε; Θα διερωτηθεί κάποιος! Και πράγματι, έφυγε το ‘15, ήρθε το ’16 και μαζί του όλα τα προβλήματα του ’15, συν τα νέα προβλήματα που φαίνονται στον ορίζοντα.
…Και πάμε λέγοντας: 1) Ο οργανισμός του Νοσοκομείου μας… εκκρεμής (και όχι μόνο, π.χ. το διπλανό μας «Δαφνί» έχει το ίδιο πρόβλημα). 2) Παρά την «τονωτική» ένεση από την τοποθέτηση (όχι διορισμό) κάποιων γιατρών, οι ελλείψεις μας είναι μεγάλες σε όλους τους τομείς (γιατροί, νοσηλευτές, εργαζόμενοι). 3) Τα οικονομικά μας είναι χάλια (όπως όλων των νοσοκομείων). 4) Οι προμήθειές μας είναι ίσα-ίσα για να τρώνε οι ασθενείς και γενικά… απλά επιβιώνουμε!
Και για να ελαφρύνω τα γραφόμενά μου, κατά τα λοιπά: Βρεθήκαμε (το Δ.Σ. του «Δρομοκαϊτείου») με το Σωματείο των «Φίλων του Δρομοκαϊτείου» σε μια ταβέρνα και περάσαμε καλά. Οι συμμετέχοντες ήταν… μιας κάποιας ηλικίας και η «ζωντανή» μουσική ανάλογη!... Προσωπικά, μου έκανε εντύπωση η επίδοση, το ταλέντο – και δεν ειρωνεύομαι, το εννοώ αυτό που γράφω – του Προέδρου (μας) κ. Ισιδώρου Πρώιου και της συζύγου του, στο… χορό! Από τους νησιώτικους και παραδοσιακούς, μέχρι τα ζεϊμπέκικα και τα τσιφτετέλια, συν βεβαίως τα κλασσικά! Αν ήμουν βαθμολογητής, με άριστα το 10 θα έβαζα 10΄ (με τόνο). Ήταν μια ευχάριστη βραδιά και ευχαριστώ το Σωματείο των «Φίλων» και ιδιαίτερα τα μετόπισθεν (τον κ. Ευαγγ. Ναλπάντη και τον κ. Κων/νο Μεσολογγίτη) που «τραβάνε κουπί» χωρίς να πολυφαίνονται!... Αλήθεια όμως, γιατί δεν κόψαμε και μια πίτα;
Λίγες ημέρες μετά κόψαμε και την πίτα μας στο «Δρομοκαΐτειο», όπου τιμήθηκαν και κάποιοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, που άφησαν το αποτύπωμά τους στο Ίδρυμα, καθώς και παιδιά εργαζομένων σ’αυτό που πέρασαν στην Ανωτάτη Παιδεία!... Απαραίτητη προϋπόθεση για να τιμηθεί κανείς, όπως μου εξήγησε ο κ. Πρόεδρος – και βεβαίως έτσι λένε τα βιβλία και οι νόμοι –, είναι είτε να έχεις αποχωρήσει από την ενεργό υπηρεσία, είτε να έχεις… πεθάνει!!! Εγώ βέβαια δεν έχω αποχωρήσει και (ευτυχώς;) είμαι ακόμα ζωντανός… κι έτσι μεθαύριο (2/2/2016) συμπληρώνω 35 (τριάντα πέντε) χρόνια στη Διοίκηση του Ιδρύματος, εξ ων 8,5 χρόνια ως Πρόεδρος Δ.Σ., άλλα τόσα (περίπου;) ως Αντιπρόεδρος, και τα υπόλοιπα ως Μέλος του Δ.Σ. Μπήκα στο Δ.Σ. με την εισήγηση του κ. Κ.Δ. Φαφαλιού το 1983 (που τιμήθηκε στην εν λόγω εκδήλωση, αλλά προτίμησε – τότε – να αποσυρθεί από το «Δρομοκαΐτειο» και να συνεχίσει να προσφέρει στη «Ριζάρειο») και συνεχίζω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου όπου και όταν μου ζητηθεί.
Τελειώνοντας, ήθελα να ζητήσω συγνώμη από τους αναγνώστες και να δηλώσω ότι παρ’ όλη την πικρία που με διακατέχει, όχι για τη μη βράβευσή μου, αλλά για τη μη αναγνώριση της προσφοράς μου (ποτέ δεν ήμουν καλός ηθοποιός και γι’ αυτό έχω δυσαρεστήσει πάρα πολλούς), δεν κρατώ κακία σε κανέναν, απλά συμβουλεύω τους νεώτερους να δίδουν προτεραιότητα πρώτα στην οικογένειά τους και μετά σε όλα τα άλλα (ανθρώπινα πάθη και εφήμερες δόξες), πράγμα που ΔΕΝ έπραξα εγώ και τώρα μετανιώνω! Ο νοών νοείτω…
Πάντα με ΑΓΑΠΗ για το καλό του Ιδρύματος και ιδιαιτέρως για το καλό των ταλαίπωρων ασθενών και εργαζομένων.
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
πρ. Πρόεδρος του Δ.Σ. του «Δρομοκαϊτείου», και
άλλων Κοινωνικών &Επιστημονικών Σωματείων