Δεκαετία του 1980. Φαντάζομαι τον αυστηρό μας Γυμνασιάρχη, Παντελή Μαυρογιώργη, να μας ρωτά στην αυλή του Γυμνασίου Αρρένων: «Λοιπόν, δημοκρατικά πράγματα… ψηφίστε εδώ και τώρα «μάθημα ή εκδρομή;».
Και ω του θαύματος, μόνο δύο – τρεις χαζοί τόλμησαν να μην σηκώσουν το χέρι τους κι αυτοί το ‘καναν τελικά υπό τα άγρια βλέμματα των υπολοίπων.
Έτσι λοιπόν πήγαμε εκδρομή… αλλά την άλλη μέρα είχαμε… διπλό μάθημα.
Αφού λοιπόν κυρίαρχε λαέ (μερικοί το ερμηνεύουν και ως βλάκα) μας πίστεψες ότι θα δώσουμε λύση, εμείς εξαντλήσαμε και το τελευταίο λεπτό, για να σου πούμε ψήφισε τώρα... «μάθημα ή εκδρομή»;
Αλήθεια, γιατί να μην ψηφίσουμε για το σχέδιο που προτείνει η κυβέρνηση;
Δηλαδή γιατί ψηφίστηκε ο Τσίπρας, για να διαλύσει τη χώρα και μετά να μας ρωτήσει αν συμφωνούμε με τους δανειστές;
Αλήθεια, έχει νόημα να σηκώσουμε τα χέρια μας;
Έχει για τον συνεταιρισμό Τσίπρα – Καμένου.
Αν ψηφίσουμε ΟΧΙ στο σχέδιο των δανειστών εμείς θα έχουμε την ευθύνη που τα ΑΤΜ των Τραπεζών θα έχουν την ίδια αξία με ένα δίκυκλο χωρίς βενζίνη.
Αν ψηφίσουμε ΝΑΙ εμείς θα έχουμε την ευθύνη για τη λιτότητα που θα επιβάλλουν οι άλλοι, οι κακοί, οι ξένοι, όχι η κυβέρνηση που πάλεψε και… μας ρώτησε.
Έξυπνο πουλί ο γάιδαρος.
Ό,τι και να πούμε, η κυβέρνηση που ψηφίστηκε με έναν κάλπικο εκλογικό νόμο (για να μην ξεχνιόμαστε...) νίπτει τας χείρας της.
Ο Πόντιος Τσίπρας και ο Πιλάτος Καμένος την έχουν καθαρή έτσι κι αλλιώς.
Είτε όμως πούμε ΝΑΙ είτε ΟΧΙ (αλήθεια σε τι;) την άλλη μέρα της εκδρομής έχει… σχολείο.
Την επόμενη μέρα θα ισχύει πάλι η ενισχυμένη αναλογική, που βιάζει τη λαϊκή θέληση (η καμένη… αριστερά ξέχασε την απλή αναλογική).
Την επόμενη μέρα του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ, πάλι το δημόσιο θα συνεχίσει να πληρώνει τα μαλλιοκέφαλά μας σε ενοίκια, με το «Γ. Καλουτάς», με 3000 τ.μ. στεγασμένους χώρους, άδειο.
Πάλι ο ΕΟΠΥΥ θα συνεχίζει να ενοικιάζει στην οδό Κουντουριώτη με το ΙΚΑ άδειο, τον Οίκο Ναύτη επίσης, το Ξενία να ρημάζει επίσης.
Την επόμενη μέρα οι μισοί μου συμμαθητές (αφού θυμηθήκαμε τον συγχωρεμένο Γυμνασιάρχη μας) 55 χρονών παρακαλώ, θα είναι συνταξιούχοι… οι τεμπέληδες, γιατί οι άλλοι δουλεύουν φυσικά, παίρνοντας την εργασία του παιδιού τους…
Την επόμενη μέρα πάλι θα έχουμε 100.000 νόμους ενώ χρειαζόμαστε 1.000, για να ‘χουν με κάτι να παίζουν, ταλαιπωρώντας τους πολίτες τα 2/3 των εργαζομένων στο δημόσιο.
Τι ακριβώς, λοιπόν, καλούμαστε να αποφασίσουμε;
Μεταξύ Ευρώπης και Νοτίου Αλβανίας, μεταξύ ευρώ και δραχμής, μεταξύ σκληρής δουλειάς και ξάπλας;
Γιατί δεν βλέπουμε την αλήθεια κατάματα;
Εμπρός να πούμε ένα περήφανο ΟΧΙ στους δανειστές και να πάμε… εκδρομή.
Γιατί δεν απαντάμε όμως στο απλοϊκό ερώτημα: Εμείς συζητάμε, διαπραγματευόμαστε, παζαρεύουμε (βάλτε ό,τι ρήμα θέλετε) να μας δανείσουν για να μην ψοφήσουμε ή αυτοί παρακαλούν εμάς να μας... δανείσουν;
Γιατί στο τέλος θα μας τρελάνουν οι Τσιπρο-Καμένοι.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι σκέψεις τα πάντα είναι ρευστά.
Επειδή όμως χωρίς καμιά μαντική ικανότητα είχα προβλέψει ότι αυτή η κυβέρνηση αφού τα διαλύσει όλα θα πετάξει μετά το μπαλάκι σε εμάς, να ρισκάρω και την πρόβλεψη ότι θα διαλέξουμε εκδρομή...
Και καλά να έχει συμφωνήσει ο Τσίπρας με αυτούς που θα τους πει… όχι, να ακολουθηθεί το κλασικό κόλπο, ζητάτε 20, φωνάζετε για 100, εμείς λέμε όχι στα 100 (και με… δημοψήφισμα) και εσείς αφαιρείτε 80, άρα μένουν 20, άρα κερδίσατε και άσε τον βλάκα να νομίζει ότι κέρδισε εκείνος (ξαναδιαβάστε το είναι απλό).
Αν όμως δεν έχει συμφωνήσει, ή δεν του κάτσει και την επόμενη της εκδρομής πάμε… σχολείο;
Υ.Γ Και κάτι για το δημοψήφισμα... της ερχόμενης Κυριακής. Θα θεωρούσα μεγάλη επιτυχία του κρατικού μηχανισμού της χώρας, να οργανώσει ένα δημοψήφισμα σε δύο μήνες, μέχρι την Κυριακή ούτε ψηφοδέλτια δεν προλαβαίνουν να τυπώσουν.