Ο ήχος τής ανάγκης αντηχεί σαν ιδέα πλήρης νοημάτων, η οποία ταξιδεύει στο πέλαγος τής φύσης. Αυτή περιπλανάται ως στοχασμός “από το πενιχρό της πίκρας λεξιλόγιο” όπως, ψωμί, καημός, αγάπη… Ωστόσο ο Θαλής πιστεύει πως η ανάγκη επικρατεί πάντων.
Ακόμα και ο θεός λυγίζει μπροστά στην ανάγκη/ απόφαση τού Αβραάμ να σφάξει το παιδί του. Φαίνεται, πως, τα όρια τής ανάγκης όπως τα είδαν οι Έλληνες, είναι τόσο πλατιά ώστε να αφήνουν τη δυνατότητα τής επιλογής στο πλαίσιο της ανθρώπινης ελευθερίας. Παρόλα αυτά ένα από τα στοιχεία τής υποταγής αυτής, είναι και η υποταγή στη μοίρα! Ωστόσο, αν και είναι κακό η ανάγκη, δεν υπάρχει ανάγκη να ζη κανείς με ανάγκη κατά τον μέγα Επίκουρο!
Πολλές φορές πιστεύουμε, ή προσπαθούν να μας πείσουν πως η ανάγκη είναι μία εξαίρεση, και μάλιστα έκτακτη. Ουδέν αναληθέστερον και παραπλανητικότερον τούτου, η πίστη στην ανάγκη ή η εμπιστοσύνη στους παπαγαλίζοντες αυτήν. Από το ακαταγώνιστο τής ανάγκης είναι γεγονός πως ξεκινούν πολλές τολμηρές πράξεις, αλλά και γίνονται πολλά κακά. Όμως η ανάγκη δεν αποτελεί στοιχείο τής μοίρας τού ανθρώπου· ούτε και πρέπει να οδηγεί ακόμα και τους ηλικιωμένους όχι μόνο να μην σκέφτονται, αλλά ούτε και να αδιαφορούν μπροστά στην απόλυτη και καθολική μοίρα τού θανάτου η οποία δεν νικιέται με τίποτα, αφού και αυτή η αιώνια δυναστεία ακολουθώντας τον νόμο αλλά και την παραδοχή τής ακαταγώνιστης αυτής πορείας, λιώνει “ως τήκεται κυρός από προσώπου πυρός”...πράγμα που στην περίπτωσή μας αποτελεί μιά φυσική και νομοτελειακή σταθερά. Οι Έλληνες όμως (όπως προαναφέραμε) έχουν τη δυνατότητα της επιλογής, πράγμα που σημαίνει ελευθερία, έστω και αν αυτή μπορεί να οδηγήσει στο να εκπληρώσεις τις επιθυμίες σου, έστω και αν γνωρίζεις, πως με την εκπλήρωση αυτή είσαι αναγκασμένος να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες της υπέρβασης αυτής ακόμα και να δώσεις λύση μέσω της τραγωδίας. Ακριβώς, γιατί το θάρρος μπορεί να σε οδηγήσει στο σκοτάδι τής αβύσσου, ακόμη και αν υπερμέτρως τιμάς και θαρσαλέως ομολογείς την ελπίδα….
Είναι πρέπον να έχεις υπόψιν, πως η ομολογούμενη ηθική είναι αντίθετη προς την φύση, γιατί δεν είναι ειλικρινής· και κατά το μέτρο και για το λόγο που κάποιοι την χρησιμοποιούν, δεν πρέπει να αμφιβάλλει κανείς πως είναι σκόπιμη, ανήθικη και απειλητική.
Και...ερχόμαστε στην “καθαρή πολιτική” η οποία εξελίσσεται όπως το δράμα το οποίο σχετίζεται με την τραγωδία ως θεατρική μηχανή/ παράσταση τών οικείων κακών…
Αυτά ενυπάρχουν αλλά και ακολουθούν μονίμως το σταυρικόν γένος των ανθρώπων, το οποίο επιβουλεύονται ευθέως οι ηγεμόνες δωροφάγοι** πολιτικοί οι οποίοι χαλκεύουν κακά ο ένας εναντίον τού άλλου χωρίς αιδώ ούτε καν συστολή, ως των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι...”(Παλαμάς). Ας μη νομίσει – πολύ περισσότερο – ας μην πιστέψει κανείς, πως η συμπεριφορά τών πολιτικών δεν είναι αθεράπευτα άρρωστη και γι’ αυτό αποτελεί ένα τυραννικό νόσημα, που χωρίς οίκτο οδηγεί στην ταπείνωση τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτά συμβαίνουν, όχι ως πλάνη που...ίσως θα μπορούσε να δικαιολογήσει κανείς! Αλλά ως επιλογή παραπλάνησης, εξαπάτησης και εν τέλει απάτης η οποία και είναι ανυπολόγιστης σημασίας και αξίας για τους διαθέτοντες αυτήν, και ως φαίνεται, υπολογίσιμης για τον λαό (τους πολίτες) που όχι μόνο συναλλάσσονται αλλά και εκτιμούν τα κίβδηλα νομίσματα που κυκλοφορούν στην αγορά ως γνήσια· τα οποία αντιλαμβάνεσαι μόνο όταν διαπιστώσεις το απατηλό, πλανερό και βορβορώδες μείγμα της κατασκευής τους...
* Ως ανάγκη μπορεί να ορίσει κανείς “αυτό που χρειάζεται” δηλ. το απαραίτητο όχι μόνο για τη ζωή του, αλλά και για την ύπαρξή του. Χαρακτηρίζεται δε ως ανάγκη και κάθε πιεστική επιθυμία που σε “υποχρεώνει” να κάνεις κάτι (εξαναγκασμός). Υπάρχουν διαφόρων μορφών ανάγκες, όπως οι φυσικές π.χ η τροφή, η ενδυμασία, η ανάγκη για πνευματική και ψυχική ικανοποίηση. Ωστόσο διαπιστώνει κανείς, πως οι ανάγκες διαφέρουν όχι μόνο μεταξύ των ατόμων, αλλά και μεταξύ λαών και χωρών ολόκληρων. Για παράδειγμα, το καπιταλιστικό σύστημα τής λεγόμενης καταναλωτικής κοινωνίας στην πραγματικότητα δημιουργεί πλασματικές ανάγκες για τον έλεγχο όχι μόνο των πολιτών αλλά και ολόκληρων κοινωνιών.
** δωροφάγοι βασιλείς κατά τον Ησίοδο βλ. Έργα & Ημέραι 263 -64 “βασιλῆες, ἰθύνετε μύθους δωροφάγοι*...” δηλ. οι βασιλείς / άρχοντες που βγάζουν λάθος αποφάσεις, που διαφέρουν από τα λόγια δηλ. μας λένε παραμύθια *ενώ τρώνε πολλά (ακόμα και δωροδοκούνται).