Ένιωσα μεγάλη χαρά και τιμή όταν ο συνάδελφος και φίλος, ο δάσκαλος Λευτέρης Μερεσεντζής, με εμπιστεύτηκε και μου διαβίβασε ηλεκτρονικά τα βιβλία του:
• «Δ’ Παρθεναγωγείο Χίου Προσφύγων - Η΄Δημοτικό Σχολείο Φρουρίου Χίου 1923-1937» Ελ. Δ. Μερεσεντζή, 2015 και
• «Παρθεναγωγείο Παλαιοκάστρου Χίου 1889-1930» Ελ. Δ. Μερεσεντζή, 2015.
Τα βιβλία είναι αφιερωμένα στην αγαπημένη του οικογένεια και στους πρωτοπόρους εκπαιδευτικούς.
Πρόκειται για σοβαρές εργασίες με ιστορικά στοιχεία-παρακαταθήκη για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στην Χίο, πλούσιο αρχειακό και φωτογραφικό υλικό και πολύ χρήσιμες πληροφορίες για την ίδρυση και λειτουργία του 8ου Δημοτικού Σχολείου Χίου και πώς αυτές επηρεάστηκαν και διαμορφώθηκαν από την παρουσία των προσφύγων από την Μικρά Ασία στο νησί καθώς επίσης και από την φοίτηση των θηλέων εκείνης της εποχής για να διδαχτούν την στοιχειώδη εκπαίδευση. Επιπλέον, ο αναγνώστης μπορεί να συνάγει και χρήσιμα συμπεράσματα για την λειτουργία και εξέλιξη και άλλων Δημοτικών Σχολείων της πόλεως Χίου όπως των 3ου, 4ου, 9ου. Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει την αγάπη και την συγκίνηση με την οποίαν ο συγγραφέας προσεγγίζει και ερευνά το θέμα που καταπιάνεται, την σοβαρότητα και την αξιοπιστία που παραθέτει τα ιστορικά στοιχεία αλλά και το λογοτεχνικό ύφος της έκφρασης των κειμένων του. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά αναδεικνύουν την αγάπη και τον επαγγελματισμό του Λευτέρη για το ίδιο το λειτούργημα του δασκάλου που το υπηρέτησε ολόψυχα αλλά και για το 8ο Δημοτικό Σχολείο που τον ενέπνεε να δημιουργεί και να βελτιώνει το διδακτικό και διοικητικό έργο του και εξακολουθεί και σήμερα να τον εμπνέει. Ελπίζω και εύχομαι, αγαπητέ Λευτέρη, τώρα που γράφω αυτές τις σειρές να έχει ήδη δρομολογηθεί η έκδοση των όμορφων βιβλίων σου.
Κι επειδή πάντοτε είναι χρήσιμο ερευνώντας και μελετώντας το παρελθόν μας και παρατηρώντας προσεκτικά το παρόν να προχωρούμε προς το μέλλον, σε όσους έχουν να λένε αυτόν τον καιρό για τους συνταξιούχους, διευκρινίζω για τους κακόπιστους, εννοώ τους συνταξιούχους που εργάστηκαν ευσυνείδητα και για τον προβλεπόμενο για τη συνταξιοδότησή τους χρόνο, ότι και αυτοί μπορεί να αποτελούν ενεργό, δημιουργικό και ωφέλιμο για την κοινωνία μας σώμα, όσο ακόμα μπορούν να συλλογίζονται και να έχουν μνήμη. Ας υπάρχουν, λοιπόν, κι αυτοί οι αφυπηρετήσαντες πολίτες που να έχουν χρόνο για τα ενδιαφέροντά τους και για κάτι πιο πνευματικό και χρήσιμο πολιτισμικά για τις επόμενες γενιές απ’ ό,τι επιτάσσουν οι αγορές και το χρήμα! Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Ελευθέριος Δ. Μερεσεντζής. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον Λευτέρη αλλά και σε όλους τους συναδέλφους που αφήνουν σημαντικές πονήματα και καταγραφές για την εκπαιδευτική ιστορία του τόπου μας.