Τις δυο τελευταίες μέρες μόνο θλιβερά διαβάζω στην Αλήθεια. Χτες πληροφορήθηκα το θάνατο ενός αξιόλογου συμπατριώτη μας, του Αντώνη Πουλή, σήμερα το θάνατο ενός συμπολίτη μας που δεν τον γνώριζα καν αλλά με βάση την περιγραφή του τροχαίου πήγε άδικα. Με ποιου ευθύνη είναι δουλειά της ανάκρισης και της Δικαιοσύνης. Όμως έτσι δυστυχώς η απώλεια δεν αναπληρώνεται!
Όλα τα χρόνια που ασκώ την Ιατρική -κοντά ένα τέταρτο του αιώνα- έχω δει πολλά, πάρα πολλά θύματα τροχαίων! Και είχα την τραυματική εμπειρία να χάσω νεαρό πολυτραυματία εν πτήσει μέσα σε ένα C-130 το μακρινό 1992. Πάμπολλοι θάνατοι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί απλά με τη συμμόρφωση στους κανόνες κυκλοφορίας αλλά και αυστηρές και αδιαπραγμάτευτες ποινές στους παραβάτες του ΚΟΚ. Στις χώρες των κουτόφραγκων υπάρχει εποπτεία στο όριο ταχύτητας και στους κανόνες. Σε όλους. Σε όλα. Ουδείς διανοείται να παρκάρει παράνομα κ.λπ. κ.λπ. Πολλώ δε μάλλον να συμπεριφέρεται σε όρια ταχύτητας κατά το δοκούν! Βαριέται να λέει και να γράφει κανείς τα ίδια και τα ίδια για δεκαετίες. Και λάβετε υπ’ όψιν και κάτι άλλο! Το Νοσοκομείο μας, που έχει στη συντριπτική του πλειοψηφία επαρκέστατο και αφοσιωμένο στην αποστολή του προσωπικό, ιατρικό και νοσηλευτικό, στερείται των υπηρεσιών Νευροχειρουργού και Θωρακοχειρουργού. Έχει δε μια καλά εξοπλισμένη ΜΕΘ μόνο που ελλείψει εξειδικευμένων ιατρών και επαρκούς αριθμού νοσηλευτικού προσωπικού περιορίζεται στη λειτουργία της και αυτό σημαίνει αεροδιακομιδές και ασφαλώς, ανάλογα με την περίπτωση, καθυστέρηση της αντιμετώπισης, λόγου χάριν ενός νευροχειρουργικού επείγοντος περιστατικού. Αυτά όλα είναι ήδη γνωστά πιστεύω. Καιρός ο καθένας να αναλάβει έστω στο και πέντε ευθύνες και δράσεις που θα ‘πρεπε να είχαν αναληφθεί στο παραπέντε. Και όλοι εμείς όταν πιάνουμε το τιμόνι στα χέρια μας να σπεύδουμε μεν αλλά βραδέως. Φοβούμενοι μήπως η άτυχη στιγμή μας φέρει να είμαστε οι επόμενοι.