Στην παλιά Αθήνα, τα Εξάρχεια, υπήρξαν ο χώρος όπου αναδείχθηκαν πολιτική και καλλιτεχνικά ρεύματα, εξαιτίας αυτών, η περιοχή είχε μια αίγλη και πάντα ήταν ένας τόπος συνάντησης για καφέ με αρκετή κουβέντα. Ατυχώς όμως εδώ και τρείς δεκαετίες το σκηνικό άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει και τη θέση των συζητήσεων άρχισε να καταλαμβάνει η σκληρή βία, που επικαλείται ιδεολογικό υπόβαθρο, η εγκληματικότητα και τα πολλά ναρκωτικά. Η περιοχή πρωτοστατεί στα δελτία ειδήσεων, αφού η βία, με αντιεξουσιαστικό μανδύα, έχει δημιουργήσει ένα ιδιότυπο άβατο.
Οι συγκρούσεις, τα χημικά, οι φωτοβολίδες κρότου λάμψης, οι φωτιές στους κάδους, ο πετροπόλεμος, οι μολότοφ έγιναν ένας τρόπος ζωής, μια άλλη πραγματικότητα γι΄αυτούς, που για κακή τους τύχη, έχουν κάποιο σπίτι στην περιοχή, ζουν η εργάζονται εκεί. Σε κάθε περιστατικό έντασης ο θάνατος παραμονεύει, για κατοίκους, περαστικούς, αστυνομικούς από πάσης φύσεως μασκοφόρους, και δυστυχώς όλα αυτά μέσα στην πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Σε ένα χώρο όπου λειτουργεί η κεντρική κυβέρνηση το κοινοβούλιο και διευθύνεται η διοίκηση και η οικονομία.
Η κατάσταση αυτή, συχνά πυκνά, τροφοδοτεί την πολιτική ένταση, ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, με την πρώτη να παρέχει, απροκάλυπτα, πολιτική προστασία στους κουκουλοφόρους των Εξαρχείων, αφού μόλις ένα χρόνο πριν ο κ. Τόσκας είχε δηλώσει ‘’ότι δεν υπάρχει άβατο στα Εξάρχεια’’ και τη δεύτερη να ζητάει την επιβολή του νόμου, αναγνωρίζοντας όμως και τα τραγικά λάθη που έγιναν το 2008 με τη δολοφονία του αείμνηστου Γρηγορόπουλου.
Το περιστατικό που έλαβε χώρα βραδινές ώρες της 4-4-2019 στα Εξάρχεια, με τους οκτώ άνδρες του Λ.Σ και τον Εισαγγελικό Λειτουργό να στέκονται ανήμποροι μπροστά σε ομάδα πενήντα περίπου ατόμων με οπλισμό (πιστόλια, τυφέκια, κ.α) και με στρατιωτική δομή, που τους τραυμάτισαν, τους προπηλάκισαν και τους πήραν τον ατομικό τους οπλισμό, αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα ότι η περιοχή έχει μετατραπεί σε άβατο εκολαπτήριο έκνομων ενεργειών. Στα Εξάρχεια της Αθήνας δεν εφαρμόζεται το Σύνταγμα της Ελλάδας ούτε οι νόμοι του ελληνικού κράτους, παρά μόνο η τυφλή βία, η διακίνηση ναρκωτικών, οι ληστείες, οι ξυλοδαρμοί και οι αγοραπωλησίες όπλων από ντόπιους και αλλοδαπούς.
Η προχειρότητα, που επέδειξαν οι επικεφαλής του Λ.Σ, τόσο σε επίπεδο σχεδιασμού όσο και εκτέλεσης της επιχείρησης, στο να οδηγήσουν τόσους άνδρες, στο στόμα του λύκου, χωρίς προηγουμένως να υπάρξει συντονισμός και κάλυψη από τις ειδικές δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ, μας αφήνει κυριολεκτικά άφωνους. Ευτυχώς αυτή τη φορά τα χειρότερα αποφεύχθηκαν, τι θα είχαν να πουν όμως οι αρμόδιοι υπουργοί Ναυτιλίας και Προστασίας του Πολίτη αν είχαμε θύματα λιμενικούς;. Η απάντηση είναι δεδομένη, θα επέρριπταν την ευθύνη σε κάποιους αναλώσιμους ένστολους και συνάμα θα εξέφραζαν τη λύπη τους για τα θύματα. Την πολιτική ευθύνη για την κατάσταση στα Εξάρχεια θα την αναλάμβανε όμως κανείς;