Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια, τα χρόνια μιας γενιάς, όταν –θυμάμαι, τον εαυτό μου ως μαθητή των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου – ανέβηκα την πελώρια και μακρόσυρτη σκάλα του κτηρίου της οδού Πολυχρονοπούλου (που φάνταζε “ουρανομήκης”), για να φτάσω στον τελευταίο όροφο, που έδρευε η “Αλήθεια”.
Αριθμούσε, μόλις, 3-4 έτη ζωής όταν πήγα δυο αντίτυπα της μικρής μαθητικής εφημερίδας, που εκδίδαμε 5-6 μαθητές του 11ου Δημοτικού Σχολείου και ζητήσαμε να μας την προβάλλει στην εβδομαδιαία έκδοσή της, αλλά και να πουν τη γνώμη τους –σε εμάς τους μαθητές– οι εκεί ευρισκόμενοι δημοσιογράφοι.
Ε, αυτό ήταν! Σε χρόνο ταχύτατο η “τρίχα έγινε τριχιά”! Η φλόγα άναψε και φούντωσε, ο ζήλος και η αγάπη για δημόσιο λόγο-διάλογο βρήκε πρόσφορο έδαφος, το μεράκι-τάλαντο της αρθρογραφίας ξεδιπλώθηκε απλόχερα.
“Αλήθεια”, “Χιακός Λαός”, “Πρόοδος” οι πρώτες δημοσιεύσεις μου. Ακολούθησαν: “Γνώμη της Χίου”, “Χιακός Λόγος”, “Σύγχρονος Λόγος”, “Δημοκρατική”. Τα δε τελευταία 10 χρόνια και οι: “Πολίτης” και “Χιώτικη Διαφάνεια”.
Από την πρώτη εκείνη “φουρνιά” μόνο η “Αλήθεια” άντεξε στο χρόνο. Με πόσες προσπάθειες, πόσες αγωνίες, πόσες στερήσεις, μόνο ο Γιάννης Τζούμας και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ της ξέρουν.
Πόσα γεγονότα καλύφθηκαν! Ευχάριστα-δυσάρεστα, λαοφιλή-λαομίσητα, θετικά-αρνητικά. Πόσες γνώμες και απόψεις προβλήθηκαν! Σωστές ή λανθασμένες, “υγιείς” ή “ασθενείς”… Απόψεις που, άλλοτε μπορεί να συμφωνήσεις μαζί τους και άλλοτε να διαφωνήσεις άρδην. Όμως, όλες συγκρότησαν και συνέθεσαν το πάζλ του διαλόγου και της ελεύθερης έκφρασης.
Ανεβοκατέβαινα τα σκαλιά της Πολυχρονοπούλου. Και έπειτα της Καλαμπόκα και τελευταία τα σκαλιά στο Κοντάρι-Λευκωνιά. Φαίνεται, είναι στη μοίρα της “Αλήθειας” να πρέπει να ανεβείς πολλά σκαλιά για να τη φθάσεις και να τη ..γευτείς!
Ακολούθησε το ραδιόφωνο και μετέπειτα η τηλεόραση. Μεταμορφώθηκε και στη διαδικτυακή-ηλεκτρονική της έκδοση, ενώ εμπλούτισε τη χιώτικη βιβλιογραφία με μια σειρά άλλων περιοδικών εκδόσεών της και επιμέρους αφιερωμάτων.
Έκλεισε στην έντυπη της μορφή 30 χρόνια ζωής. Συμπλήρωσε μια ανθρώπινη γενιά ζωής και εμπλούτισε τη σκέψη 3 γενιών Χιωτών.
Εγώ, αθεράπευτα ρομαντικός με την αίσθηση του γραπτού λόγου, με τη μυρωδιά του χαρτιού της εφημερίδας και του βιβλίου, μου είναι αδύνατον να τοποθετήσω οποιαδήποτε άλλη μορφή έκφρασης δημοσιογραφικού λόγου πιο ψηλά από την έντυπη.
Ο Υπολογιστής μού μοιάζει με άψυχο κουτί, κι ας έχει εικόνες και φωνές. Εμένα, το χαρτί μού κάνει παρέα, το μελάνι μού μιλά, το μυαλό μου αισθάνεται ότι έχει το “φάρμακό” του έτοιμο και δίπλα, στον κακοτράχαλο και πανδαμάτορα χρόνο, απτό, χειροπιαστό.
Γι’ αυτό και θα ευχηθώ εγκάρδια στην εφημερίδα “Αλήθεια” της Χίου να τα εκατοστήσει!
Να γαλουχήσει, θρέψει και μπολιάσει και άλλες γενιές Χιωτών!
Να δίνει πνευματική τροφή στους νεότερους και θύμησες νοσταλγικές στους παλαιότερους!
Το δε υλικό της, όντως αρχειακό, να ταξινομηθεί, ψηφιοποιηθεί και χρησιμοποιηθεί κατάλληλα από τους μετέπειτα αναδειχθησόμενους λάτρεις του είδους!
Χρόνια Πολλά και Δημιουργικά, “Αλήθεια”! -
Γιώργος Φωτ. Παπαδόπουλος- Αντιδημάρχος Παιδείας & Πρόνοιας