Ο Daniel Goleman στο βιβλίο του “Η συναισθηματική νοημοσύνη“, μας εξηγεί γιατί το «ΕQ» είναι πιο σημαντικό από το «ΙQ».
Το «EQ» είναι η συναισθηματική νοημοσύνη η οποία όπως υποστηρίζει ο Goleman μπορεί να διδαχθεί και θα΄πρεπε να διδάσκετε σε όλα τα σχολεία από πολύ νωρίς , διότι πολλά από τα προβλήματα του ανθρώπου και του κόσμου του, οφείλονται στο ότι τα συναισθήματα δεν είναι αυτονόητα και δεν γνωρίζουμε, αρχικά, να τα εκφράσουμε και να τα περιγράφουμε με ακρίβεια, πράγμα που έχει δραματικές συνέπειες στη ζωή μας γιατί κάνουμε άλλα αντί άλλων.
Το να λες τα πράγματα με το όνομά τους είναι αρετή.
Με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο λόγο είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που νοιώθουμε κάθε φορά. Να γνωρίζουμε δηλαδή το αληθινό όνομα του κάθε συναισθήματος χωρίς να το μπερδεύουμε με κάποιο άλλο.Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν την αγάπη και την έλλειψή της, με την τροφή και την έλλειψη τροφής αντίστοιχα. Είναι εύκολο να φαντασθεί κανείς τις συνέπειες αυτού του συναισθηματικού και διανοητικού μπερδέματος. Έτσι δεν είναι; Χοντρέ…
Υπάρχουν όμως και χειρότερα… Φαντασθείτε για παράδειγμα, έναν κόσμο γεμάτο με έξυπνους ανθρώπους, αλλά συναισθηματικά αναλφάβητους και ανώριμους. Φανταστείτε την υστεροβουλία, τον μεγαλύτερο εχθρό της δημοκρατίας, κρυμμένη κάτω από τον μανδύα της πολιτικής, ή του εθελοντισμού από πρόθεση ή ακόμη χειρότερα από άγνοια και όποιον πάρει ο Μπάλας.
Στην περίπτωση της Υστεροβουλίας η θερμοκρασία του περιβάλλοντος, ανθρώπινου και μη, κτυπάει κόκκινο, λόγω των τριβών... που δημιουργούνται.
Μια φορά και έναν καιρό το λοιπόν, που η θερμοκρασία είχε κτυπήσει κόκκινο, λέει ο θρύλος ότι εκεί στο Νερό του Αγγέλου, που καμιά ανθρώπινη ύπαρξη δεν μπορεί να φτάσει, αλλά και αν φτάσει μπορεί και να μην το δει, υπάρχει ένα δροσερό μέρος.Είναι ένα ρυάκι, που έτσι όπως κυλάει μελωδικά, δημιουργεί μικρές λιμνούλες με κρυστάλλινο νερό γεμάτες ήμερες υπάρξεις και άγρια μέντα, παραδεισένια προσφορά στα μοναχικά ανθρώπινα συναισθήματα.
Μια μέρα, λέει ο θρύλος, ότι η Θλίψη και η Οργή που συνήθως πάνε παρέα έφτασαν περπατώντας σ΄ αυτό το μαγικό μέρος και λόγω ζέστης είπαν να δροσιστούν λιγάκι.
Έβγαλαν τα ρούχα τους, τα ακούμπησαν στις πέτρες και πρώτη πρώτη η Οργή, που πάντα είναι νευρική και βιαστική από την φύση της βουτάει στο νερό. Κολυμπάει μάνι – μάνι σπασμωδικά και αδέξια και τσαλαβουτώντας όπως το συνηθίζει, βγαίνει από το νερό χωρίς προφανή λόγο. Πάει να ντυθεί και έτσι όπως είναι τυφλή και πάντα βιαστική η Oργή παίρνει τα πρώτα ρούχα που βρήκε μπροστά της, τα φοράει και φεύγει, μόνο που τα ρούχα δεν ήταν τα δικά της, αλλά της Θλίψης.
Η Θλίψη, υπομονετική και χωρίς να βιάζεται ως συνήθως, συνέχισε να κολυμπάει εκτός τόπου και χρόνου και όταν επιτέλους βγαίνει σιγά- σιγά από το νερό, ανακαλύπτει ότι τα ρούχα της έχουν κάνει φτερά. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Θλίψη έτσι όπως είναι από τη φύση της συνεσταλμένη και ντροπαλή, απεχθάνεται την γύμνια και τρέμοντας στην ιδέα ότι θα πρέπει να περπατήσει γυμνή στον κόσμο, παίρνει αναγκαστικά τα μόνα ρούχα που βρισκόταν πεταμένα πάνω στις όχθες της λιμνούλας, τα φοράει και φεύγει, μόνο που αυτά τα ρούχα ήταν τα ρούχα της Οργής.
Λέει ο θρύλος ότι από τότε, κάθε φορά που συναντάμε την Οργή στον δρόμο μας (ή μέσα μας…) παρ΄ όλη την νευρική, βίαιη και παράλογη παρουσία της, αν μας κόψει και την κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά θα δούμε ότι κάτω από αυτό το περίβλημα είναι συνήθως κρυμμένη η Θλίψη και μόνο η Θλίψη.
O συναισθηματικός αναλφαβητισμός είναι το ζόρικο πρόβλημα, μεγαλύτερο μάλιστα από το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας το οποίο δεν θα το είχαμε αν ξέραμε τι μας γινόταν και δεν κάναμε άλλα αντί άλλων.
Υπάρχουν δομικά προβλήματα στο τρόπο που σκεπτόμασστε.Ακόμη και η έκφραση οτί για όλα φταίνε οι άλλοι προδίδει συναισθηματικη ανωριμότητα και αδυναμία περιγραφής αυτού που μας συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Ο θρύλος λέει οτί εν αρχή ειν ο Λόγος αλλά και ο Ηράκλειτος ειπέ οτί τα πάντα είναι Λόγος γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη σκέψη και ύπαρξη. Η σκέψη χτίζεται λέξη - λέξη, σαν να λέμε πέτρα - πέτρα, σαν ένα δυνατό και όμορφο οικοδόμημα και όχι σαν πετροπόλεμος πάνω σε μια χαλικουριά, έτσι όπως έχουμε καταντήσει τη χώρα και τη γλώσσα μας.
Σκεπτόμαστε, άραγε; Σκεπτόμαστε σωστά ή έχουμε πέσει θύματα συναισθηματικής αποβλάκωσης; Θα υπάρχουμε για πολύ ακόμα σαν λαός; Το πρόβλημα είναι οτί δεν φοβόμαστε όσο πρέπει και όταν πρέπει επειδή αντί για φόβο νιώθουμε κάτι εντελώς διαφορετικό.Έτσι νομίζουμε!
Υ.Γ.: Τα κείμενά μου μπορούν να αναδημοσιευτούν, να μεταφραστούν ή και να προσαρμοστούν ελεύθερα, ακόμα και χωρίς την τυπάει κόκκινο, λόγω των τριβών ΜΩΤΗΣΣΤΑ ΩΙΛΗΝΙΟΥ5/ςDAMIRHS gia PROSFYGES–ένδειξη της προέλευσής τους.