Η φύση μας καλεί κοντά της για να απολαύσουμε τις ομορφιές της, να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα, να θαυμάσουμε τα πολύχρωμα αγριολούλουδα, να μας μαγέψει η γλυκολαλιά των πετούμενων και να ξεκουραστούμε κάτω από τον ίσκιο των αιωνόβιων ελιών. Κάτω από το γαλάζιο του ουρανού αναζωογονείται το είναι μας.
Χαίρομαι πολύ όταν μου δίνεται η ευκαιρία να βρεθώ στα χωράφια που μεγάλωσα και έζησα συγκινητικές στιγμές. Πατώντας το χώμα που πότισαν με τον ιδρώτα τους ο παππούς μου και ο πατέρας μου, νιώθω ότι τους έχω κοντά μου για να με συντροφεύουν, να μου σιγοψιθυρίζουν και να αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου. Είναι οι ρίζες της ύπαρξής μου και είμαΙ περήφανος γιατί στις φλέβες μου ρέει το δικό τους αίμα.
Έρχονται στιγμές που η μνήμη μου γυρίζει στην περίοδο της παιδικής μου ηλικίας. Τι να πρωτοθυμηθώ από τα χρόνια τα παλιά. Εκείνο που έμεινε ζωντανά στη μνήμη μου είναι η ομορφιά από την εικόνα του τοπίου με τις κατακόκκινες λαλάδες. Βέβαια αξιοπερίεργο ήταν ότι τότε για κάποια χρόνια ορισμένοι εμπορεύονταν τις λαλάδες και σκάβοντας τα χωράφια με τρακτέρ μάζευαν τους βολβούς τους. Δεν κατάφεραν βέβαια να εξαλείψουν την ομορφιά που συνεχίζει έως σήμερα να κοσμεί το περιβάλλον μας.
Όμως εκείνο που με ανησύχησε ήταν η εξαφάνιση των ιδιαίτερης ομορφιάς λεγόμενων πολίτικων λαλαδακιών. Μετά από αρκετά χρόνια είχα την τύχη στην άκρη του χωραφιού μας, μια μέρα να διαπιστώσω ότι είχαν φυτρώσει δύο πολίτικα λαλαδάκια. Ένιωσα ιδιαίτερη χαρά, σαν να μου χάρισαν τον κόσμο όλο. Γιατί μου δόθηκε η δυνατότητα να τα προφυλάξω κι έτσι να ξαναζωντανέψω ένα τόσο όμορφο λουλούδι στο χωράφι μου αλλά και στον κήπο μου.