Μέσα στις αναμνήσεις μου έχω καταγεγραμμένη με πύρινα γράμματα (στην κυριολεξία – και εξηγώ πιο κάτω) τη γνωριμία μου με τον Ανδρέα Μπάρκουλη:
Πρέπει να ήταν καλοκαίρι της δεκαετίας του ’80. Κάνοντας την πρώτη(;) θητεία μου ως Πρόεδρος του Δ.Σ. του Δρομοκαϊτείου Θεραπευτηρίου (Κληροδότημα Χιώτικο) κάποιο πρωινό είχαμε μια επώνυμη αναγκαστική εισαγωγή (είχαμε αρκετές κατά τη διάρκεια της θητείας μου): Εισαγγελική εντολή (υποχρεωτική νοσηλεία) του (ψυχ)ασθενούς Ανδρέα Μπάρκουλη. Ο ασθενής (λόγω χρήσεως τοξικών ουσιών και αλκοόλης;;;) εισήχθη σε γενικό[2] κλειστό (φυλασσόμενο) τμήμα και άρχισε η θεραπεία του (αποτοξίνωση;;;). Ο δημοφιλής πρωταγωνιστής είχε «άφθονο» και «επώνυμο» επισκεπτήριο, το δε τμήμα (ακόμα θυμάμαι τη χαρακτηριστική οσμή) μύριζε… ταβέρνα (αλκοόλη).
Ο ασθενής δεν δημιούργησε ιδιαίτερο πρόβλημα κι έτσι σκεφθήκαμε να του κάνομε μια τιμητική εκδήλωση στο θερινό μας θέατρο[3] (χωρητικότητας 400 – περίπου – θεατών). Την εκδήλωση την παρουσίασε επώνυμος (star) τηλεπαρουσιαστής και παρήλασαν πάρα πολλοί καλλιτέχνες (ηθοποιοί, τραγουδιστές κλπ.) με τη συνοδεία επωνύμου καλλιτεχνικού μουσικού σχήματος. Μεταξύ των θεατών-ακροατών, ήταν και πολιτικοί οι οποίοι προσήλθαν «δι’ ευνοήτους λόγους» (προς άγραν ψήφων)!...
Όλα πήγαιναν καλά, μέχρις ότου ακούστηκαν φωνές: «Καίγεται η Αθήνα»! Η ωραία (κατά γενικήν ομολογίαν) συγκέντρωση έληξε άδοξα: το υπαίθριο θέατρο άδειασε εν ριπή οφθαλμού!...
Την άλλη μέρα έμαθα ότι η κραυγή «καίγεται η Αθήνα» δεν ήταν υπερβολική: 4 (τέσσερεις) πυροσβέστες έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας με την πύρινη κόλαση στην περιοχή του Καρέα!
Με εκτίμηση,
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
Ιατρός – Αγγειοχειρουργός
και Πρόεδρος (τότε) του Δρομοκαϊτείου
[1] Γράφω χωρίς ενοχές ιατρικά θέματα, ζητώντας συγχρόνως συγνώμη από τη μνήμη του αείμνηστου Ανδρέα, διότι το θέμα μας έγινε πανελληνίως γνωστό από τον Τύπο της εποχής.
[2] Δεν είχαμε (και δεν έχομε) ειδικό Τμήμα Νοσηλείας Αλκοολικών και Τοξικομανών.
[3] Πανέμορφο θεατράκι, αμφιθεατρικά κτισμένο μέσα στο δάσος μας, δωρεά της Οικογένειας Γιαννήρη.