2 Δεκεμβρίου 2012.
ΕΙΜΑΙ στο πασά λιμάνι σε ένα ιντερνέτ καφέ 10 και μισή βράδυ.
Το κρύο είναι μέτριο μετά από μια βροχή της προηγούμενης νύχτας.
Η τακτική μου είναι η κλασική των ναυτικών που μάθαμε να μπαίνουμε στους ξένους τόπους από την πίσω πόρτα.
Mόλις δυο μέρες εδώ, έμεινα νηστικός Κυριακή βράδυ και περιδιαβαίνω την περιοχή πάνω - κάτω, από το ναυτικό νοσοκομείο Πειραιά μέχρι το υπουργείο εμπορικής ναυτιλίας.
Βλέπω και σκέφτομαι.
Βλέπω τις αφίσες κολλημένες άτακτα και αλληλο-καταπιεζόμενες αντιφατικά. Μια συστοιχία υπερέχει αυτή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, λίγο πιο δίπλα μονάκριβη του Γιάννη Σπανού κι' ανάμεσα τους χαμηλά σαν απελπισμένη φωνή μια κόκκινη μικρή ταλαίπωρη σαν φωνή απελπισίας με τίτλο <<μερεμετίζω βάφω>>.
Καθώς παρατηρώ τις αφίσες πέρασε από δίπλα μου ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων με ένα μεγάλο καρότσι σούπερ μάρκετ φορτωμένο με διάφορα είδη επιβίωσης, σλίπινγ μπανγς, ρούχα, χαρτόνια βασανισμένα από τη χρήση.
Τους άφησα να προχωρήσουν λίγο και τους ακολούθησα διακριτικά.
Σε λίγο φθάνοντας έξω από το μεγάλο σουπερ μάρκετ του Μαρινόπουλου μπήκαν σε ένα στενό παραδρόμι αδιέξοδο.
Προχώρησα και τους προσπέρασα διακριτικά.
Σε λίγη ώρα ξαναγύρισα και τους είδα να έχουν εγκατασταθεί.
Είχαν ήδη στρώσει στο τέρμα του αδιέξοδου και είχαν βάλει το καρότσι σαν παραβάν να τους καλύπτει.
Ένα σχοινί ήταν περασμένο μέσα από το πλέγμα του καροτσιού και τα δυο άκρα του ήταν μέσα στα στρωσίδια προφανώς στα χέρια η στα σώματα των κοιμωμένων για ασφάλεια.
Παραπάνω το πίτσα ΧΑΤ είχε κάποιους στα τραπέζια που έτρωγαν λαίμαργα ενώ στο εστιατόριο δίπλα τα πιάτα ήτανε ξέχειλα από τα αποφάγια.
Ένοιωθα πείνα μα δεν ήθελα να φάω, δεν μπορούσα να φάω μπερδεύτηκα.
Η αλήθεια είναι ότι τόσα χρόνια που ταξιδεύω και στον τρίτο κόσμο όπως άλλωστε και οι συνάδελφοι μου ναυτικοί έχουμε χορτάσει να βλέπουμε όλες αυτές τις κοινωνικές ακρότητες.
Τις συνηθίσαμε; Δεν μπορώ να δώσω μιαν απάντηση ούτε στον εαυτό μου.
Δε νομίζω πώς να είναι κάτι που... συνηθίζεται.
Όμως νομίζω πως με χρόνια αυτή σχέση βοηθάει να βγουν κάποια στέρεα συμπεράσματα εξαιρετικά δυσάρεστα. Ότι δηλαδή όλα τα λαμπερά και καταπληκτικά του δυτικού τεχνολογικού πολιτισμού και τής κατανάλωσης έχουν ένα ζοφερό αντίποδα.
Κάθε τι, που απολαμβάνουμε εμείς, με τα ωραία μας αυτοκίνητα, τούς υπολογιστές, τα κινητά, τα αεροπλάνα, περιέχουν αίμα από την εκμετάλλευση αθώων ανθρώπων και μέγα μερίδιο στην περιβαλλοντική καταστροφή.
Και καθώς έχει χαθεί κάθε έννοια του μέτρου από τον σύγχρονο <<πολιτισμένο δυτικό άνθρωπο>> αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γίνεται όλο και πιο φανερός στον ορίζοντα ο ζοφερός αντίποδας, της υπερκαταναλωτικής αυτοκαταστροφικής διαχείρισης των πόρων του πλανήτη.
Η στάθμη δυστυχώς της ζοφερής πλευράς, μας κτύπησε την πόρτα και μας την κτυπά συνεχώς. Και εμείς θέλοντας και μη, της ανοίγουμε την πόρτα
Αυτό που σίγουρα συμβαίνει και όλοι το βλέπουμε ειναι ότι η καταστροφή της φύσης συνεχίζεται.
Και ο άνθρωπος εμφανίζεται σαν ό χειρότερος εχθρός του εαυτού του , της φύσης και της φύσης του.