Οι ακόλουθες γραμμές αφιερώνονται στον συνειδητοποιημένο Έλληνα παιδαγωγό, ο οποίος αγωνίζεται με προσωπικές θυσίες να φέρει εις πέρας το καθήκον του σε περίοδο ειρηνική, ενώ γίνεται κοινωνικός πόλεμος. Ποιο είναι το καθήκον του, προσωπική η άποψη: όχι τόσο να διδάξει στα παιδιά ανάγνωση, γραφή, αριθμητική κλπ αυτό μπορούν να το διεκπεραιώσουν διάφοροι. Ο παιδαγωγός καλείται να κερδίσει στην ψυχή του παιδιού τον αγώνα της Σχέσης με τη Γνώση και να συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του μελλοντικού ενήλικα. Θα ενεργοποιηθεί στα βαθύτερα στρώματα της συνείδησης των μικρών μαθητών η ελάχιστη αγάπη που απαιτείται για να δημιουργηθεί η σχέση με το δάσκαλο; Σ’ αυτή τη σχέση θα στηριχτεί η ψυχική εξέλιξη και ανάπτυξη του μαθητή, αυτό που λέγεται Αγωγή.
Το αποτέλεσμα δεν κρίνεται στις βαθμολογίες των διαγωνισμάτων, στην κατανόηση του στιγμιαίου αορίστου, στην εξοικείωση χάριν πολυπολιτισμικότητας με το όνομα «Σαμπέρ» (αναγνωστικό πρώτης δημοτικού)… για το οποίο ένας διακεκριμένος ψυχολόγος κάποτε ανέλυε ότι είναι μικρή ποσότητα δηλητηρίου στη μήτρα της Γλώσσας. Τα ζητούμενα παραμένουν η Σχέση με τη Γνώση, η Εξέλιξη, η Ωρίμανση.
Στο πλαίσιο αυτό είναι δίκαιο ν’ αναφερθεί το όνομα μιας σπουδαίας Δασκάλας η οποία δυστυχώς θα πρέπει να εγκαταλείψει τη Χίο λόγω υποχρεώσεων. Είναι η κυρία Όλγα Πλυτά του 2ου Δημοτικού Σχολείου. Η κα Όλγα επί χρόνια, για κάθε ημέρα της σχολικής χρονιάς καλωσόριζε στο σχολείο κάθε παιδάκι ξεχωριστά, με αυθεντική καλοσύνη και σπάνια δεκτικότητα, προς ενίσχυση της δύσκολης και πολύτιμης σχέσης. Για να είσαι Δάσκαλος πρέπει να έχεις ταλέντο, δεν είναι δουλειά είναι δημιουργικό χάρισμα. Η Γνώση δεν διδάσκεται με λόγια, πρέπει να είσαι ο ίδιος κραταιό παράδειγμα – πρότυπο.
Διότι αφού στην Παιδεία εφαρμόζονται διαχρονικά ερασιτεχνικοί πειραματισμοί με βιβλία συχνά αμφισβητούμενης αξίας (βλ. βιβλίο Ιστορίας 6ης Δημοτικού το οποίο αποφεύχθηκε με παρέμβαση της Ακαδημίας Αθηνών) ένα μόνο απομένει: Η ψυχή του Δασκάλου. Είναι απαραίτητη εδώ η μεγάλη καρδιά η οποία πρέπει να χωρέσει όλα τα παιδιά προκειμένου να διδαχθεί αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν συναισθηματική νοημοσύνη. Διότι όταν πείθεις έναν επτάχρονο ότι είσαι εκεί, θ’ ακούσεις, θα μετάσχεις, θα συμπαρασταθείς, τότε η διαχείριση της δύσκολης σχολικής καθημερινότητας απαλύνεται. Όταν μπορείς να διδάξεις, να βάλεις όρια και παράλληλα να δώσεις στο παιδί, το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται για να πλησιάσει δύσκολα θέματα του πολιτισμού, αυτό είναι χάρισμα. Και είναι χάρισμα γιατί ο πολιτισμός όπως συμπέρανε ο Φρόυντ είναι πηγή δυστυχίας.
Μπορεί η κοινωνία να κατηγορήσει για πολλά το Δημόσιο και τους ανθρώπους του. Παράλληλα είναι ασυγχώρητο να μην εκτιμηθεί η προσφορά Δασκάλων, Στρατιωτικών, Γιατρών ανθρώπων από όλους τους κλάδους, οι οποίοι με ελάχιστα μέσα, με κωμικούς μισθούς, αναλώνουν τη ζωή τους για να υπηρετήσουν κρίσιμες κοινωνικές δομές. Τέτοια περίπτωση είναι η κα Όλγα, χωρίς περιττούς σχολιασμούς - αναφορές και θα είναι μεγάλο το κενό όταν το Σεπτέμβρη παιδιά και γονείς θα ψάξουν να τη βρουν ανάμεσα στα πρόσωπα. Είναι στενάχωρη σκέψη αν και κάποια άλλα παιδάκια σε ένα άλλο σημείο αναφοράς θα έχουν κερδίσει τη Σχέση με το Δάσκαλο και αυτό ίσως δίνει χώρο. Ο άξιος άνθρωπος αυτό προσφέρει, χώρο και βάθος.
Ίσως στο μακρινό μέλλον σε ένα ανώτερο ελληνικό πολιτισμό όπου η αξιοκρατία θα υπάρχει στα λεξικά, δημόσιοι λειτουργοί όπως η κυρία Όλγα να βραβεύονται…