Πάει τέλειωσε κι αυτό [;], εννοώ ότι… τέλειωσαν οι εκλογές ή αν προτιμάτε, τελειώνουν σε 20 περίπου ημέρες! Και μετά; Τι γίνεται μετά; Διερωτώμαι εγώ που είμαι 82 ετών και με… ξέχασε ο Θεός… ζωντανό!... Τι γίνεται μετά με τα νέα (κυρίως) παιδιά που ξεκινούνε τη ζωή τους;
Ασχολούμενος λοιπόν «περί ανέμων και υδάτων» (ευτυχώς ακόμα δεν πείνασα) και τακτοποιώντας τα χαρτιά μου βρίσκω ένα άρθρο δημοσιευμένο στον Χιακό Τύπο (νομίζω ότι το είχε δημοσιεύσει και το «ΒΗΜΑ» εκείνης της περιόδου) με θέμα (τι άλλο;) τον Όμηρο, πάλι! Προτού συνεχίσω να γράφω για το «σήμερα» το αναδημοσιεύω αυτούσιο.
Παρασκευή, λοιπόν, 17 Φεβρουαρίου 2012. Τίτλος του άρθρου: «Το όνειρο και ο Όμηρος»:
Ήταν (λέει) ένα πανέμορφο νησί που το όνομά του θύμιζε «χιόνι», οι παραλίες του ήταν δαντελωτές, στο έδαφος του δε (που δεν ήταν πολύ εύφορο] εφύετο ένα φυτό που έβγαζε τη μαστίχα. Σε αυτό το νησί λοιπόν, έφθασε ένας γέροντας μεταφερόμενος από ναυτικούς, από τα απέναντι παράλια της Ιωνίας, και βρήκε ζεστή φιλοξενία!... Πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν τυφλός, όμως από τα γραφόμενά του φαίνεται ότι τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του έβλεπε πολύ καλά!...
…Κάπου εκεί κάποιος θόρυβος με απέσπασε από το ονειροπόλημά μου και με... προσγείωσε στην πραγματικότητα: Διαβάζω λοιπόν στον Ημερήσιο Τύπο (και όχι μόνο) της πατρίδας μου της Χίου ότι «η ΔΕΧ (Δημοτική Ενότητα Χίου!!!) έχει έτοιμη προς υποβολή στο Υπουργείο Πολιτισμού πρόταση για ένταξη στο Πρόγραμμα για δημιουργία συμπλήρωση και αναβάθμιση υποδομών για την προώθηση της τουριστικής ανάπτυξης μέσω της αξιοποίησης και ανάδειξης σημαντικών τουριστικών, πολιτιστικών και φυσικών πόρων μιας περιοχής». Ακολούθως το δημοσίευμα αναφέρει... ότι από το συγκεκριμένο Πρόγραμμα ύψους 7.000.000 € η Χίος θα πάρει (ελπίζει) 260.000 € και με συνεργασία και με άλλους φορείς... θα, θα, θα κλπ. κλπ. κλπ.
Επειδή μπήκα στην 7η(!) δεκαετία της ζωής μου. επειδή μεγάλωσα δίπλα στην «Πέτρα του Ομήρου», επειδή κουράστηκα να δημοσιογραφώ για τον Όμηρο, επιτρέψατέ μου αδέλφια μου να έχω κάποιες αμφιβολίες για το αν θα γίνει το έργο αυτό, ή όχι!... Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνει το πρώτο βήμα. Όμως ποιος θυμάται τον Όμηρο πέραν από τις 15 ημέρες το χρόνο που του αφιερώνουμε; [Τον ξεχνάμε δηλ. τις υπόλοιπες 350 μέρες του χρόνου.]
Έχω ξαναγράψει ότι γίνονται «ΟΜΗΡΕΙΑ» στη Λωζάννη, ότι έχω γνωρίσει ανθρώπους από την Ομηρούπολη της... Αλάσκας, ότι έχω Τούρκο φίλο που ονόμασε το ένα του γιο Αιγαία και τον άλλο Όμηρο κλπ. κλπ. Μήπως τα περί Βοτανικού Κήπου κλπ., είναι «φύκια για μεταξωτές κορλδέλες»; Μια ζωή οι άνθρωποι που μας διοικούν είναι από τα Νοτιόχωρα (και μπράβο τους και... τους ψηφίζω κιόλας). Μήπως όμως χάσουμε και το δέντρο και το δάσος με την πολυδιάσπαση του έργου και το κεφάλαιο των 400.000 € πού θα το βρει ο Δήμος για να επισκευάσει με δαπάνες τούτο κεντρικό κτίριο(!) ιδιοκτησίας του; Τι λέτε (και γράφετε) για άγαλμα (της ταλαίπωρης φίλης μου της Μαίρης Παπακωναταντίνου), για αρχαίο Ναό, για... graffiti (!) και άλλα φούμαρα;
Προσγειωθείτε Κύριοι (και Κυρίες), μαζέψτε τα προφυλακτικά και τα αφοδεύματα (για να μη γράψω τα σκ...) από το χώρο, βάλετε φωτισμό, κλειδαριές, σκουπιδοτενεκέδες κλπ., δώσετε την ευθύνη σε κάποιον (ο ένας σε στέλνει στον άλλον) και καθίστε μετά να τα πούμε!... Σίγουρα στο μυαλό του αναγνώστη τριγυρίζουν πολλά κοσμικά επίθετα για τον γράφοντα (αιθεροβάμων, γραφικός, «μ...» κ.λπ., κ.λπ.). Εγώ εύχομαι να διαψευστώ και θα... χαρώ πολύ!... (Νίκο Νύκτα - γείτονα - και Κώστα Μούνδρο χωριανέ μου, με ακούτε;;;)
Καλή Επιτυχία και ο θεός (και εγώ) Μαζί σας.
Υ.Γ.: Μόλις γύρισα από τη Χίο (06-02-2012) όπου εκεί περνώντας να πω ένα «γεια» στον γείτονά μου τον ΟΜΗΡΟ τον βρήκα να διαβάζει τη σχετική ανακοίνωση στον τοπικό Τύπο και να... σκάει στα γέλια.
Τελειώνοντας την αντιγραφή του 2012, συνεχίζω στο… «σήμερα», το 2023 δηλαδή:
Αγαπητοί Αναγνώστες & Αναγνώστριές μου, παρακολουθώντας τα «θα» των υποψηφίων βουλευτών της ιδιαιτέρας μου πατρίδας του Νομού της Χίου, ΠΟΥΘΕΝΑ μα πουθενά δεν είδα, δεν άκουσα, δεν διάβασα κάτι, έστω ένα «θα» που να αναφέρεται στον Όμηρο και ειδικότερα στην περιοχή όπου κατά τους ειδήμονες εδίδαξε ο Όμηρος, στο Ναό της Κυβέλης δηλαδή!
Αγαπητοί μου, είτε θέλουμε, είτε όχι, ένας ακόμη τρόπος για να επιβιώσει η Χίος μας (εμείς δηλαδή) είναι ο τουρισμός. Κάποιοι καλοπροαίρετοι επιχειρηματίες ξόδεψαν πολλά χρήματα για να κάνουν δύο(!) ξενοδοχεία στην περιοχή της Δασκαλόπετρας. Από αυτά -αν δεν κάνω λάθος- το ένα έχει κλείσει τελείως, το δε άλλο… φυτοζωεί! Ακόμα στην περιοχή που αναφερόμεθα υπάρχει κτίσμα[1] το οποίο ανήκει στην περιουσία του Καθεδρικού Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου Βροντάδου (νυν Ομηρούπολης), το οποίο είναι κλειστό και το οποίο με λίγη περιποίηση θα μπορούσε να «υποδέχεται» τους επισκέπτες της «Δασκαλόπετρας» ως μουσείο και -γιατί όχι;- ως χώρος όπου ο επισκέπτης θα έπαιρνε κάτι δροσιστικό!...
Εις τα 50-100 μέτρα από τη Δασκαλόπετρα υπάρχει θαυμάσια παραλία για θαλάσσια μπάνια, η οποία εφάπτεται (συνεχίζεται) με το «Λιμανάκι» της Βρύσης του Πασά, το οποίο «Λιμανάκι» μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως έδρα (γραφεία κλπ.) για κάποια επιχείρηση «αλιευτικού τουρισμού». Τέτοιες επιχειρήσεις υπάρχουν σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου, όπου δουλεύουν αρκετοί άνθρωποι και επιβιώνουν οικογένειες. Στο Σηάτλ όπου έζησα για λίγο υπήρχε η Λίμνη Ουάσινγκτον, όπου ψάρεψα αρκετούς… σολομούς. Και μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω(;) στο έδαφος του Καναδά υπήρχε η… Ομηρούπολη της Αλάσκας την οποία τελικώς δεν μπόρεσα να την επισκεφθώ!...
Αγαπητοί φίλοι, για τον Όμηρο μπορώ να γράφω με τις ώρες, όμως πολύ σας κούρασα. Τελειώνω με μια συμβουλή προς τους πολιτικούς, επιτυχόντας και αποτυχόντας: Χρησιμοποιείστε τις φυσικές ομορφιές του τόπου μας (παραλίες, βουνά κλπ.), χρησιμοποιείστε την ιστορία μας (Όμηρος-Χίος, Ιπποκράτης-Κως κ.λπ. κ.λπ.) για να μην ερημώσει η περιφέρεια! ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ!...
[1] Παλαιότερα ήταν στις δόξες του, ως κέντρο διασκεδάσεως, από όπου πέρασαν «διάσημες» φωνές, όπως η Νάνα Μούσχουρη, η Νίτσα Σαγιόν κ.α. διάσημες τραγουδίστριες!...