Τώρα το μόνο που μένει να μας επιβάλουν, ενώτιο με αριθμό ή στάμπα από πυρακτωμένο σίδερο όπως τα μοσχάρια στην μακρινή δύση. Αποσπούν την προσοχή μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μας έχουν σε καταστολή. Συντηρούν τον φόβο κάθε φορά και κάτι άλλο… τώρα ο κορωνοϊός.
Η γη τίκτει και πάλι κομίζεται, κανόνας απαραβίαστος.
Ο αδυσώπητος νόμος της φθοράς.
Από την στιγμή που θα γεννηθούμε συνοδοιπόρος μας ο φυσικός θάνατος, αθέατος, σιωπηλός. Άγνωστο πότε θα μας πάρει. Η ζωή ανήθικη και δόλια σε μέγιστο βαθμό. Αλίμονο σε όσους δεν έχουν την εύνοιά της. Ανίατες ασθένειες, στερήσεις, ένδυα, φόρους, αέναος καθημερινός αγώνας… στενάζει ο καθένας για τα δικά του.
Στοιβαγμένοι άνθρωποι στα τρένα, στους μολυσμένους δρόμους, χωρίς ανέσεις, πολυτελή αμάξια με οδηγό, χωρίς φρουρούς που προστατεύουν τους θύτες μας. Καμία προστασία, εκτεθειμένοι σε κάθε είδους θάνατο. Αυτόν τον θάνατο πρέπει να φοβόμαστε, γι’ αυτό πρέπει να πενθούμε.
Ακόμη και στις διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις για το δίκαιο, πάλι συνονθύλευμα κόσμου, να ταλαιπωρούν οι μισοί τους άλλους μισούς και η κατάσταση διαιωνίζεται εις τους αιώνες των αιώνων... χωρίς να αλλάζει κάτι ουσιαστικά.
Ακούμε το στερεότυπο τον έσωσε από βέβαιο θάνατο. Του έσωσε την ζωή.
Η ζωή, τι ανοησία, καμία ζωή δεν του έσωσε, παράταση πήρε και πιθανόν πιο ταπεινωτική, πιο θλιβερή από πριν.
Βρέθηκα σε εξόδιο ακολουθία προσφιλούς γείτονος. Απεβίωσε λόγο γήρατος άνευ ασθενείας. Μου τράβηξαν την προσοχή, κομμάτι από τα λόγια του εφημέριου. Ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος. Αν δεν μας εμπαίζει η εκκλησία, γιατί τόσος φόβος για το βασίλειο του Πλούτωνα;
Σαν λαός, λόγο κληρονομικότητας θα έπρεπε να είμαστε πιο εξοικειωμένοι. Ακόμα και ο Λουκιανός στο βιβλίο του «Περί Πένθους» κάτι ανάλογο υποστηρίζει.
Σπάραζει ο γέροντας, χτυπιέται για τον χαμό του νέου. Πατέρα γιατί θρηνείς; Θα έπρεπε να χαίρεσαι για μένα. Εδώ δεν μοχθώ, δεν πεινώ, δεν κρυώνω ούτε πονώ. Δεν γέρασα να κυρτώσει το σώμα μου, να ασπρίσουν τα μαλλιά μου και να είμαι ανήμπορος και άσχημος, ερείπιο για λύπηση. Και τόσοι άλλοι συγγραφείς, θεατρογράφοι αριστουργηματικά απαξιώνουν τον φόβο.
Δεν λέω να τον προκαλούμε και να μην συμμορφωνόμαστε σε κοινωνικούς κανόνες, αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες, κανένας δεν είναι αιώνιος.
Σημασία έχει το τώρα, όσο ζούμε. Να απαιτούμε όχι το ζην αλλά το ευ ζην. Αυτό που εξασφαλίζουν με δικά μας χρήματα για τον εαυτό τους οι προεστοί. Πετούν με τα δικά μας φτερά και εμείς από αετοί των ωραίων γίναμε οικόσιτα.
Τι άλλο να πω...