Στις 08-Απριλίου του τρέχοντος έτους, την γιορτή του Λαζάρου τίμησε η εκκλησία μας στο Λεπροκομείο.
Οι κάτοικοι της περιοχής, με υπέρμετρο ζήλο, διατηρούν σε άριστη κατάσταση τον ομώνυμο Ναΐσκο.
Απερίγραπτη όμως απογοήτευση προκαλεί στους προσκυνητές η παγερή αδιαφορία αυτών που έχουν την εποπτεία του περιβάλλοντα χώρου.
Ένα μνημείο κόσμημα, αφήνουν να αργοπεθαίνει στην αδυσώπητη φθορά του χρόνου.
Τα ψηλόκορμα δέντρα, τα πληγωμένα χτίσματα και οι πέτρες ακόμα, αδιάψευστοι μάρτυρες των χανσενικών που έζησαν εκεί στην πικρή μοναξιά τους, χωρίς αιτία η ζωή τους καταδίκασε, τους γύρισε την πλάτη.
Σήκωσαν ένα σταυρό που δεν σηκώσαμε από μια ξενόφερτη νόσο.
Από ευγνωμοσύνη και μόνο, μνεία για τους ανθρώπους που έφυγαν με βαθύ παράπονο.
Αλλά και για τους ευεργέτες που έστησαν με κόπους τους αυτό το πανέμορφο κατ’ άλλα ίδρυμα συγκρότημα, επιβάλλεται η συντήρηση σ’ ότι έχει απομείνει, όσο είναι καιρός.
Πολιτισμένες χώρες και μη, φροντίζουν ως κόρη οφθαλμού τέτοια μνημεία.
“Εμείς έχουμε μια περίεργη αντίληψη για το τι είναι πολιτισμός”.
Ας μας γίνουν παράδειγμα ο μιμητισμός μας, ας μην φθάνει μόνο για ανοησίες.