Και στις πιο καλά συγκροτημένες οικογένειες, η διάκριση μεταξύ των μελών δημιουργεί έριδες. Η εύνοια, η αγάπη, που δεν μοιράζεται ισότιμα, προκαλεί θα έλεγα, πικρία, εσωτερικό θανάτου, πόνο.
Ακόμα και στην Π.Δ. πατερικά κείμενα, μας λένε για τον Ιακώβ που υπεραγαπούσε τον μικρότερο γιο, πράγμα που δικαίως εξόργισε τους μεγαλύτερους ώστε να προβούν στην ειδεχθή πράξη, εναντίον του αδελφού τους.
Στην ουσία ηθικός αυτουργός ήταν ο απαίδευτος κακός πατέρας.
Δεν είναι το μοναδικό περιστατικό στην πορεία του ανθρωπίνου βίου.
Σε οποίον χώρο. Ειδικά όταν γίνεται χωρίς δίκαια κριτήρια. Παρ’ ότι δεν μας αρέσουν οι διακρίσεις κι όταν θίγουν εμάς γινόμαστε θηρία. Στην καθημερινότητα μας εκούσια ή ακούσια είμεθα άδικοι, σε εγκληματικό βαθμό.
Αδιαφορούμε απαξιωτικά σε ότι μας ευεργετεί.
Τιμούμε λάθος πράγματα, λάθος επιζήμιους ανθρώπους και φθηνούς τους θεοποιούμε.
Τα βλέπουμε όλα επιπόλαια επιφανειακά.
Τα τελευταία χρόνια σαν επιδημία έγινε μόδα να τραβούν ένα σκύλο.
Σαν την μαντάμ Σουσού του Δ. Ψαθά που απόχτησε χρήματα, ακριβό σπίτι και δεν νοείτε χωρίς σκύλο.
Έδιωξε τον φτωχό σύζυγο κ. Παναγιωτάκη που την συντηρούσε με αφοσίωση και κράτησε τρόπαιο εύπορης κύριας των καραβάν.
Γιατί αυτή η διάκριση. Τι θα γίνονταν διερωτώμαι αν δεν υπήρχαν τα βιώσιμα ζώα που σφαγιάζονται προς τέρψη μας και των σκύλων.
Το Πάσχα μαζί με τον λυπητερό ήχο της καμπάνας για τη θυσία του Θεανθρώπου τον “αμνό του θεού”.
Τόσα αμνοερίφια θυσιάζονται.
Δεν αφουγκραζόμεθα τον θρήνο, κανένας σεβασμός σ’ αυτά τα θύματα που αιώνες μας συντηρούν;
Αναζήτησα τον νόμο περί ζώων Ν.4039/2012.
Εκτός από κάποιες αοριστίες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και έντεκα υπουργοί, συνέταξαν 162 σελίδες για την ευζωία όπως δηλώνουν των ζώων συντροφιάς = σκύλων.
Τούτα όλα ξεπερνούν τα όρια της λογικής.
Η χωρά μας στενάζει καταχρεωμένη, βουλιάζει από σοβαρότατα άλυτα προβλήματα ζούμε σαν σε άτυπη σκλαβιά κι αυτοί ασχολούνται με τους σκύλους.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Γι’ αυτό μας κυβερνούν σαν κοπάδια βασιζόμενοι φυσικά στην ένδεια της νοημοσύνης των όχλων. Είναι ένας τρόπος να αποσπούν την προσοχή μας από τα σοβαρά και να μας αποκοιμίζουν, κατάντια.
Ακόμα δεν είναι τυχαίο, ότι κάποιοι τσιρίζουν, δήθεν ευαίσθητοι, σκυλόφιλοι. Αυτός ο παραπάνω νόμος είναι το εισιτήριο τους για το κρατικό ταμείο αφού εισπράττουν χρήματα, από τους ασήκωτους φόρους μας.
Το ίδιο και ο τύπος που με ανάλογες διαφημίσεις μας παρασύρει σε ότι είναι μόδα.
Ούτε στους οικείους μας τόση αφοσίωση.
Στο περιθώριο όλοι αυτοί που μας έζησαν. Πολλές καθηλωμένες γιαγιάδες παππούδες θα ήθελαν έναν τέτοιο νόμο, για περίπατο σε καθημερινή βάση.
Εν πάση περιπτώση δικαίωμα του καθ’ ενός να έχει προτεραιότητα τον σκύλο. Αυτό πρεσβεύει αυτό του ταιριάζει το σέβομαι. Αλλά η προσωπική τους ικανοποίηση να μην παραβιάζει αλλήλων.
Οι φόροι μας θα ήθελα να είναι για την πρόοδο για την θωράκιση της χώρα μας.
Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε τους ασυνείδητους κακούς που όχι μόνο τους δρόμους, κηπάρια τις παραλίες και σε όλη την επικράτεια.
Αλλά στον παραλιακό δρόμο Βροντάδου, σε αφοδευτήριο κυναρίων που δηλητηριάσαν τα φυτά μετέτρεψαν ένα παρτέρι με γεράνια και ταπεινά κρινάκια, που κοσμούσε την είσοδο της τέως τράπεζας κ σήμερα Άγιος Αγαπητικός.
Για την ανακούφιση των σκύλων ούτε τον Άγιο δεν σεβάστηκαν ή κατά τα άλλα θεοσεβούμενοι σκυλόφιλοι.
Σε πόνημα γιατρού, διαβάζω ότι οι έγκυες να αποφεύγουν την επαφή τους με τα σκυλιά.
Επίσης για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι σωστό που κάποιοι φέρονται βάναυσα σ’ αυτά τα ζώα ηθικοί αυτουργοί είναι αυτoί που τα έχουν και προκαλούν χωρίς ντροπή.
Αυτοί πρέπει να τιμωρηθούν και κάποιος να τους διδάξει, Μηδέν Άγαν.