Με την ευκαιρία άρθρου του κ. Σκιαδά «(Περί Γατών», ΕΣΤΙΑ 4/10/2019: Αγαπητέ Φίλε, γηράσκω αεί διδασκόμενος) και έχοντας πρόσφατα προ των οφθαλμών μου… διάσωση γάτας, προσθέτω κι εγώ δύο λέξεις, μέσα από την ψυχή μου!...
Ξεκινάω λοιπόν διαμαρτυρόμενος, γιατί θυμόμαστε τις γάτες και γενικώς τα ζώα μόνο την 4 Οκτωβρίου εκάστου έτους!... Διαβάζω, ακούω, βλέπω το τι τραβάνε στα χέρια κάποιων ασυνείδητων, όταν μάλιστα δεν τους υποχρέωσε κανένας να έχουν κάποιο ζώο κοντά τους! Όμως τα φουκαριάρικα τα ζώα δεν γνωρίζουν να κάνουν… αντισύλληψη, και πολλαπλασιάζονται καθημερινώς. Τα «αφεντικά» όμως γνωρίζουν πώς να αποφεύγουν τον πολλαπλασιασμό τους!... Επίσης η Ελληνική νομοθεσία προβλέπει κάτι περί αυτού του θέματος! Όμως ας προσγειωθούμε στη σημερινή πραγματικότητα και ας αφήσομε τον Όμηρο, τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους, πράγματα τα οποία θα τα γνωρίσετε, αν διαβάσετε το άρθρο του κ. Σκιαδά.
Ζώντας λοιπόν σε μονοκατοικία με αυλή και κήπο, έχω το «προνόμιο» να μου αφήνουν κάποιοι τα… ζωντανά τους, να τα εγκαταλείπουν δηλ. στη… διακριτική φροντίδα μου.
Έτσι τελευταία φάνηκε μεταξύ των γατών και μια… ασθενής (αδύνατη, με απώλεια του τριχωτού της κατά… νησίδες, ανορεξία κλπ.). Εκεί λοιπόν διαπίστωσα την ευαισθησία της συζύγου μου, η οποία παρά τις φροντίδες του νοικοκυριού (μεγάλο σπίτι, χωρίς βοήθεια) εφρόντισε ιδιαιτέρως την ασθενούσα γάτα, με αποτέλεσμα να τη σώσει από βέβαιο θάνατο (εγώ, ο ιατρός ανθρώπων, την είχα… για θάνατο, διότι μετρούσα τα κόκαλά της, τόσο αδύνατη ήταν!...).
Εύγε λοιπόν και στον κ. Ελευθ. Γ. Σκιαδά που με μόρφωσε περί των γατών και το πότε ήλθαν από την Αίγυπτο στην αρχαία Ελλάδα (ο «φίλος» μου ο Όμηρος δεν αναφέρει πουθενά την ύπαρξή τους). Εύγε και στη σύζυγό μου τη Μαίρη, η οποία αποδεικνύεται πολύ ευαίσθητη, και για τα ζώα, και για τους ανθρώπους, και για τα φυτά, και τέλος εύγε και σε Σας που με ανέχεστε!...
Αφιερωμένο στη σύζυγό μου Μαίρη, στον κ. Ελευθ. Γ. Σκιαδά
και σε όλες… τις γάτες… όλου του κόσμου!