Στημένο παιχνίδι οι εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη, ή κυβέρνηση του 1ου κόμματος με Πασοκ-Ποτάμι και ευρύτερη μνημονιακή συναίνεση με το 2ο στο ρόλο της αντιπολίτευσης ή μεγάλος κυβερνητικός συνασπισμός με κορμό Σύριζα-ΝΔ Καταρχήν οφείλεται μια άμεση εξήγηση του τίτλου. Γιατί σήμερα μιλάμε -και όχι για κάθε περίπτωση φυσικά- για στημένο παιχνίδι: Γιατί το πρόγραμμα που θα εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση -όποια και να 'ναι- είναι δεδομένο και υπογεγραμμένο από τη μεγάλη πλειοψηφία της απερχόμενης βουλής και ο συσχετισμός δύναμης πολύ αρνητικός για ''τους κάτω''. Είναι το μνημόνιο 3, με όλες τις δεσμεύσεις που συνεπάγονται απ' αυτό. Με όλα τα μέτρα που πρέπει να ψηφιστούν το αργότερο ως την επόμενη άνοιξη. Γι’ αυτό και δε γίνεται καμιά σοβαρή συζήτηση γι’ αυτό το πρόγραμμα. Οι μαγγανείες για ‘’ανώδυνη εφαρμογή’’ και ''επαναδιαπραγμάτευση'' κάποιων μέτρων είναι το εργαλείο παγίδευσης και υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου. *Μόνο που αυτή τη φορά κανένας δεν τολμά πια να μιλήσει για συνολική ''επαναδιαπραγμάτευση'', ούτε καν όπως μιλούσαν οι παλαιομνημονιακοί Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης του 2012,πολύ δε περισσότερο για ''κατάργηση'', όπως μιλούσε ο πάλαι ποτέ αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Μιλούν για ''επαναδιαπραγμάτευση'' με ισοδύναμα αντισταθμιστικά κοινωνικά μέτρα, παράλληλα προγράμματα υπέρ των αδυνάτων κλπ, βλέποντας την μεγάλη απογοήτευση, την ηττοπάθεια και ότι πολύς λαϊκός κόσμος απηύδησε. Τυχαίο είναι ότι το κεντρικό σύνθημα των δυο αρχικά ήταν το ίδιο; «Μόνο μπροστά», «Η Ελλάδα μπροστά» αντίστοιχα. Γι’ αυτό και ουσιαστικά κάνουν πασαρέλα αρχηγών και τον τόνο της προεκλογικής αντιπαράθεσης δίνουν από τη μια οι ψευτομαγκιές και οι εξυπνακισμοί από την άλλη. Τη συζήτηση για το ποιος θα συνεργαστεί με ποιον ή με ποιους για να σχηματιστεί μνημονιακή συγκυβέρνηση την αφήνουν έντεχνα κάποιοι για μετά τις εκλογές, ενώ όλοι αποκλείουν το ενδεχόμενο νέων εκλογών, γιατί αυτό αφαιρεί. Οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι -εντός κι εκτός χώρας- έχουν εκφράσει πάντως τη δική τους θέληση-διαταγή.Μεγάλος κυβερνητικός συνασπισμός με κορμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ ή κυβέρνηση του 1ου κόμματος με Πασοκ-Ποτάμι και ευρύτερη μνημονιακή συναίνεση με όποιον παίξει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. *Πόσο μακρινή μοιάζει η εποχή που έτρεχε ο λαός στις κάλπες πεπεισμένος ότι θα απαλλαγεί από τα μνημόνια. Κι όμως, δεν έχουν περάσει ούτε οχτώ μήνες από τότε. Και τώρα καλείται στην κάλπη για να επικυρώσει τη διάψευση των ελπίδων του,αποδεχόμενος ότι η πολιτική των μνημονίων είναι ένα είδος μοίρας που θα τον βαραίνει εσαεί. Καλείται να ψηφίσει αυτόν που υπόσχεται το καλύτερο αναλγητικό για τα αναπόφευκτα άλγη των μνημονίων. Τα όσα συνέβησαν αυτό το οχτάμηνο εξηγούν τα όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την «παράξενη» προεκλογική περίοδο. Μπορεί κάποιοι να διατυμπάνισαν την «αριστερή μελαγχολία» τους, αυτή η «μελαγχολία» όμως είναι ριζικά διαφορετικού χαρακτήρα από την κοινωνική μελαγχολία. Aκόμη κι όσοι προσέλθουν στις κάλπες της ντροπής και ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη λογική του «μικρότερου κακού»,δεν είναι διατεθειμένοι-στο μεγαλύτερο μέρος τους- να μετατραπούν σε χειροκροτητές εκείνων που τους υποσχέθηκαν απαλλαγή από τα μνημόνια και σε εφτά μήνες τους παγίδεψαν σε νέο μνημόνιο. Αυτή η κατάσταση εξηγεί ενδεχομένως και την εικόνα ντέρμπι που καταγράφουν τα γκάλοπ,όσο και να τα «τσιμπάνε» -που τα «τσιμπάνε»- οι δημοσκόποι, για να ενισχύσουν το νέο δικομματισμό και την προοπτική του «μεγάλου συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ».Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον την πάτησε με τα γκάλοπ του Ιούλη, σήκωσε ψηλά το αίτημα της αυτοδυναμίας, δηλώνοντας ότι δε συζητά συνεργασία με κανένα άλλο κόμμα. Δεν υπολόγισε σωστά ούτε την εσωκομματική κρίση, ούτε τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ούτε την πίεση της «οικουμενικότητας» που θα ασκούσαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι δανειστές-''εταίροι''. Όταν είδε ότι αυτό δεν «πουλάει» και τόσο, διατήρησε μεν το αίτημα της αυτοδυναμίας -αναγκαστικά σ’ ένα βαθμό, γιατί η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται εξαιρετικά χαμηλή- άρχισε όμως να το «γλυκαίνει»,εστιάζοντας κυρίως στην άρνηση κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ. Στους υπόλοιπους (ΠΑΣΟΚΟΔΗΜΑΡ-Ποτάμι) υπάρχει ένα μικρό κλείσιμο του ματιού, που όσο θα πλησιάζουμε προς την κάλπη, ανάλογα και με τα γκάλοπ, μάλλον θα γίνει μεγαλύτερο. Ο Αλέξης Τσίπρας,στο one man show που δίνει, δεν μιλάει πλέον για το «μπλοκ του μνημονίου»,αλλά για το «παλιό πολιτικό σύστημα»! Λες και ο Καμμένος, αντιπροσωπεύει το νέο και το φρέσκο ή λες και ότι ο ίδιος ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εμφανίζεται πλέον ως φορέας του νέου και του άφθαρτου. *Η ΝΔ, με τον Μεϊμαράκη που δίνει το δικό του σόου, πήρε το μήνυμα των καναλαρχών και του κουαρτέτο και από το πρωί μέχρι το βράδυ ορκίζεται στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Έτσι κι αυτός ζητά την πρωτιά για να γίνει πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας ακόμη και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρημά του είναι απλό και αναπτύσσεται στον αντίποδα του βασικού επιχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ: Το μνημόνιο αυτό είναι του Τσίπρα, δεν είναι δικό μας. Εμείς αναγκαστήκαμε να το ψηφίσουμε για να μην καταστραφεί η χώρα. Αν ο πρωθυπουργός που την ''κοπάνησε'' μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο, θα το είχε κάνει. Αν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί κάτι, αυτό μόνον εμείς μπορούμε να το καταφέρουμε κι όχι εκείνος, που επί εφτά μήνες έπαιζε, βούλιαξε την οικονομία και στο τέλος μας φέσωσε με επιπλέον 60 δισ. Πασοκοδημάρ-Ποτάμι παλεύουν στα μαρμαρένια αλώνια προκειμένου να πείσουν ότι αποτελούν την καλύτερη κυβερνητική τσόντα και γι’ αυτό αξίζουν την ψήφο.Ο Στ Θεοδωράκης δε δείχνει καμιά δυναμική. Όλο τα ίδια και τα ίδια,το κουτάκι με τις κοινοτυπίες και τις εξυπνάδες άδειασε. Τα πιο πολλά στελέχη του που έχουν πιάσει στασίδι σε όλα τα κανάλια έχουν τον ανθρωποδιώκτη,όταν μιλάμε για απλούς ανθρώπους και όχι για αυτούς που ψήφιζαν Τζήμερο. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ της Φώφης, χωρίς την πίεση του ΓΑΠ και με λίγη προπαγάνδα, από τα ''ορφανά'' του Κουβέλη, ενδέχεται να διασωθεί αξιοπρεπώς. Έχει, όμως, έναν μεγάλο αντίπαλο που ακούει στο όνομα...Βασίλης Λεβέντης. Είναι η κατάντια του πολιτικού συστήματος, αλλά ταυτόχρονα και η κατάντια ενός τμήματος του ελληνικού λαού, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ο Καμμένος δίνει μάχη ζωής και θανάτου. Το σύνθημα «φηφίστε μας για να ξανακυβερνήσουμε με τον μικρό Αλέξη δεν μπορεί να πιάσει πια στο δεξιό ακροατήριο, πλην ίσως ελαχίστων που ενδεχομένως βλέπουν στον Καμμένο τον φύλακα άγγελό τους. Οταν όμως, βγαίνει και λέει ότι το μνημόνιο 3 είναι το τέλος των μνημονίων, είναι σαν να καλεί τους ψηφοφόρους του να χτυπήσουν το κεφάλι τους στον τοίχο και να ψηφίσουν ΝΔ ή την ΧΑ. Οι ΛΑ.Ε αποτελούν ''τον άγνωστο Χ'', καθώς δεν έχουν ξαναδοκιμαστεί αυτοτελώς σε εκλογική μάχη. Σε επίπεδο προεκλογικού λόγου λένε όσα έλεγε μέχρι τις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ συν την έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αν χρειαστεί. Αν θα καούν κι εκείνοι στο καμίνι της εφτάμηνης κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ και παρά την καταψήφιση του μνημονίου 3,μένει να φανεί το βράδυ των εκλογών. Όσο όμως δεν καταφέρνουν να πείσουν την κοινωνική πλειοψηφία για την «εναλλακτική λύση»,που προτείνουν, δεν μπορεί να φιλοδοξούν σε κάτι παραπάνω από τη συγκέντρωση των ορίων της συριζαίικης βάσης πριν το 2012. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν δημιουργούν ήδη πρόβλημα στον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο ΚΚΕ, που είδε το 2012 να φεύγει προς τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ ένα τμήμα της εκλογικής του βάσης -και που ελπίζει τώρα σε κάποιο σχετικό επαναπατρισμό. Γι’ αυτό το λόγο και ανεξάρτητα των υπαρκτών πολιτικών διαφορών εστιάζεται η σφοδρότατη επίθεσή του κυρίως στον πόλεμο κατά ''του Λαφαζάνη και της παρέας του''. Και οι ιμπεριαλιστές δανειστές; Πεπεισμένοι ότι οι εκλογές θα ξεκαθαρίσουν το τοπίο, έδωσαν στον Αλέξη Τσίπρα την άδεια να τις κάνει με διαδικασίες fast track. Πόσες φορές εξάλλου στο παρελθόν είχατε ακούσει εκπροσώπους της γερμανικής κυβέρνησης να μιλούν για «σημαντική απομείωση του ελληνικού χρέους»; Όπως όλα δείχνουν για την ώρα θα τους βγει ο όλος σχεδιασμός, με τις παραλλαγές του και παρά τα όποια απρόοπτα πιθανόν προκύψουν. **Και τώρα λοιπόν εμείς τι κάνουμε; Αυτή την περίοδο ένας κύκλος έκλεισε. Για το λαό και τη χώρα. Για πολλούς από εμάς. Στις εκλογές αλλά και κυρίως μετά απ' αυτές η στόχευσή μας θα πρέπει να είναι στην αντιμετώπιση της μεγάλης κοινωνικής καταστροφής που έρχεται. Μαζί με όλους εκείνους που δεν χωράνε ''σ' ένα κόσμο π' αλλάζει όπως τα ρούχα μας τα χτεσινά, που βάφεται άλλος και προσπερνά'', αλλά αναζητούν έναν άλλο δρόμο, μια εναλλακτική και αξιοβίωτη διέξοδο. Στις κάλπες στις 20 Σεπτέμβρη θα πρέπει να εκφραστεί η δυσπιστία και η απόσταση της λαϊκής πλειοψηφίας -με τον όποιο τρόπο- απ' το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Η ακύρωση και η απονομιμοποίησή του. Η αποδοκιμασία των μνημονίων -παλιών και νέων-και η διαρκής λιτότητα. Η καταδίκη των συγκυβερνήσεων κάθε μορφής που θα τα υπηρετήσουν. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να προταθεί ή να υποδειχθεί σήμερα με τη σιγουριά πως δεν θα εκθέτει αύριο. Να μιλάμε όταν πρέπει, να γράφουμε όταν είναι ανάγκη, κυρίως όμως να δράσουμε-στα μικρά και στα μεγάλα-την ώρα που θα χρειαστεί. Ο αγώνας συνεχίζεται.