Κοντεύουν μεσάνυχτα Παρασκευής. Βράδυ για μια νυχτερινή βόλτα στην Προκυμαία. Μια αποχαιρετιστήρια βεγγέρα στη βεράντα. Το φεγγάρι, ο καθαρός έναστρος ουρανός περιμένει τα μάτια των ερωτευμένων, των ονειροπόλων, να τα μετρήσουν. Ιδανική βραδυά για να αδειάσεις το μυαλό από όλες τις έγνοιες. Γαλήνια. Έτσι νόμιζα... Μέχρι που παρακολούθησα ένα δελτίο ειδήσεων. Οχι πως δεν ήξερα. Θα ήταν ανοησία να λέμε στις μέρες μας ότι δεν γνωρίζουμε ότι στο νησί μας, ή στο γειτονικό, κυρίως στη Λέσβο άνθρωποι στριμώχνονται σαν τις "σαρδέλες" και ζούν σε συνθήκες που θυμίζουν τη μεταφορά των δούλων στα αμπάρια των πλοίων την εποχή της δουλοκρατίας.
Φρίκη! Δομές... Γελοίοι!!! Βάλτε για ένα λεπτό, μπα δεν θα αντέξετε, για τριάντα δευτερόλεπτα τον εαυτό σας, τη γυναίκα, τα παιδιά σας να ζουν σε αυτές τις συνθήκες πού ούτε ζώα δεν θα άντεχαν, και τότε ελάτε να κάνουμε μια θεωρητική κουβέντα για το μεταναστευτικό, όπως έγινε σε μία ακόμη συνεδρίαση στην Ε.Ε...
Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε συνθήκες που αρμόζουν στον Μεσαίωνα, αλλά κάθε φορά είναι μιά γροθιά στο στομάχι. Που δεν πρέπει να πάρει ένα "χάπι" λήθης, για να περάσει. Οι τρομερές, ασύλληπτα τραγικές εικόνες, από τη Μόρια που είδαμε, παίζονται ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να τις ξεπεράσω. Τα νούμερα -καρφιά. Από τα 2000 και πλέον παιδιά που καταγράφηκαν ότι εισήλθαν στη χώρα ως πρόσφυγες, έχουν χαθεί τα 280! Και τι είναι τα παιδιά για να χαθούν;;; Καρφίτσες που έπεσαν στο πάτωμα; Που πήγαν όλα αυτά τα χρήματα που τόσο υποκριτικά μοίρασε η Ε.Ε.- μην ξεχνάμε το "πάρτι" των χρημάτων που μοιράστηκαν σε αρκετές ΜΚΟ- ενώ σιωπά μπροστά στο έγκλημα που συντελείται στη Συρία, το ίδιο που ανάγκασε τις μητέρες τους να τα στείλουν μόνα, για να σωθούν... Τραγική ειρωνεία. Ποιός ξέρει μπορεί και να μην είχαν "χαθεί", αν έμεναν στην αγκαλιά των γονιών τους. Ή κι ακόμη να πέθαιναν ακούγοντας το τελευταίο νανούρισμα από τη γλυκιά φωνή της μητέρας τους.
Όχι δεν άντεξα να παρακολουθώ ρεπορτάζ για δεκατριάχρονα, δεκαοκτάχρονα αγόρια να εκπορνεύονται για 5, 10, το πολύ 20 ευρώ! Το παραδέχομαι. Ακούγοντας το καθένα σκέφτηκα ότι... Δεν τολμώ να το ξεστομίσω. Παιδιά μεγαλώνουμε κι ανησυχούμε αν αργήσουν μιά ώρα όταν βγούν.
Γιατί τα δικά μας παιδιά είναι ανώτερα από αυτά;;; Γιατί πιστεύουν σε άλλο θεό; Γιατί γεννήθηκαν σε μιά άλλη χώρα, με άλλη κουλτούρα; Τώρα κτυπήθηκαν αυτά για τα συμφέροντα των Ισχυρών στη Συρία. Αύριο ποιά; Πού; Η πορνεία, ο βιασμός, μιά ζωή χωρίς μέλλον, σκοτώνουν, ακρωτηριάζουν όπως μία βόμβα από αυτές που τα ανάγκασε να γίνουν προσφυγόπουλα. Μόνο που η ψυχή δεν έχει ούτε μιά φλέβα να ματώνει ο δρόμος που τούτα τα παιδιά, οι βιασμένες γυναίκες προχωράνε... Απόψε δεν μπόρεσα να γελάσω με κανένα σήριαλ από αυτά που σε κάνουν να ξεχνιέσαι, σαν υπνωτικά για τα αισθήματα, "χάπια". Γέλασα μόνο όταν άκουσα την είδηση που με στόμφο παρουσιάζε δημοσιογράφος: "Στα πλαίσια της προσπάθειας της κυβέρνησης για την αποσυμφόρηση του hot spot στη Μόρια, αποβιβάστηκαν στο λιμάνι της Καβάλας, 80 πρόσφυγες αιτούντες άσυλο. Μέχρι τέλη του Σεπτέμβρη θα μεταφερθούν άλλοι 100 και τον επόμενο μήνα 2000". Κρίμα που δεν βγαίνει η προσπάθεια να φανεί το "ανθρώπινο" πρόσωπο της Ε.Ε. και της κυβέρνησης. Γιατί ο αριθμός των προσφύγων και μεταναστών στη Λέσβο είναι σχεδόν 9000! Χωρίς να υπολογίζεται ο αριθμός αυτών που ανάλογα με τις επιλογές της η Τουρκία θα...αφήσει να περάσουν στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης.
Ποτέ δεν τα κατάφερνα καλά με τους αριθμούς. Προτιμώ τις ζωντανές λέξεις. Ακόμη και πληγωμένες όπως οι άνθρωποι. Έτσι σκέπτομαι να μην προσθέσω καμιά δική μου σκέψη που να μην είναι μικρή μπροστά σε αυτό το ΟΝΕΙΔΟΣ. Μόνο δύο στίχους που έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης από την ποιητική συλλογή, "Συμφωνία αριθμός 1", το 1957: " Και πές τους σύντροφε, ότι δεν φέρνω κανένα μήνυμα/τον ανθρώπινο πόνο υπενθυμίζω" .
- Η Ευγενία Κώττη είναι συνταξιούχος δημοσιογράφος