Πριν ένα χρόνο η ζωή για ορισμένους σταμάτησε, είτε ήταν νεκροί, είτε ήταν ζωντανοί. Αθώα παιδιά χάθηκαν, κάηκαν, και διαμελίστηκαν. Αλλά το χειρότερο είναι οι άνθρωποι που έμειναν πίσω, τα παιδιά που έζησαν και οι γονείς που είδαν τα παιδιά τους καμμένα, διαμελισμένα, και πάνω από όλα νεκρά. Μα και όσοι γλύτωσαν, ζουν με εφιάλτες και ψυχοφάρμακα. Γιατί πλέον, τα μάτια τους βλέπουν μόνο φωτιές, τραυματίες και νεκρούς, και στα αυτιά τους ηχεί μόνο μια λέξη "Βοήθεια". (Τι να πεις, πως να τους συμπονέσεις...).
Η Ελλάδα θρήνησε, μαυροφορέθηκε, έκλαψε. Οικογένειες καταστράφηκαν, παιδιά έχασαν τις δικές τους οικογένειες. Στα σχολεία κρεμάστηκαν πανό, με την λέξη Τέμπη ερυθροβαμμένη. Οι πορείες ήταν αμέτρητες, όπως και η στήριξη απέναντι στις οικογένειες, που έχασαν τα παιδιά τους. Η Ελλάδα φαίνεται να τίμησε τους νεκρούς της. (Ήταν έτσι, όμως...);
Οι περισσότεροι θεωρούν πως αποδόθηκε δικαιοσύνη, αλλά... Αποδόθηκε πραγματικά δικαιοσύνη; Όταν θεωρούν το δυστύχημα ως "θυσία, για να φτιαχτούν οι σιδηρόδρομοι", είναι δικαιοσύνη; Όταν οι ανώτεροι μας θεωρούν πως κανείς δεν νοιάζεται για το έγκλημα, είναι δικαιοσύνη; Όταν ζητάνε μια ψήφο για να καταργηθεί η πολιτική ασυλία και δεν έχουνε φτάσει ΑΚΟΜΑ στο απαραίτητο όριο, είναι δικαιοσύνη; (Σκεφτήκατε πως νιώθουν οι γονείς, που ακόμα δεν έχουν βρει το δίκαιο τους;)
Και μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση, υπάρχει ο Έλληνας ο οποίος ξέχασε το έγκλημα. Θεωρεί πως πέρασε ένας χρόνος και δεν είναι απαραίτητο να το θυμάται και να θρηνεί. Δεν καταλαβαίνει την βαρύτητα αυτού του εγκλήματος, το ξέγραψε, θέλει να το αφήσει να ξεχαστεί. Για αυτό έφτασε η Ελλάδα σε αυτό το σημείο...
Στο σημείο να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη, ξανά και ξανά. Εφόσον δεν υπήρχε κάποιος δικός του στο τρένο, δεν ενδιαφέρεται. Δεν υπάρχει πλέον συμπόνια, δεν γνωρίζει το συναίσθημα του να χάνεις κάποιον δικό σου, έναν φίλο ή έναν συγγενή. Όταν δεν συμβαίνει σε εκείνον, δεν τον νοιάζει, ξεχνά. Αλλά, εσύ που ξέχασες θυμήσου, πως κάποια στιγμή στο τρένο, θα βρίσκονται μέσα οι δικοί σου, και τότε να σε δούμε τι θα κάνεις. Όταν θα ψάχνεις το δίκαιο σου, όμως κανένας δεν θα ενδιαφέρεται...