Βροχαριές λέγαμε τις μέρες του χειμώνα που έβρεχε, είτε έβρεχε συνεχώς είτε με μπόρες και οι δουλειές στο περιβόλι δεν μπορούσαν να γίνουν. Ευκαιρία για δουλειά στην αποθήκη [καθαρισμοί επισκευή εργαλείων κ.λπ.] αλλά κυρίως ουζοκατανύξεις.
Θυμάμαι τους γειτόνους να βγαίνουν συνωμοτικά στις αυλόπορτες, να μαζεύονται στην αποθήκη, όπου συνήθως υπήρχαν ποτηράκια και ούζο, έβαζαν ανάποδα μια κόφα ο κάθε ένας και έκαναν κάθισμα, ο νοικοκύρης ανέβαινε στην κουζίνα και κατέβαζε ψωμί, κανένα τυράκι, ίσως και καμιά ομελέτα, και γινόνταν το τσιμπούσι στα γρήγορα, έτσι απλά αλλά ωραία, με τα αστεία και τα πειράγματα μεταξύ τους.
Το βεβαιώνω και εγώ μια και αρκετές βροχαριές το τσιμπούσι γινόταν στη αποθήκη μου, πότε τα λέγαμε πότε τα συμφωνούσαμε δεν προλάβαινες να καταλάβεις, δούλευε το τηλέφωνο και σε λίγο όλοι παρόντες. Εκείνη τη μέρα τον δύσκολο έκανε ο Γιώργης, όχι αδικαιολόγητα, ο πατέρας ήταν σκληρός και κάτι θα έβρισκε να τον βάλει να κάνει. «Θα του πούμε ότι θέλουμε βοήθεια να βγάλουμε τον μάγγανο από το πηγάδι, να τον φέρουμε στο φιλότιμο», είπε κάποιος.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και να τον με μια καστανιά στον ώμο, δήθεν να βοηθήσει, μόλις μας είδε κατάλαβε τι γινόταν, μπήκε στην αποθήκη και πήρε μέρος στο τσιμπούσι. Άλλο που δεν ήθελε, δεν θυμάμαι τι μεζέδες είχαμε αλλά το κέφι ήταν στο φουλ. Αργά το μεσημέρι κάποια στιγμή που σταμάτησε να βρέχει αποφασίσαμε να το διαλύσουμε. Όποιος και να μας έβλεπε καταλάβαινε τι προηγήθηκε, άλλος τραμπαλιζόταν, αλλος τραγουδούσε «πέφτουν της βροχής οι στάλες» άλλος «εσούρωσα και αργήσαμε», αξέχαστες οι βροχαριές στον Κάμπο.
*Από το βιβλίο του Γ. Παϊδούση Καμπούσικες Ιστορίες της πεζούλας