Μ' αρέσει να θυμάμαι κάποιες χρονολογίες και ημερομηνίες που άλλαξαν τη ζωή μου. Είναι οι λεγόμενοι επέτειοι που έχουν μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη μου και υποθέτω και στη δική σας. Και οι επέτειοι είναι συνήθως ευχάριστοι και γι' αυτό οφείλουμε να τις θυμόμαστε, άσχετα ότι δεν αλλάζουν κάτι στη ζωή μας. Και όχι μόνο δεν αλλάζουν αλλά όσο περνούν τα χρόνια λες και γλυκαίνουν πιο πολύ όταν σκέφτεσαι ότι ακόμα είσαι ζωντανός και συνεχίζεις. Συνεχίζεις να περιμένεις τις επετείους και του επόμενου χρόνου μέχρι να φτάσεις στο τέλος. Και να χαίρεσαι γιατί η ζωή είναι ακόμα εδώ και, παρά τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζεις, είναι ωραία!
Στη σημερινή εποχή των διαζυγίων που αυξάνονται και πληθύνονται έχει ιδιαίτερη αξία να συνεχίζεις με τον άνθρωπο που επέλεξες να μοιραστείς τη ζωή σου μαζί του. Και ένα παραπάνω όταν οι ηλικίες έχουν περάσει, ο πρώτος ενθουσιασμός ανήκει εδώ και χρόνια στην ιστορία, η καθημερινότητα προκαλεί μικρά και μεγάλα προβλήματα, που ξεπερνιούνται όμως, αφού ο ένας ξέρει τα χούγια του άλλου. Και με αμοιβαίες υποχωρήσεις γίνονται πάλι όλα μέλι και γάλα.
Μεγάλος ο πρόλογος αλλά δεν μπορώ να μην μοιραστώ μαζί σας εκείνο το όμορφο κυριακάτικο απόγευμα, όταν ενωθήκαμε με τα δεσμά του γάμου με τη γυναίκα μου. Ήταν 7 Οκτωβρίου του 1973. Παιδιά και οι δύο, 23 χρόνων, που είχαμε στην «πλάτη» μας, επιπλέον, τρία χρόνια αρραβώνα, δυο χρόνια έρωτα και ήμασταν μαζί παιδιόθεν, από τα θρανία του Δημοτικού. Και από την ημερομηνία εκείνη πέρασαν 51 ολόκληρα χρόνια… Μια ζωή ολόκληρη. Πενήντα ένα χρόνια γάμου με πολλά και διάφορα γεγονότα, άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα. Με δυο παιδιά, την Ερμιόνη και τον Στέφανο, και δυο εγγονούς. Με ξάστερους και συννεφιασμένους ουρανούς. Με απρόβλεπτες καταιγίδες αλλά και μπουνάτσες. Όπως άλλωστε οι ζωές όλων μας. Και όταν η ένωση δύο ανθρώπων μπορεί και αντέχει όχι μόνο πενήντα ένα αλλά και πολλά περισσότερα χρόνια, όπως και να το κάνουμε, είναι σημαντικό για αμφότερους. Και ένα παραπάνω όταν τα χρόνια έχουν περάσει, τα προβλήματα, μαθηματικά, πληθαίνουν και έχει ανάγκη ακόμα πιο πολύ ο ένας τον άλλον. Από την αγάπη, την συμπαράσταση, την φροντίδα, την προσοχή του.
Τυχεροί όλοι όσοι ξεκινάνε μαζί και πορεύονται μαζί μέχρι το τέλος. Όσοι καταφέρνουν και ξεπερνούν τους όποιους κλυδωνισμούς του έγγαμου βίου. Όσοι εξακολουθούν και αισθάνονται όλα εκείνα τα συναισθήματα που τους ένωσαν μια φορά κι έναν καιρό. Συμφωνείτε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Οφείλω να ομολογήσω ότι η Φρόσω ήταν και είναι ένας θησαυρός ανεκτίμητος. Και της χρωστώ απεριόριστη ευγνωμοσύνη, γιατί είναι αξία διαχρονική.