Φεύγουν, λοιπόν, ο ένας μετά τον άλλο, οι παλιοί μεγάλοι αγαπημένοι πρωταγωνιστές του Ελληνικού Κινηματογράφου, και μη μου πείτε ότι δεν αισθάνεστε μια απέραντη θλίψη και ένα μεγάλο κενό… Να, πρόσφατα σειρά είχε ο Ηλίας Λογοθέτης. Και βέβαια είχαν προηγηθεί πολλοί άλλοι και άλλες, που είχαν γράψει τη δική τους ιστορία. Μια ιστορία που μπορεί να μην ήταν κατάδική μας, αλλά που μας είχε αγγίξει κι εμάς σε μεγάλο βαθμό. Και φυσικά, κάθε φορά που έχουμε μια τέτοια απώλεια, στενοχωριόμαστε, ίσως πολλές φορές, και χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε και την ακριβή αιτία.
Εντάξει, λυπόμαστε για κάθε άνθρωπο που φεύγει οριστικά και αμετάκλητα, όμως με τους ηθοποιούς, έχω την εντύπωση, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά… Ίσως γιατί αυτοί οι άνθρωποι, σε χρόνια δύσκολα θέριεψαν τα όνειρά μας. Ίσως γιατί ενέπνευσαν τις ανησυχίες και τις αγωνίες μας. Ίσως γιατί μιλούσαν στην καρδιά μας. Τέλος, ίσως, γιατί μαζί με αυτούς, όσοι έχουμε και μια σχετική ηλικία, βλέπουμε ότι αργά ή γρήγορα πλησιάζει και το δικό μας τέλος…
Πάντως, όλα αυτά τα ιερά τέρατα του κινηματογράφου και του θεάτρου, που ανδρώθηκαν εκείνα τα χρόνια, δεν έχουν καμία σχέση με τους σημερινούς πρωταγωνιστές. Και ειδικότερα με όλους αυτούς τους γλυκανάλατους που κυκλοφορούν στα λάιφ στάιλ κανάλια και στις σκηνές και έχουν καβαλήσει καλάμι. Πώς να συγκρίνεις τους πρώτους και τους δεύτερους; Μεταξύ των σημερινών περιλαμβάνονται και πολύ καλοί ηθοποιοί, δεν λέω, όμως όλοι δεν με συγκινούν.
Γι' αυτό και ξαναβλέπουμε τις παλιές ελληνικές ταινίες και όλους όσοι πρωταγωνιστούσαν τότε και μας αρέσουν. Ήταν μια φουρνιά που μιλούσε στις καρδιές μας, τους είχαμε στην καρδιά μας και θα τους έχουμε για πάντα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
