Τσάμπα θα το γράψω, αλλά θα το γράψω γιατί θα σκάσω… Ξέρετε, τώρα το καλοκαίρι το λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης γεμίζει από κόσμο. Υπάρχει μια ωραία, κατά το δυνατό, προκυμαία και πολλοί είναι εκείνοι που σουλατσάρουν αργά το απόγευμα αλλά και το βράδυ. Και άλλοτε βολτάρουν και άλλοτε κάθονται στα παγκάκια ή στις μπίντες ή στα παραπέτα να πάρουν μιαν ανάσα ή να πιάσουν την κουβέντα, είτε να απολαύσουν τη θαλασσινή αύρα και τα βαρκάκια, εκ των οποίων άλλα είναι πλευρισμένα και άλλα μπαινοβγαίνουν…
Όπως έχω ξαναγράψει, κάθε πρωί και απόγευμα κάνω την πεζοπορία μου γύρω - γύρω στο λιμανάκι και βέβαια έχω τα μάτια μου ανοικτά… Και τι διαπιστώνω… Τη γαϊδουριά, γιατί δεν βρίσκω άλλη λέξη που να ταιριάζει με τη συμπεριφορά κάποιων και αυτή η λέξη με επιείκεια. Ορισμένοι, λοιπόν, από τους «θαμώνες» του λιμανακιού εκτός από τη βόλτα τους, όταν καθίσουν τρώνε και πίνουν… Τα παιδιά των ντελίβερι πάνε κι έρχονται… Και καλά κάνουν και τρώνε και πίνουν αλλά, βρε αθεόφοβοι, πρέπει να αφήνετε τα άδεια κουτάκια της μπύρας, τα άδεια μπουκάλια του νερού, τις συσκευασίες των σουβλακιών, όπου να ’ναι; Και καλαθάκια υπάρχουν και κάδοι απορριμμάτων… Στραβωμάρα έχετε; Και, εντάξει, πέστε πως το διπλανό καλαθάκι είναι γεμάτο, στα 10 μέτρα είναι ο μεγάλος κάδος. Θα κοψομεσιαστείτε αν πάτε μέχρι αυτόν; Ποιος θα τα μαζέψει όλα αυτά που αφήνετε πίσω σας, βρε αναίσθητοι;
Κάποιοι ισχυρίζονται πως τα αφήνουν οι πρόσφυγες - μετανάστες… Μόνο που αυτοί δεν παραγγέλνουν ούτε ποτά, ούτε φαγητά… Δικοί μας τα αφήνουν που, παρά το ότι θέλουν να παινεύονται πως είναι πολιτισμένοι, δεν εφαρμόζουν ούτε τα απλά και αυτονόητα. Υποθέτω πως αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στο λιμανάκι, αλλά και αλλού. Και ξέρω πως γιατρειά στη γυφτιά δεν χωρεί… Λέω, όμως, πόσα χρόνια πίσω είναι κάποιοι και στενοχωριέμαι. Και μετά θέλουμε να πάμε και μπροστά…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
