Η πρόσφατη απώλεια ενός ακόμα, σχετικά νέου, συμπολίτη μας βύθισε σε πένθος τη μικρή κοινωνία μας. Και βέβαια ούτε ο πρώτος είναι ούτε, ενδεχομένως, ο τελευταίος. Με τα αναπάντητα «γιατί» να μας τριβελίζουν και να μας θυμίζουν το τραγούδι «δυο πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό και πριν να ‘ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα». Αυτή όμως είναι η μοίρα μας και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, όχι μόνο εμείς, οι απλοί άνθρωποι, αλλά και οι διάσημοι.
Δεν έχω διάθεση να φιλοσοφήσω πρωί - πρωί αλλά από το Σάββατο που έμαθα για το φευγιό του Γιάννη Χατζηδάκη στα 67 χρόνια του, αισθάνθηκα ένα κύμα οδύνης. Του Γιάννη που ήταν αγαπητός από όλους, που ήταν πάντα αλληλέγγυος, που αγαπούσε όλο τον κόσμο, που ήταν ένας καλός άνθρωπος και αυτό το τελευταίο τα λέει όλα.
Τον γνώρισα πολλά χρόνια πριν, το 1990, όταν ήμασταν γείτονες στα πρώτα γραφεία της «Αλήθειας», στην οδό Πολυχρονοπούλου. Το φαρμακείο ήταν στην απέναντι γωνία, εκεί που είναι και σήμερα, και μια φορά μπήκα μέσα να πάρω κάποια φάρμακα και από τότε με «κατέκτησε». Με την επιστημονική κατάρτισή του, το πλατύ χαμόγελό του, την καλοσύνη στο πρόσωπό του. Αυτή η πρώτη φορά και τα συναισθήματα που ένιωσα ήταν αρκετά για να με κάνουν μόνιμο «πελάτη». Παρά το ότι η εφημερίδα μετακόμισε αλλού, εξακολουθούσα να επισκέπτομαι το φαρμακείο και να με ευχαριστεί η επαφή με τον Γιάννη.
Ένας Γιάννης χαμογελαστός, ευγενικός, καλοσυνάτος, τρυφερός. Ένας Γιάννης προβληματισμένος και ανήσυχος και με αγωνία για τα τεκταινόμενα στη νησί γιατί καμιά φορά πιάναμε την κουβέντα και με εντυπωσίαζε με την αγάπη του για τούτον εδώ τον τόπο. Με μεγάλη έγνοια, για όλα τα τεκταινόμενα. Με αγάπη για τον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Ένας Γιάννης με χιούμορ, με τη βραχνή βροντερή φωνή του να «αναστατώνει» την ησυχία του φαρμακείου. Ένας Γιάννης εξυπηρετικός στον απόλυτο βαθμό και για αποστολές στα νησάκια μας. Ένας Γιάννης που συμπονούσε, που συμπαραστεκόταν στους ανήμπορους, που έδινε αγάπη σε όλους.
Ό,τι και να γραφτεί θα είναι φτωχό για να αποτυπώσει το μεγαλείο της ψυχής του Γιάννη Χατζηδάκη. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου αλλά η πραγματικότητα. Δυστυχώς, η Χίος και όλοι εμείς, χάσαμε έναν όμορφο, συμπαθητικό, αγαπητό συμπολίτη και η θλίψη μας είναι μεγάλη. Ευτυχώς πρόλαβε και παρέδωσε τη σκυτάλη του φαρμακείου στο γιο του. Θα τον θυμόμαστε με αγάπη, όποτε περνάμε έξω από το φαρμακείο. Αιωνία η μνήμη του!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Από την εποχή του κορωνοϊού, επειδή δεν κατέβαινα στη Χώρα, άρχισα να εξυπηρετούμαι από κοντινό φαρμακείο του χωριού. Όμως η φιγούρα του Γιάννη δεν έπαψε να συντροφεύει τη σκέψη μου και να τον θυμάμαι όσες φορές τύχαινε να περνώ έξω από το φαρμακείο. Συλλυπητήρια στην Έφη και στα παιδιά.