Ποιος και ποια δεν έχει όμορφες αναμνήσεις από τον κεντρικότερο εμπορικό και όχι μόνο δρόμο της πόλης μας. Από την κα Έλλη Ιωαννίδη οι παρακάτω σκέψεις: «Η Απλωταριά μου. Πόσο χαίρομαι πάντα όταν βλέπω αυτό το δρόμο! Πόσα συναισθήματα μπλεγμένα τόσο όμορφα! Χαρές, λύπες, πρώτα χτυποκάρδια, ατελείωτες βόλτες με αγαπημένες φίλες! Όλες μου οι αναμνήσεις στην πατρίδα! Στο δρόμο που είχα την τύχη να μεγαλώσω! Θυμάμαι όταν υπήρχε "απαγόρευση" στα κορίτσια (τι εποχές κι εκείνες...) από τον Γυμνασιάρχη να μην σεργιανίζουν στην Απλωταριά, υπήρχε πάντα η εξαίρεση από τη δική μου τάξη για μένα και την Avra Karra! Τι ευτυχία!
Στις γιορτές, ήμασταν πάντα στο επίκεντρο, ακόμα και τις κρύες μέρες του χειμώνα που δεν κυκλοφορούσε "ψυχή", η Απλωταριά είχε ζωή... Το μόνο άσχημο που θυμάμαι, στα χρόνια του Δημοτικού, που δεν πολυσυμπαθούσα το σχολείο κι έκανα συχνά κοπάνες, δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω... Πού να κρυφτείς στην Απλωταριά; Όλοι περνούσαν από εκεί. Από δασκάλους μέχρι συμμαθητές... "Α... εσύ σήμερα δεν ήρθες σχολείο...". Πόσο άβολο!
Όταν δεν πήγαινα σχολείο, τρελαινόμουν να ζήσω το άνοιγμα των καταστημάτων το πρωί. Με την "καλημέρα" μαζευόταν κόσμος, άλλες φορές μπροστά στο δικό μας μαγαζί, άλλες στο διπλανό κ.λπ. κι άρχιζαν τα νέα της ημέρας... Η ενημέρωση από πρώτο χέρι, προτού φτάσει κι η εφημερίδα, "Πρόοδος" ή " Χιακος Λαός", προς επιβεβαίωση!
Την ίδια ώρα μοσχομύριζε ο καφές που έφερνε ο κ. Μήτσος, που είχε το καφενείο του δίπλα στον Προφήτη Ηλία. Και πολλές φορές έστελναν εμένα για έξτρα παραγγελίες, γιατί τα καθιερωμένα τα έφερνε εκείνος κάθε πρωί σταθερά. Και φυσικά είχα πάντα μια πορτοκαλάδα κέρασμα κι εγώ!
Τι ωραία που ένιωθα... Ανυπομονούσα μέχρι την επόμενη κοπάνα! Αυτές οι στιγμές δεν συγκρίνονταν με κανένα μάθημα! Αυτές οι αναμνήσεις είναι χαραγμένες τόσο βαθιά, τόσο ανεξίτηλα, τόσο γλυκά που πάντα επιστρέφω με το "άλγος" του "νόστου "!»
