Βράδυ Πέμπτης, 8 παρά τέταρτο, μόλις κάναμε το μπάνιο μας, το τζάκι αναμμένο, κάθισμα αναπαυτικά στην πολυθρόνα. Το χέρι στο τηλεκοντρόλ για να ανοίξει η τηλεόραση. Είναι η ώρα των ειδήσεων στις οποίες τις τελευταίες μέρες κυριαρχεί, όπως είναι λογικό, ο καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία και στη Συρία…
Πρώτη εικόνα σοκαριστική με όλα αυτά τα χαλάσματα και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη και πολλοστή με τον ανείπωτο ανθρώπινο θρήνο και την οδύνη. Τα ξύλα τριζοβολούν στο τζάκι και εσύ ακούς τους θορύβους από τις καταρρεύσεις και τις οιμωγές από τα συντρίμια. Πόσο διαφορετικοί και πόσο όμορφοι και γλυκείς οι μεν και πόσο αποτρόπαιοι οι δεύτεροι. Βλέπεις τις εικόνες και δεν πιστεύεις στα μάτια σου… Μα είναι δυνατόν να καταρρέουν τόσο μεγάλες πολυκατοικίες σαν τραπουλόχαρτα, αναρωτιέσαι. Και όμως είναι! Τις βλέπεις μπροστά σου και μένεις με το στόμα ανοιχτό… Βλέπεις και από τα ντρόουν τις ισοπεδωμένες πόλεις και ανατριχιάζεις από το μέγεθος της καταστροφής…
Για να ακολουθήσουν οι τραγικότερες εικόνες που στην κυριολεξία σε αρρωσταίνουν και ένας κόμπος σφίγγει το λαιμό σου. Εικόνες που βλέπεις την υπερπροσπάθεια των διασωστών, την ανακούφιση όταν σώζουν μια ζωή, τον οδυρμό και τις σπαρακτικές κραυγές όλων όσοι έχασαν τους δικούς τους. Θέλεις να κλείσεις τα μάτια και τα αφτιά σου γιατί δεν αντέχεις να βλέπεις και να ακούς. Και αυτός ο ανθρώπινος πόνος είναι ο πιο τραγικός. Οικογένειες να ξεκληρίζονται, επιζώντες να ψάχνουν για ζωντανούς στα ερείπια, ελπίδες να αναπτερώνονται και ελπίδες να χάνονται.
Αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία να χάνεις τους δικούς σου ανθρώπους από τη μια στιγμή στην άλλη, να γκρεμίζεται το σπίτι σου και μαζί μ’ αυτό και τα όποια όνειρά σου, να σβήνουν οι ελπίδες σου και το μόνο που σου μένει να είναι η πίκρα, η οδύνη και ένα τεράστιο γιατί;
Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς αλλά προσωπικά ψες το βράδυ κάποια στιγμή δεν άντεξα να βλέπω όλα αυτά τα σπαρακτικά και αφού κύλησε και ένα δάκρυ στο μάγουλό μου, έκλεισα την τηλεόραση. Και αφοσιώθηκα στην εικόνα του αναμμένου τζακιού βλέποντας τις φλόγες να χοροπηδούν. Και να μονολογώ πόσο τυχεροί είμαστε που απολαμβάνουμε την ηρεμία της καθημερινότητάς μας. Την ησυχία, τη ζεστασιά μας, την ομορφιά της ζωής. Γιατί η ζωή είναι όμορφη φτάνει να μην προκαλούνται οδυνηρές καταστάσεις.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
***Το σκίτσο του Ηλία Μακρή από την «Καθημερινή».
