Πώς τα πάτε με τον… ύπνο; Κοιμάστε εύκολα και τον έχετε κάτω από το μαξιλάρι ή δίνετε και παθαίνετε να κοιμηθείτε; Και είναι γεγονός ότι άλλοι κοιμούνται εύκολα κι άλλοι δύσκολα. Κάποιους τους παίρνει ο ύπνος στην πολυθρόνα από την οποία βλέπουν τηλεόραση και άλλοι, παρά το τηλεοπτικό… υπνωτικό, μόλις πέσουν στο κρεβάτι το μάτι τους γαρίδα. Βρε γυρνούν από τη μια, γυρνούν από την άλλη ο Μορφέας δεν λέει να εμφανιστεί. Και αν αυτή η καθυστέρηση είναι στη βραδινή διάταξη δεν συζητάμε πόσο βασανιστικό είναι γιατί λείπει η ποιότητα ζωής που όλοι έχουμε ανάγκη.
Θυμάμαι παλιά που έλεγαν ότι μια λύση για να σε πάρει ο ύπνος είναι να… μετράς προβατάκια ή μέχρι το 100 και αν δε σε έπαιρνε ανέβαινες μέχρι τα 200 και βάλε. Όμως και οι δύο αυτές μέθοδοι δεν μπορείς να πεις ότι απέφεραν καρπούς. Κάποια στιγμή, βέβαια, έκλειναν τα μάτια σου, αλλά αφού είχαν τσιτωθεί τα νεύρα σου και ήταν πάνω από το κεφάλι σου.
Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι αντιμετωπίζω πρόβλημα κάθε βράδυ. Συνήθως κοιμάμαι ορισμένη ώρα για να μην ξεκουρδίζεται το… βιολογικό ρολόι μου. Και μάλιστα αφού διαβάσω καμιά ώρα στο κρεβάτι μου, τα μάτια μου αρχίζουν και γλαρώνουν, το βιβλίο αρχίζει και γλιστρά από τα χέρια μου, κλείνω και το πορτατίφ και ξαπλώνω στην αγκαλιά του Μορφέως, μέχρι το πρωί στις 6. Βλέπετε, δεν έχω καθόλου κρεβατομουρμούρα καθώς η Φρόσω ξαπλώνει και κοιμάται πριν από μένα. Έτσι κι αλλιώς και την ημέρα λίγες είναι οι κουβέντες μας, αφού τα έχουμε πει όλα 55 χρόνια που είμαστε μαζί…
Όμως κάθε βράδυ δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Και αρχίζουν οι σκέψεις να τριβελίζουν το μυαλό σου όχι μόνο για τα καινούργια αλλά και για τα παλιά. Και πες τε μου έναν άνθρωπο που να μην έχει έγνοιες και σκοτούρες. Άλλοι πιο μικρές και άλλοι πιο μεγάλες που τον απασχολούν καθημερινά. Και το βράδυ, όταν πια έχει περάσει η ημέρα κατά την οποία όλο και κάτι κάνουν και αποξεχνιούνται, όταν ηρεμούν, να και αρχίζουν και εμφανίζονται τα προβλήματα το ένα μετά το άλλο. Και άντε να κοιμηθείς, αφού είναι πράγματα που σε καίνε. Γιατί έχω την αίσθηση ότι λίγα είναι τα ευχάριστα που σκέπτεσαι όταν πέσεις στο κρεβάτι. Τα δυσάρεστα έχουν προτεραιότητα.
Πάντως προσωπικά, κάποια βράδια που καθυστερεί ο ύπνος, παίρνω βόλτα τα σπίτια του χωριού μου και θυμάμαι ποιος ζούσε εδώ και ποιος εκεί. Και πού πήγαν και έγιναν ένα κασάκι κόκκαλα στο οστεοφυλάκιο. Θα επανέλθω όμως…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
