Τι γίνεται όταν διαπιστώνεις ότι το παιδί σου πάσχει από αυτισμό; Τι θέλετε να γίνει; Φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου. Στην αρχή δεν θέλεις να το πιστέψεις αλλά από τη μια στιγμή στην άλλη αρχίζεις και «τρέχεις» από γιατρό σε γιατρό μπας και διορθώνεται κάτι. Μόνο που άμεσα δεν διορθώνεται τίποτα και πρέπει να παλέψεις όχι μόνο εσύ αλλά ολόκληρη η οικογένεια. Και τη θλίψη επιβάλλεται να διαδεχτεί η σωστή διαχείριση του προβλήματος, κάτι που δεν είναι εύκολο και απαιτεί υπομονή και επιμονή. Με λίγα λόγια να δοθείς ψυχή τε και σώματι στην όσο το δυνατό βελτίωση μιας κατάστασης που δεν είναι καθόλου ευχάριστη.
Την Τρίτη φιλοξένησα στις «Ανθρώπινες Διαδρομές» τον απόστρατο αξιωματικό Αντώνη Ζερβάκη και πριν λίγο καιρό και τη σύζυγό του Αννούλα Σωτηρίου, ξέρετε, την προϊσταμένη της αιμοδοσίας. Οι οποίοι εδώ και αρκετά χρόνια αντιμετωπίζουν ένα παρόμοιο πρόβλημα. Και ο Αντώνης μας το ανέλυσε και μάλιστα έδωσε και κάποιες συμβουλές. Κατ' αρχάς ο αυτισμός δεν μπορεί να διαπιστωθεί σε προγεννητικό στάδιο, οπότε δεν γίνεται τίποτα όσες εξετάσεις και αν κάνει η γυναίκα. Είναι να μη σου λάχει, που λένε. Κι άμα σου λάχει; Το διαπιστώνεις νωρίς, από την ηλικία σχεδόν των 2 ετών και αρχίζεις να απευθύνεσαι σε ειδικούς.
Ο Αντώνης και η Αννούλα εδώ και αρκετό καιρό ξεκίνησαν μια πρωτοβουλία για την ανάδειξη του προβλήματος και μάλιστα ίδρυσαν και ένα σύλλογο. Ένα σύλλογο με προορισμό αφενός την ενημέρωση και με συμβουλευτικό χαρακτήρα και αφετέρου κάποια στιγμή να ιδρυθεί το «Σπίτι Αυτισμού». Με μελλοντικό στόχο να φιλοξενηθούν εκεί 12 παιδιά. Μια τιτάνια προσπάθεια που ελπίζω να υλοποιηθεί κάποια στιγμή, μιας και υπάρχει μια τέτοια προοπτική με την ένταξή του στο ΕΣΠΑ.
Πάντως θαυμάζω τόσο τον Ζερβάκη όσο και τη Σωτηρίου και κοντά σ' αυτούς και τον Πατεριμό για την αγωνιστική διάθεσή τους. Να πείσουν και τους γονείς να μην κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, αλλά και την κοινωνία να το αγκαλιάσει με κατανόηση.
Πρόσφατα έγινε μια ημερίδα για τον αυτισμό. Και ενώ υπήρχε μεγάλη προσέλευση από επαγγελματίες υγείας και εκπαιδευτικούς, έλαμψαν με την απουσία τους οι γονείς. Εκείνοι που έπρεπε να δώσουν πρώτοι το παρών και αναρωτιέμαι γιατί. Είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρονται για τα νέα δεδομένα που αφορούν τα παιδιά τους;
Όπως μου είπε ο Αντώνης στη Χίο έχουμε 22 «δηλωμένα» παιδιά, αλλά ποιος ξέρει πόσα ακόμα είναι «κρυμμένα». Και όμως! Ευτυχώς υπάρχουν τώρα πια και εξειδικευμένα σχολεία τα οποία μπορούν να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά. Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα οι προκαταλήψεις του τι θα πει ο κόσμος, παρά το ότι έχει βελτιωθεί η αντιμετώπιση αυτών των παιδιών.
Με συγκίνησε ο Αντώνης με την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κάνει ο ίδιος και η Αννούλα για το δικό τους παιδί. Και μακάρι την ίδια υπομονή και επιμονή να κάνουν και οι υπόλοιποι γονείς!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
