«Δεν φοβόμαστε»! Αυτή ήταν η… «αφοπλιστική» απάντηση ανήλικων νεαρών που δεν βγήκαν, που λέει ο λόγος, από τ’ αβγό τους και το παίζουν γενναίοι και ατρόμητοι.
Ας τα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Κάποια απογεύματα, βράδια αλλά και νύχτες παιδιά με μηχανάκια και με βγαλμένες τις εξατμίσεις μετατρέπουν την πλατεία και τον κεντρικό δρόμο του λιμανακιού της Αγίας Ερμιόνης σε πίστα μότο κρος. Πηγαινοέρχονται με ταχύτητα και τις ανάλογες σούζες και κόντρες πάνω κάτω και χαλούν τον κόσμο.
Πολλές φορές υπομένεις αυτή τη βάσανο, αλλά υπάρχουν και άλλες που βγαίνεις από τα ρούχα σου. Και όση υπομονή και να έχεις φτάνεις στα άκρα και αναρωτιέσαι τι να κάνεις. Και μάλιστα σκέπτεσαι ότι μπορούν αυτά τα αθώα, κατά τα άλλα, παιδιά να κοπανήσουν κάτω με απρόβλεπτες συνέπειες.
Έτσι μια από τις τελευταίες φορές βγήκα από το σπίτι μου, πήγα μέχρι την πλατεία και περίμενα να ηρεμήσει κάποιος από αυτούς να του πω δυο λόγια. Με είδαν που στεκόμουν στην άκρη της πλατείας για να μη με «πάρουν» και μαζί τους, αλλά δεν χαμπάριαζαν. Έβγαλα φωνή κάποια στιγμή και με πλησίασαν. «Ρε παιδιά, δεν σκέπτεστε τον κίνδυνο που διατρέχετε, καθώς δεν μπορεί να προεξοφλήσετε τι μπορεί να ακολουθήσει ένα ατύχημά σας; Εδώ δεν είναι πίστα και σε κάθε περίπτωση κινδυνεύουν και άνθρωποι που κυκλοφορούν».
Με πλησίασε ο πιο νεαρός και ξέρετε τι μου είπε; «Δεν φοβόμαστε!». Και έκαναν στροφή όλοι μαζί και άρχισαν πάλι τις σούζες και τα συμπαρομαρτούντα. Τι άλλο να έκανα; Αποχώρησαν με τον ίδιο τρόπο και με άφησαν άφωνο καθώς έκαναν επίδειξη και περνώντας από μπροστά μου…
Δεν φοβούνται και δεν σκέπτονται πόσα παλληκάρια έχασαν τη ζωή τους στην άσφαλτο και πόσες μάννες μαυροφόρεσαν και θρήνησαν για την άδικη και άδοξη απώλεια των παιδιών τους. Τι άλλο να γράψω;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
