Πώς γράφεται η ιστορία; Με κάποια γεγονότα ξεχωριστά και με πρωταγωνιστές που συμμετείχαν σε αυτά. Μια τέτοια ιστορία έγραψε και η ομάδα του Βαρβασιακού την εξαετία 1991-1997 στον αθλητικό χώρο. Μια ιστορία που ήταν μοναδική μέχρι τότε στο χιώτικο ποδόσφαιρο και γι' αυτό έκρινα σκόπιμο να απαθανατιστεί σε ένα βιβλίο. Γιατί, ως γνωστόν, τα γραπτά μένουν εις τον αιώνα τον άπαντα. Έτσι προέκυψε το πόνημα «Βαρβασιακός, το ζηλευτό ταξίδι» και με υπότιτλο από τις αλάνες στις εθνικές κατηγορίες. Ένα βιβλίο μοναδικό στο οποίο γίνεται και μια επί τροχάδην αναφορά σε όλα όσα προηγήθηκαν στα χιακά ποδοσφαιρικά πράγματα.
Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί σήμερα μας δίνεται η ευκαιρία να θυμηθούμε εκείνη την περίοδο και να τιμήσουμε και χειροκροτήσουμε τους πρωταγωνιστές της που έγραψαν ιστορία. Και ήταν πολλοί. Άλλοι που έβαλαν βαθιά τα χέρι στην τσέπη για να ανταποκριθούν στα τεράστια έξοδα και άλλοι που έτρεξαν, πάλεψαν, ίδρωσαν την ιστορική φανέλα της προσφυγιάς. Και κάποιοι άλλοι που ενίσχυαν από το υστέρημά τους την ομάδα. Και βέβαια οι εκατοντάδες φίλαθλοι που κατέκλυζαν τα Μεζάρια.
Με τη σημερινή ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου κάθομαι και σκέφτομαι πόση χαρά μας χάρισε αυτή η ομάδα. Υπήρχαν βέβαια και οι πικρές στιγμές, με μεγαλύτερη εκείνη της ολοκλήρωσης της παρουσίας της στα εθνικά πρωταθλήματα. Και όλοι εκείνοι που έδωσαν το αίμα της καρδιάς τους εκείνη την περίοδο πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για εκείνο το κατόρθωμα. Ήταν μοναδικό και γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του χιώτικου ποδοσφαίρου.
Σήμερα, λοιπόν, στις 7 μ.μ. στο Φάρο Βαρβασίου θα αποτίσουμε φόρο τιμής και ευχαριστίες σε εκείνους που πρωταγωνίστησαν τα χρόνια εκείνα και θα θυμηθούμε αλήστου μνήμης στιγμές. Μόνο που θα απουσιάσουν τέσσερεις από τους τότε πρωταγωνιστές… Ο Γιώργος Χαλάτσης, ο Σταμάτης Γάβανος, ο Δημήτρης Στεφάκης και ο Γιώργος Παγιαζίτης. Αιωνία η μνήμη τους. Θα είναι όμως κοντά μας κάποιοι από εκείνους που έγραψαν αυτή την ιστορία και εκφράζοντας και τα δικά σας αισθήματα θέλω να τους ευχαριστήσω θερμά για την τιτάνια εκείνη προσφορά τους.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
