Θα διαβάσατε χτες «γιατί πεθαίνουν οι νέοι» και υποθέτω ότι θα φρίξατε και θα αγανακτήσατε. Είπα να μην το σχολιάσω, γιατί δεν αξίζει τον κόπο να σχολιάζεις τέτοια γελοία, στην κυριολεξία, κείμενα, αλλά δεν αντέχω στον πειρασμό.
Κι αυτό γιατί, ναι μεν, το συγκεκριμένο φυλλάδιο δεν κυκλοφόρησε από εκκλησία της Χίου, όμως κάποιες φορές έχω ακούσει κάποιους δικούς μας, πολύ θρησκευόμενους, να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Και μάλιστα για πολύ δικούς τους ανθρώπους. Ότι δήθεν ήταν τόσο καλοί που τους ήθελε ο θεός κοντά του και γι’ αυτό τους πήρε, οπότε πρέπει να είναι χαρούμενοι στον ουρανό και οι δικοί τους ευτυχισμένοι -αν είναι δυνατόν!- στη γη…
Σέβομαι και εκτιμώ όλους όσοι είναι «κολημμένοι», που θα έλεγαν και κάποιοι νέοι μας, με τη θρησκεία. Δεν είναι κακό να πιστεύεις και να περιμένεις την εξ ύψους βοήθεια ή παρηγοριά ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Είναι θέμα εκτίμησης από τον καθένα από εμάς.
Ο οποίος έχει το δικαίωμα να βλέπει τα πράγματα με το δικό του μάτι, άσχετα αν είναι σωστό ή λάθος. Όμως πάει πολύ, κάποιοι θεούσοι και θεούσες να αραδιάζουν σαχλαμάρες και να προκαλούν την κοινή λογική και να μην αντιδρά κανείς. Ακούτε εκεί ότι οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους θα τους περιμένουν, λέει, «με τα εξαπτέρυγα στην πόρτα του Παραδείσου για να υποδεχτούν την ψυχή τους»!
Δεν αναφέρομαι φυσικά στα υπόλοιπα φαιδρά που υπάρχουν στο περί ου ο λόγος κείμενο, αλλά έλεος από όλους εκείνους που θέλουν, ντε και καλά, να μας τρελάνουν πριν από την ώρα μας. Ακούτε εκεί να χαιρόμαστε (sic) όταν πεθαίνει το παιδάκι μας! Μα δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο; Έλεος!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
