Το άκουγα όταν ήμουν μικρός και μου έκανε εντύπωση. Ότι ένας παπάς από τη Μαρουλού, που λειτουργούσε στον Άγιο Γιώργη Τραχύ στο Φραγκοβούνι, ό,τι είχε και δεν είχε τα μοίραζε στους φτωχούς που ήταν πολλοί τον καιρό εκείνο. Μάλιστα έλεγαν πως θα πάει απευθείας στον Παράδεισο. Τον θυμήθηκα πρόσφατα με αφορμή το κείμενο που έγραψα για τους ιερωμένους και αξίζει να μοιραστώ μαζί σας δυο τρία από τα πολλά περιστατικά που αποδείκνυαν του λόγου το αληθές.
Ο παπά Δημήτριος Δερέμπεης ή Ντερέμπεης από την Αγρελιά της Μικράς Ασίας ήρθε πρόσφυγας το ’22. Εγγονός του είναι ο Μιχάλης Χαραλαμπάκης. Για πολλά χρόνια άμισθος, καλλιεργούσε ένα μικρό χωραφάκι της εκκλησίας. Η μισθοδοσία του εφημεριακού κλήρου στην Ελλάδα ξεκίνησε την 1η Οκτωβρίου 1945. Υπήρξε ένας απλός, εργατικός και ανιδιοτελής υπηρέτης των ενοριτών του, αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας, πιστός στο καθήκον που ένιωθε στους ώμους του, σε βαθμό να φροντίζει και να συνδράμει τους άλλους περισσότερο από τον εαυτό του και την οικογένειά του. Σπάνιο υπόδειγμα αλληλεγγύης, προσφοράς, αυταπάρνησης και αλτρουισμού και πολλοί τον θεωρούσαν άγιο.
Όταν κατέβαινε (με τα πόδια) από το Φραγκοβούνι στη Χίο με πρόθεση να κάνει και κάποια ψώνια για την οικογένειά του, μέχρι να επιστρέψει το μεσημέρι στο σπίτι είχε μοιράσει τα περισσότερα ή και όλα τα τρόφιμα κατά τη διάρκεια της διαδρομής σε ανήμπορους και πένητες, όπως του δήλωναν, ανθρώπους που εμφανίζονταν μπροστά του και του ζητούσαν βοήθεια και οι οποίοι βέβαια ήξεραν ότι δεν πρόκειται να τους την αρνηθεί.
Σε μια άλλη περίπτωση, επιστρέφοντας από τη Χώρα, κάποιος παρουσιάστηκε ξυπόλυτος μπροστά του και κοίταζε επίμονα τα παπούτσια του, ζητώντας βοήθεια. Οπότε εκείνος ένιωσε άσχημα που φορούσε παπούτσια, τον λυπήθηκε και μην έχοντας χρήματα για να τον συνδράμει, έβγαλε τα παπούτσια που φορούσε και του τα χάρισε, επιστρέφοντας ξυπόλυτος στο σπίτι.
Το ίδιο έγινε και σε μια άλλη, παρόμοια περίπτωση, όταν είχε αγοράσει ένα πάπλωμα και το μετέφερε στους ώμους του. Η δικαιολογία του στην παπαδιά ήταν ότι “δεν μπορεί να με ζεστάνει εμένα το πάπλωμα, όταν νιώθω ότι ο άλλος κρυώνει και δεν έχει να σκεπαστεί”.
Αυτές και άλλες περιπτώσεις ενοχλούσαν τους βολεμένους παπάδες, αλλά και όσους πάντα κοίταζαν και κοιτάζουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον, ακόμα και μέσα στη Μητρόπολη, με αποτέλεσμα να τον κατηγορήσουν με αβάσιμες, αόριστες και ασύστολες κατηγορίες στον τότε άξιο μητροπολίτη και θερμό πατριώτη Ιωακείμ Στρουμπή.
Όταν τον κάλεσε ο Μητροπολίτης, ο οποίος ήξερε καλά τον χαρακτήρα του παπά Δημήτρη, όχι μόνο τον αγκάλιασε και του έδωσε συγχαρητήρια, γιατί τιμούσε την αποστολή του και το τριμμένο ράσο του με ταπεινοφροσύνη και με την καθημερινή συμπεριφορά του, άλλα και με αυστηρό τρόπο “έκοψε τον βήχα” και “έκλεισε τα στόματα” των άθλιων συκοφαντών του αγαθού παπά Δημήτρη Δερέμπεη. Ας είναι αιωνία η μνήμη του!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
