Πέμ, 13/11/2025 - 08:36
Σηκώθηκε αξημέρωτα, όπως κάθε μέρα, και άρχισε την προετοιμασία για το τι θα παίρναμε μαζί μας στην… «επιχείρηση ελιά». Ξέρετε, τη γυναίκα μου τη θαυμάζω για την τελειότητά της. Με εκπλήσσει κάθε φορά, παρά το ότι είμαστε 55 χρόνια μαζί. Και τι δεν σκέπτεται που ενδεχόμενα να χρειαστούμε όπου πάμε… Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.
Τούτη τη φορά μέχρι και χαρτί τουαλέτας, για ενδεχόμενη ώρα έκτακτης ανάγκης… Απ΄ό,τι θα θυμάστε οι μεγαλύτεροι, όταν ήμασταν μικροί και τύχαινε να αφοδεύσουμε σε κανένα χωράφι, χρησιμοποιούσαμε για να σκουπιστούμε ή χορτάρι ή καμιά… πέτρα! Kαι τα βόλεψε σε δύο τσάντες και οδεύσαμε προς 6-7 δέντρα που έχουμε να «μαζέψουμε» ελιές…
Τρόπος του λέγειν το «μαζεύουμε» για εμένα, αφού το μόνο που έκανα εγώ ήταν να κάθομαι σε μια καρέκλα και να κόβω τις ελιές από τα κλαδιά… Βλέπετε, η άτιμη η μέση… Τα παιδιά μας, που είναι τα τελευταία χρόνια κοντά μας, σκέφτηκαν γιατί να πάνε χαμένες οι όποιες ελιές είχαν τα δέντρα, αφού -και την ίδια λογική έχουν και οι περισσότεροι- θα ήταν «αμαρτία».
Έτσι βρεθήκαμε στην περιοχή του Βαλανά, πίσω από το «Κάραβελ», για την «επιχείρηση ελιά» που πάντα είναι μια οικογενειακή υπόθεση. Όπως έκαναν και κάνουν χιλιάδες οικογένειες σε ολόκληρη τη Χίο και σ’ όλη την Ελλάδα. Παιδιά και Φρόσω στα δυσκολότερα κι εγώ στα ευκολότερα…
Ήταν και καλοκαιρινές οι μέρες και ήταν θεσπέσιο να βρίσκεσαι στην ύπαιθρο, στη γοητευτική φύση, το μάτι σου να πλημμυρίζει από το πράσινο… Να πιάνεις στη χούφτα σου τις ελιές και να αισθάνεσαι το βελούδινο άγγιγμά τους στην παλάμη σου… Και, αν σου ξέφευγε καμιά, να την ψάχνεις να τη βρεις σαν κάτι πολύτιμο… Και να γεμίζει ο κουβάς και ο ήχος από το τακ - τακ να είναι μουσικός και αρμονικός…
Άλλοτε μια - μια κι άλλοτε πολλές μαζί και «φασούλι το φασούλι να γεμίζει το σακούλι»… Και να περνάει η ώρα και να μην την καταλαβαίνεις, εκεί σκυμμένος, απορροφημένος… Ώρες όμορφες, αβάρετες, κουραστικές ίσως σε ένα βαθμό, αλλά με προοπτική. Για λίγο λαδάκι εκλιπαρούσαν στην Κατοχή, που ήταν αναγκαίο και απαραίτητο, αλλά πού να το ‘βρισκαν… Και σήμερα, όμως, αναντικατάστατο.
Και η τελική ικανοποίηση στο λουτριβιό του Γιαννίρη, όταν ζυγίστηκε ο κόπος μας (160 κιλά, λίγα αλλά από το ολότελα…), τρίφτηκαν οι ελιές και το λαδάκι άρχισε να τρέχει και να γεμίζει το μπιτόνι… Κατάξανθο και γοητευτικό. Τα κιλά εφέτος 32 όλα γλυκά σαν μέλι! Καλοφάγωτα, ε;
Τούτη τη φορά μέχρι και χαρτί τουαλέτας, για ενδεχόμενη ώρα έκτακτης ανάγκης… Απ΄ό,τι θα θυμάστε οι μεγαλύτεροι, όταν ήμασταν μικροί και τύχαινε να αφοδεύσουμε σε κανένα χωράφι, χρησιμοποιούσαμε για να σκουπιστούμε ή χορτάρι ή καμιά… πέτρα! Kαι τα βόλεψε σε δύο τσάντες και οδεύσαμε προς 6-7 δέντρα που έχουμε να «μαζέψουμε» ελιές…
Τρόπος του λέγειν το «μαζεύουμε» για εμένα, αφού το μόνο που έκανα εγώ ήταν να κάθομαι σε μια καρέκλα και να κόβω τις ελιές από τα κλαδιά… Βλέπετε, η άτιμη η μέση… Τα παιδιά μας, που είναι τα τελευταία χρόνια κοντά μας, σκέφτηκαν γιατί να πάνε χαμένες οι όποιες ελιές είχαν τα δέντρα, αφού -και την ίδια λογική έχουν και οι περισσότεροι- θα ήταν «αμαρτία».
Έτσι βρεθήκαμε στην περιοχή του Βαλανά, πίσω από το «Κάραβελ», για την «επιχείρηση ελιά» που πάντα είναι μια οικογενειακή υπόθεση. Όπως έκαναν και κάνουν χιλιάδες οικογένειες σε ολόκληρη τη Χίο και σ’ όλη την Ελλάδα. Παιδιά και Φρόσω στα δυσκολότερα κι εγώ στα ευκολότερα…
Ήταν και καλοκαιρινές οι μέρες και ήταν θεσπέσιο να βρίσκεσαι στην ύπαιθρο, στη γοητευτική φύση, το μάτι σου να πλημμυρίζει από το πράσινο… Να πιάνεις στη χούφτα σου τις ελιές και να αισθάνεσαι το βελούδινο άγγιγμά τους στην παλάμη σου… Και, αν σου ξέφευγε καμιά, να την ψάχνεις να τη βρεις σαν κάτι πολύτιμο… Και να γεμίζει ο κουβάς και ο ήχος από το τακ - τακ να είναι μουσικός και αρμονικός…
Άλλοτε μια - μια κι άλλοτε πολλές μαζί και «φασούλι το φασούλι να γεμίζει το σακούλι»… Και να περνάει η ώρα και να μην την καταλαβαίνεις, εκεί σκυμμένος, απορροφημένος… Ώρες όμορφες, αβάρετες, κουραστικές ίσως σε ένα βαθμό, αλλά με προοπτική. Για λίγο λαδάκι εκλιπαρούσαν στην Κατοχή, που ήταν αναγκαίο και απαραίτητο, αλλά πού να το ‘βρισκαν… Και σήμερα, όμως, αναντικατάστατο.
Και η τελική ικανοποίηση στο λουτριβιό του Γιαννίρη, όταν ζυγίστηκε ο κόπος μας (160 κιλά, λίγα αλλά από το ολότελα…), τρίφτηκαν οι ελιές και το λαδάκι άρχισε να τρέχει και να γεμίζει το μπιτόνι… Κατάξανθο και γοητευτικό. Τα κιλά εφέτος 32 όλα γλυκά σαν μέλι! Καλοφάγωτα, ε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
