Ο νεοπλουτισμός δεν είναι σημερινό φαινόμενο… Ήρθε κάποια στιγμή στην αρχή της δεκαετίας του ’80 και θρονιάστηκε στα μυαλά κάποιων συμπατριωτών μας και όχι μόνο, και παραμένει ακλόνητος. Μπορεί να μην έχεις να φας, που λέει ο λόγος, αλλά το «κομμάτι» σου πρέπει να το κάνεις. Για τους άλλους βέβαια, αφού ανάλογα με τι παρουσιάζεις σε έχουν ή όχι σε υπόληψη. Οι οποίοι φυσικά έχουν τα ίδια μυαλά γιατί, αν είχαν διαφορετικά και τα μυαλά μέσα στο κεφάλι τους, ουδόλως θα τους απασχολούσε.
Έτσι αρχίσαμε σιγά - σιγά αυτά τα βήματα, αλλά στη συνέχεια βρεθήκαμε να τρέχουμε με «100»! Τα θυσιάζουμε στο βωμό του εντυπωσιασμού, των άλλων πάντα, και ικανοποιούμε και το δικό μας ναρκισσισμό. Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. Στόχος και σκοπός να εισπράξουμε τον θαυμασμό των υπολοίπων. Δεν έχουμε τι άλλο να επιδείξουμε που να έχει σχέση με την όποια προσφορά μας στο κοινωνικό σύνολο ή από πνευματικής άποψης και έτσι βρίσκουμε την ευκαιρία να εντυπωσιάζουμε «με τον παρά μας»…
Και τι να πιάσεις και τι να αφήσεις. Από σπίτια, αυτοκίνητα, σκάφη, κινητά, ρούχα μέχρι τις θρησκευτικές υποχρεώσεις μας. Και καλά πια οι γάμοι και οι βαφτίσεις, όπου ξεπερνάμε τα όποια όρια. Αμέ και στις κηδείες και στα μνημόσυνα;
Άκρατη λοιπόν και χωρίς κανένα μέτρο η τάση για επίδειξη σε όλες τις φάσεις της ζωής μας. Φτάνει να «συζητηθούμε» και να μη μείνουμε στην αφάνεια. Και δυστυχώς παρατηρούμε ότι και τα νέα παιδιά ακολουθούν την ίδια τακτική. Εμ, μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
