«Kαλό το καθισιό, μα σαν την ξάπλα τίποτα», έχουν να λένε, και δεν έχουν άδικο, άσχετα ότι δεν υπάρχουν και μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Και βέβαια δεν μπορούμε να πούμε ότι καλή η δουλειά αλλά σαν το καθισιό τίποτα, αφού οι διαφορές τους είναι μεγάλες. Η γυναίκα μου, μου το δήλωσε από την πρώτη μέρα… «Έτσι και σε δω και καθίσεις στο κομπιούτερ θα το πετάξω στη θάλασσα». Και, ευτυχώς, κατάφερα και τη γλύτωσα αφού κατάλαβα, επιτέλους, το αυτονόητα.
Λοιπόν, ωραία η, έστω, άτυπη άδεια, έστω και αν δεν πας κάπου αλλού για διακοπές. Είχαμε κοντά μας και τα παιδιά και τον μικρό εγγονό μας και ήταν ακόμα πιο όμορφα. Και, βέβαια, είναι ωραίο να σηκώνεσαι το πρωί όποια ώρα θέλεις χωρίς το βασανιστικό ξυπνητήρι να σου χαλάει την «κρούστα». Ωραίο να πίνεις τον καφέ σου και να τον απολαμβάνεις χωρίς να βιάζεσαι. Να διαβάζεις τα αγαπημένα σου βιβλία χωρίς άλλες έγνοιες. Να πηγαίνεις όποια ώρα σου γουστάρει να κάνεις το μπάνιο σου. Να παίρνεις την εφημερίδα σου και να την ξεκοκαλίζεις. Να τρως, και το φαΐ να πηγαίνει στο στομάχι σου. Να ξαπλάρεις το μεσημέρι και να μη σε νοιάζει τι ώρα θα σηκωθείς. Να σηκώνεσαι κεφάτος χωρίς έγνοιες στο κεφάλι σου. Να πηγαίνεις μια βόλτα ή να πιεις ένα ούζο με φίλους και να μην κοιτάζεις το ρολόι σου.
Με λίγα λόγια είναι ωραίο πράγμα να αδειάζει το μυαλό σου και να κάνεις ό,τι θέλεις που δεν μπορείς να κάνεις όταν είσαι υπ’ ατμόν. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο ανανεώθηκα, αλλά τουλάχιστον αυτές τις δέκα μέρες τις χάρηκα. Δεν με υποχρεώνει, φυσικά, κανείς γι’ αυτή την καθημερινή παρουσία αλλά, ξέρετε, το μικρόβιο της δημοσιογραφίας δεν αποβάλλεται από το αίμα σου εύκολα. Συνεχίζουμε, λοιπόν!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Η φωτό της Αγ. Ερμιόνης είναι του Α. Σαρρικώστα
