Όλοι το προβλέπαμε αλλά το απευχόμασταν. Για το τι θα ακολουθούσε, όχι μόνο μετά την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και της αποχώρησης του Τσίπρα, αλλά και μετά την εκλογή Κασσελάκη. Και ήρθε η προχτεσινή και χτεσινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής να επιβεβαιώσει αυτό που φοβόμασταν. Να γίνουν μαλλιά κουβάρια. Τα είδατε στις τηλεοράσεις σας καθώς το θέμα «πουλούσε» και βρήκαν την ευκαιρία τα Μέσα Ενημέρωσης ουσιαστικά να πανηγυρίσουν, εμμέσως, για την κατάντια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και άλλο που δεν ήθελαν, εδώ που τα λέμε…
Πριν από λίγο καιρό έγραφα ότι ο Κασσελάκης πρέπει να βάλει ένα φρένο γιατί τα μυαλά του είχαν πάρει πολύ αέρα. Τέτοιο δεν έβαλε και λογικό ήταν να πάρει φόρα και να τα παρασύρει όλα. Όμως φρένο έπρεπε να βάλουν και οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του και να μην περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι και να τον κάνουν ρεζίλι. Υπήρχαν τα εσωκομματικά όργανα στα οποία μπορούσαν να εκθέσουν τις απόψεις και τι διαφωνίες τους. Αλλά κι αυτοί πήραν φόρα και όποιον πάρει ο χάρος.
Από την αρχή είχα εκφράσει τις επιφυλάξεις μου ως προς την εκλογή Κασσελάκη, την οποία δεν είχα δει με καλό μάτι για πολλούς λόγους. Για έναν άνθρωπο απολίτικο που ήρθε από το πουθενά και που φαινόταν να μην έχει καμία σχέση με την Αριστερά, δημιουργώντας ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Όπως έγραφα στις 23 Σεπτεμβρίου, «ένα πολύ μεγάλο ερώτημα και ζητούμενο είναι πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα την επόμενη ημέρα. Δηλαδή από σήμερα και στη συνέχεια. Μια επόμενη μέρα που πολλοί την έβλεπαν ως αρχή διάσπασης. Ελπίζω να διαψευστούν γιατί, παρά τα όποια λάθη και παραλείψεις, ο ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλεται να παραμείνει ενωμένος. Και τα δύο «στρατόπεδα» να βάλουν νερό στο κρασί τους και να μην κοιτάζουν τη χτεσινή και τη σημερινή μέρα αλλά την επόμενη. Για να δούμε αν θα τηρηθούν οι υποσχέσεις τους ότι τη Δευτέρα, δηλαδή σήμερα, ξημέρωσε μια διαφορετική, μια άλλη μέρα».
Όμως όχι μόνο δεν ξημέρωσε μια άλλη μέρα αλλά ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί και να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα. Με έναν Κασσελάκη που το έπαιζε Λουδοβίκος ΙΔ! Με τη γνωστή φράση, ελαφρώς παραλλαγμένη για την περίσταση: «Το κόμμα είμαι εγώ». Γιατί η συμπεριφορά του εκεί παραπέμπει. Και κάποιους συντρόφους δικαιολογημένα να αντιδρούν. Μεταξύ των οποίων ο Αντώνης Κοτσακάς και ο Διονύσης Τεμπονέρας που είναι πιο δικοί μας. Και με εκείνους της «Ομπρέλας» να παραιτούνται. Εν τω μεταξύ ο Τσίπρας, που τον περίμεναν κάποιοι ως από μηχανής θεό, «δεν έβαλε το χέρι του» και για να δούμε ποια θα είναι η κατάληξη… Και πόσο νερό θα βάλουν όλοι στο κρασί τους. Για να επιβιώσει ένα αριστερό κόμμα που είναι ζητούμενο στις δύσκολες μέρες μας και να μην προδοθούν οι προσδοκίες των μελών και των φίλων του.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
