Αραιά και πού, είναι η αλήθεια, γιατί αφενός δεν με αφήνουν άλλες υποχρεώσεις αλλά και επειδή είναι τραυματικό, πάω σε κάποιους φίλους που είναι καθηλωμένοι είτε στο κρεβάτι είτε σε αναπηρικά καροτσάκια. Και είναι τραυματικό, γιατί ενώ ήξερες έναν άνθρωπο ζωντανό, αειθαλή και αεικίνητο, τον βλέπεις να βρίσκεται σε μια κατάσταση χωρίς επιστροφή. Δυστυχώς και οι ιδιαίτερες πτυχές της ζωής κάποιων ανθρώπων είναι κι αυτές μέσα στη ζωή και δεν μπορείς να τις αγνοήσεις. Αλήθεια, πόσο κουράγιο, αντοχή και ψυχικό σθένος έχουν όλοι εκείνοι που είναι υποχρεωμένοι να ζουν κάτω από δραματικές και κάποιες φορές και τραγικές συνθήκες και να μην το βάζουν κάτω; Πόσο δυνατοί είναι, αλλά συγχρόνως και πόσο αξιοθαύμαστοι...
Όμως αξιοθαύμαστοι, και τους αξίζει ένα άλλο, ακόμη πιο μεγάλο μπράβο, και σε όλους εκείνους που βρίσκονται κοντά τους. Τους συμπαραστέκονται και τους εξυπηρετούν. Και ίσως αυτοί οι άνθρωποι να είναι ακόμα πιο δυνατοί. Πιο δυνατοί γιατί όχι μόνο είναι το alter ego των πρώτων αλλά και γιατί, παρόλο τον πόνο και την πίκρα τους, πρέπει κάθε φορά να κάνουν τα πικρά γλυκά. Κάποιες φορές να υποκρίνονται κιόλας, κάνοντας τους «καραγκιόζηδες» προκειμένου η ζωή των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα ή άλλες αναπηρίες να είναι λιγότερο σκληρή.
