Για εμάς τους Θυμιανούσους, με ένα πανηγύρι άρχιζε το καλοκαίρι και με ένα άλλο πανηγύρι τελείωνε, για πολλά χρόνια. Το πρώτο ήταν των Αγίων Αναργύρων, την 1η Ιουλίου και το δεύτερο της Αγίας Ερμιόνης, στις 4 Σεπτεμβρίου, σαν σήμερα, καλή ώρα. Ήταν τα δύο σημεία αναφοράς του καλοκαιριού μας και παραμένουν βέβαια τέτοια, άσχετα ότι τώρα πια δεν έχουν άμεση σχέση με πανηγύρια. Από τη γιορτή των Αγίων Αναργύρων ξεκινούσαν τα «καραβάνια» από τα Θυμιανά με φορτωμένους γαϊδάρους, μουλάρια, κάρα, το φορτηγό του Μήτσακα με διάφορα συμπράγκαλα εκείνων που είχαν βότες στο Μέγα Λιμνιώνα, στην Αγία Ερμιόνη και στον Καρφά. Και από την επομένη της Αγίας Ερμιόνης είχαμε την αντίστροφη πορεία, αφού όλοι μαζεύονταν στο χωριό. Ήταν οι εποχές που, τον χειμώνα, «οι κλέφτες μοίραζαν τα ρούχα τους» αφού οι βότες εκείνου του καιρού δεν προσφέρονταν να ξεχειμωνιάσεις. Και, βέβαια, αυτή η αντίστροφη πορεία δεν ήταν καθόλου ευχάριστη…
Τα θυμάμαι τώρα, καθώς σήμερα γιορτάζει η Αγία Ερμιόνη, και σκέφτομαι πόσα άλλαξαν αυτά τα τελευταία χρόνια. Οι βότες εκσυγχρονίστηκαν, όσο το επέτρεπε ο νόμος, τα τριγύρω χωράφια έγιναν οικόπεδα και κτίστηκαν σπιτάκια, σπίτια και σπιταρώνες, περισσεύουν τα “rooms to let”, ξενοδοχεία και κέντρα φύτρωσαν παντού, οι γοητευτικοί βοθρίγκοι εξαφανίστηκαν από τη θάλασσα, το μικρό μαντράκι έδωσε τη θέση του σε ένα τεράστιο τσιμεντένιο αλιευτικό καταφύγιο, το περιβάλλον βιάστηκε ανορθόδοξα. Και, δυστυχώς, όταν συντελούνταν όλα αυτά κανείς δεν βρέθηκε να επαναστατήσει…
Έτσι το χτες δεν έχει καμία ομοιότητα με το σήμερα, αλλά, εδώ που τα λέμε, και γενικότερα οι διαφορές είναι μεγάλες. Ισοπεδώθηκαν όλα, ακόμα και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Πόσο όμως πιο γοητευτικό ήταν εκείνο το χτες… Η ζωή όμως συνεχίζεται! Και του χρόνου να είμαστε καλά.
Στο στιγμιότυπο οι παλιές βότες. Στην κορυφή το κτίσμα όπου σήμερα φιλοξενείται το Μπαχάρι και αριστερά τα κελιά της εκκλησίας.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
